(Klik op de foto's om het fotoalbum van de maand februari openen)
Zondag 19 februari 2012: Lake Pukaki, afgelegd 223 km
Hamen
ligt vlakbij het stadje Moeraki en Moeraki is bekend van de Moeraki Boulders, een onderwerp
van speculaties en legendes. Ronde grijze
keien op het strand, sommige met wel een omtrek van 4
meter. De schil lijkt te gaan barsten en dan valt de kei uiteen. Het lijkt net
een opengesneden hersenpan.
Volgens de wetenschap zijn ze 60 miljoen jaar geleden ontstaan op de zeebodem toen kalkzouten zich
geleidelijk
ophoopten rond een harde kern. Volgens de Maori zijn de bollen voedselmanden van de
Araiteurukano, die in kano's naar Nieuw Zeeland
kwamen.
Van de camping naar de keien is het een half uur lopen, een prachtige ochtendwandeling. En het is
droog, dus wat willen we
nog meer.
Terug bij de auto, is het tijd voor de koffie en dan gaan we via de Inland Scenic Highway weer verder
noordwaarts.
Via de
vallei Waitaki gaan we richting Mount Cook. De vallei ligt vol met 8 elektriciteitscentrales,
het water van de gletsjers wordt goed
gebruikt om stroom te maken. We hebben een stop in Twitzel,
een gehucht in 1969 gebouwd voor de arbeiders van de waterkrachtcentrales.
De bedoeling was dat de mensen het dorp weer zouden verlaten, maar er zijn er een aantal achtergebleven. En deze krijgen gelijk, door
het toerisme is het gebied in opkomst en stijgen de huizenprijzen.
Lake Pukaki is prachtig (melk)blauw. Zoals ik dat noem. De meren
hier hebben deze opvallende kleur veroorzaakt door 'rotsmeel', gijngemalen deeltjes die door de geltsjers aan de kop vn het meer worden
aangevoerd en in het smeltwater blijven zweven.
Het weer wordt beter, en als we aan de voet van Lake Pukaki staan krijgen we een glimp
van Mount Cook te zien, even later sluit de bewolking weer het beeld. Jammer, maar we blijven hier een nachtje staan, in
de hoop Mount Cook morgen nog beter te kunnen zien.
Maandag 20 februari 2012: Peels Forrest, afgelegd 162 km
Tjongejonge,
wat is het weer koud geweest vannacht. We kruipen maar dicht tegen elkaar aan om warm te blijven, maar echt lekker slapen doet dat
toch niet. Maar het is de moeite waard, als we 's ochtends opstaan zien we Mount Cook. Ontbijten met uitzicht op Mount Cook
is toch wel erg mooi. Mount Cook is de hoogste berg van Nieuw Zeeland, 3754 meter hoog.
Langzaam rukken we onze blik los van Mount
Cook, we gaan verder. Via Lake Tekapo, onze koffiestop en net zo mooi blauw als Lake Pukaki, gaan we verder.
Het is een mooie route,
het landschap is vol met bergen, en grote weiden. Kaal, zonder bomen, maar overal om ons heen zie je schapen en koeien. We komen
langs kleine gehuchtjes en pitoreske stadjes. In Geraldine, een leuke plattelandsstad volgende we de rangiata rivier op weg naar het
Peels Forrest. Een oer bos, met grote oud bomen. De bomen kunnen wel 2000 jaar worden, helaas is er nog maar een klein stukje over
van dit oerbos, het merendeel is gekapt door de boeren om grond voor landbouw en veeteelt te verkrijgen. In Peel Forest vinden
we een leuke camping temidden van het oerbos.
Dinsdag 21 februari 2012: Amberley Beach, 207 km
Gisteren is het er niet meer van gekomen, maar vandaag toch maar eens het bos verkennen. We gaan
wandelen langs de grote reuzen. De oudste die er staat is 1000 jaar oud, ruim 30 meter hoog en 8,4 meter
in omvang. Een grote jongen dus.
Na de wandeling stappen we in de auto en via de Inland Scenic Route gaan het verder. We passeren veel
rivierbeddingen. Links van ons liggen de bergen met de gletsjers en rechts van ons is de zee, de oostkust van
het zuidereiland. Als het gletsjer water wordt via de rivierbeddingen afgevoerd. Eén van de grote rivieren is de
Rakaia. Deze rivier heeft het landschap behoorlijk bepaald, uitgesleten dalen, en een brede riviermonding vol
met
grote kiezels en rots. We wandelen naar de gorge. Helaas is het weer een beetje gaan regenen en af en
toe schijnt de zon. Maar goed dat mag de pret niet drukken.
Aan het eind van de dag komen we terecht aan de oostkust, we vinden het
welletjes voor vandaag. In Amberley kunnen we overnachten aan de zee. Met de bulderende zee op de achtergrond slapen we heerlijk in.
Woensdag
22 februari 2012: White Beach, 302 km
Vandaag gaat de route over de SH 1, de grote weg langs de oostkust van noord naar zuid. Nou ja
grote weg, het is de enige weg langs de oostkust van noord naar zuid (en omgekeerd). Stijgen, dalen, bochten, ....een prachtige weg
maar even opschieten kun je rustig vergeten. We nemen dan ook onze tijd. Een koffiestop in Kaikoura (bekend vande walvissen, maar
helaas nu niet één te zien), een lunchstop in Rakautara met de zeeleeuwen op de rotsen achtergrond, een stop in Ohau Point waar tientallen
zeeleeuwen en jongen op de rotsen liggen, een stop in Lake Grassmere waar zout gewonnen wordt en uiteindelijk de laatste stop op White
Beach. Helaas komt ondertussen de regen met bakken naar beneden. Dus van White Beach zien we niet veel, je kunt er prachtig wandelen
op de kliffen en in de bossen, maar ja al die regen.....We blijfen lekker in onze knusse campervan.
Donderdag 23 februari 2012:
Pohara, 274 km
We willen afstand afleggen, van het oosten naar het westen. Voordat we met de ferry oversteken, hebben we nog twee wensen.
Een bezoek aan het Abel Tasman National Park en een bezoek aan de Marlborough Sound (een gebied met heel veel eilandjes). Dus gaan
we vroeg op pad. Eerste stop is Picton, we boeken de ferry. Komende dinsdag steken we over, dan hebben we nog voldoende tijd voor
beide wensen.
Picton is een klein stadje, het valt op dat er erg veel winkelruimte leeg staat en te huur is. Volgens ons drijft Picton
volledig op de veerdienst tussen het noorder- en het zuidereiland. Maar echt goed gaat het niet met Picton. We laten Picton verder
links liggen, nog voldoende tijd om het stadje te bekijken als we terugkomen voor de ferry.
Via de mooie Queen Charlotte drive zetten
we koerst naar het westen. Het is maar 35 km maar we doen er uren over. De weg is smal en vol met bochten. Het gaat omhoog en dan
weer omlaag. Onderweg stoppen we natuurlijk langs de vele uitkijk punten. Gelukkig klaart het weer op, het regent nog als we vertrekken
maar ondertussen schijnt het zonnetje.
Als we de Queen Charlotte Drive hebben gehad, komen we aan in het stadje Havelock. Uitgeroepen
tot hoofdstad van de groene lipmossel. Tja elk zichzelf respecterend stadje is wel ergens het beste in. Maar goed, ook de groene lipmossel
laten we links liggen, we gaan verder. Via de grote stad Nelson, ooit de hoofdstad op het zuidereiland, gaan we verder. Op naar het
Abel Tasman National Park, het kleinste park van Nieuw Zeeland, met goudgele stranden omringd door natuurlijk bos. Ons doel Totaranui,
natuurlijk aan de noordzijde en wij komen van het zuiden. De mooie route is geen straf om te rijden. Maar wederom, veel bochten, en
smalle weggetjes en prachtige vergezichten. Als we bij Takaka (een hippiestad) aankomen zijn we er bijna, we nemen de kleine weg richting
Pohara. De weg slingert langs de zee, en dan opeens een bord "road to Totaranui is closed, camping site only reachable by boat". Tja
en onze campervan wil toch echt niet drijven. We zijn eigenwijs en rijden door. Maar de weg wordt slechter, in elke bocht is een hap
weg weggeslagen, over liggen resten van zandduinen, grote boomstammen liggen links en rechts. We zien een huis weggezakt en voor de
helft bedolven onder de modder. Bij Wainui Bay houdt het op, de weg naar Totaranui is echt gesloten. Jammer, daar gaan onze twee dagen
aan het strand. Later horen we dat er vlak voor kerst vreselijke overstromingen hier hebben plaatsgevonden. Erg veel schade, gelukkig
alleen materiële en geen persoonlijk.
Vrijdag 24 februari 2012: Canaan Downs,
afgelegd 57 km
Nadat we zoveel afstand hebben afgelegd, vinden we het vandaag wel goed. We gaan een klein eindje terug, en duiken dan
toch het Abel Tasman National Park in. Via een onverharde weg, 11 km, komen we eindelijk midden in het park aan. Een prachtige plek,
we tuffen door een mooi bos. Dit bos was chestwood forrest in Lord of The Rings, het bos ziet er oud uit, kromme stammen, grijze bomen,
alles begroeid met een laag mos. Best een beetje spookachtig, voor je gevoel zit jezelf midden in de film The Lord of The Rings.
We
relaxen, het is mooi weer, tijd voor de bikini en lekker bakken in de zon. Halverwege de middag moet onze luiheid toch maar even wijken.
We gaan wandelen, dit keer naar Harwoods Hole, een diepe verticale schacht (176 meter diep) midden in het bos. Eng hoor als je de
diepte inkijkt, helemaal als blijkt dat de wanden afbrokkelen. Niet te dicht op het randje staan. Even verderop klimmen we over de
granieten rotsen naar het uitkijkpunt Creek Lookout. We kunnen mooi ver kijken, ik durf niet naar beneden te kijken, de wand gaat
loodrecht naar beneden. Mijn maag draait om. Ik klauter gauw maar weer terug naar een veilige afstand. Maar eerlijk is eerlijk, de
vergezichten zijn prachtig. Abel Tasman moest eens weten .....
Zaterdag 25 februari 2012: Richmond, afgelegd 103 km
We hakken
de terugweg naar Picton in stukken, vandaag stoppen we in Nelson. In Richmond, een stadje vlak voor Nelson, vinden we een overnachtingsplek.
Nadat we ons geinstalleerd hebben gaan we eens een kijkje nemen in Nelson, natuurlijk stoppen we eerst even bij de marina. Bootjes
kijken. Nelson zelf vinden we niet zo geweldig, een grote stad, met veel moderne winkels. Misschien komt het ook doordat we er na
vijf uur rondlopen, de meeste winkels zijn dan al dicht. Maar ja je zou zeggen, de kroegen en restaurants gaan dan open. Dus het zou
er gezellig moeten zijn..... We hebben het na een half uurtje wel gezien, doods en saai. Tijd om terug te gaan naar de camping.
Zondag
26 februari 2012: Cowshead, afgelegd 134 km
Eén van de mooiste gebieden in het noorden (op het zuidereiland) zijn de Marlborough
Sounds, een scheren gebied vol met kleine eilandjes. Op veel plekken kun je alleen met een bootje komen, maar gelukkig gaat er ook
één weg redelijk ver het gebied in. En die weg nemen wij. Het schiet niet op, wat een bochten. Over 30 kilometer doen we een uur,
maar dan zijn we ook bij onze camping, Cowshead. Hier willen we lekker genieten van het mooie weer, zon, zee en strand. Nou de
zon komt er een beetje bij, maar laat het toch behoorlijk afweten. Dus de bikini gaat aan en snel weer uit.
De omgeving is prachtig,
we maken een mooie strandwandeling, mosselen en andere schelpen in overvloed. Even overweeg ik om ze te plukken. Ik laat ze
hangen waar ze hangen. Er staan garnalen op het menu voor vanavond.
Zodra de zon onder gaat wordt het koud, we gaan naar binnen
en maken het daar behaaglijk.
Maandag 27 februari 2012: Cowshead
Ondanks dat het weer het een beetje laat afweten, blijven we
hier toch nog een dagje heerlijk luieren en relaxen. Tijd voor een boekje en ontspanning. Ik ben zo lui, dat ik niet eens in
de benen kom, Frans wordt actief en maakt een lange wandeling naar een volgende baai. Ik duik heerlijk in mijn boekje.
Dinsdag
28 februari 2012: Wellington, afgelegd 68 km
Vandaag steken we over met de ferry naar het noordereiland. We moeten om één uur bij de
ferry zijn. Natuurlijk zijn we ruimschoots op tijd. Het is druk, er gaan drie veerboten per dag per maatschappij (en er zijn twee
maatschappijen). En dit is geloof ik de meest gewilde. Het is drie tot vier uur varen naar de 'overkant'. Het is bewolkt, maar droog.
We volgen de aanwijzingen op en parkeren de auto op het bovendek. En daarna gaan we naar buiten, we vinden een plekje redelijk in
de luwte en blijven de hele overtoch buiten zitten. We genieten van de mooie omgeving. Tussen de eilandjes is het water nog rustig,
maar als we op open zee komen kolkt en stroomt het water behoorlijk. Je ziet de boot op en neer gaan. We zijn ongeveer anderhalf uur
op open zee en duiken we tussen de eilandjes van het noordereiland. We worden verrast door een enorme school dolfijnen, ze springen
en tuimelen rondom de boot. Een prachtig gezicht. Het lukt zowaar om een paar mooie foto's te maken. En dan zien we Wellington,
een grote stad, mooi beschut in een natuurlijke haven.
Het is bijna zes uur als we de veerboot af rijden, vlak bij in één van de natuurlijke
baaien vinden we een plek om te overnachten. Lekker dichtbij de stad en toch in een mooie omgeving. Morgen maar eens iets van Wellington
zien.
Woensdag 29 februari 2012: Taranua Forest Park, afgelegd 129 km
Wellington is waterrijk, en dus zijn er veel boten
en havens. In één van de haventjes mogen we van de faciliteiten gebruik maken, lekker douchen. We zijn weer fris en kunnen er weer
even tegen.
We parkeren de auto en wandelen Wellington in. Tjongejonge, één grote stad. Veel hoogbouw, eigenlijk helemaal niet fraai.
In Wellington staat Te Papa, het nationaal museum van Nieuw Zeeland. Een groot museum, met een aantal verdiepingen. De vierde etage
is gewijd aan de Maori's. En daar gaan wij een kijkje nemen. Het is mooi opgezet, maar we missen eigenlijk een beetje het overzicht.
Waar komen de maori's vandaan en hoe? Hoe lang zijn ze hier al? Het ontbreekt een beetje. We komen wel mooie houtsnijwerk tegen en
hun verhalen over goden en het ontstaan van Nieuw Zeeland, de scheppingsverhalen zijn vergelijkbaar met die van de Aboriginals in
Australië. Na een uurtje houden we het voorgezien, tijd om verder te gaan. We hebben helaas maar twee weken voor het noordereiland.