(Klik op de foto's om het fotoalbum van de maand maart openen)

 

Donderdag 1 maart 2012: Taranua Forest Park, afgelegd 47 km

We hoopten eigenlijk dat het iets warmen en zonniger is op het noordereiland. Maar niets is minder waar. De weersberichten op de radio, regen en nogs eens regen en dat duurt in ieder geval tot komende zaterdag. Jakkes. Er trekken zware depressies over, storm, veel wind en veel regen. De nachten koelen af tot maar net boven het vriespunt. Later horen we dat februari normaal gesproken de warmste maand is, maar dat is in ieder geval dit jaar niet het geval. De weersgoden zijn ontstemd.

We hebben een plekje gevonden in een prachtige park om te overnachten, en om te wandelen. Als we wakker worden schijnt de zon, maar nog geen uurtje later begint het te regenen. En dat gaat de hele dag zo door.

We zijn vlakbij de plaats Masterton, en Masterton is bekend van de Golden Shears, een van de belangrijkste wedstrijden schapenscheren ter wereld. En laat dat nu net op dit moment plaats vinden. Voordat we het weten, hebben we een kaartje gekocht en zitten we op de tribune. Ziezo hier is het droog en er is veel vermaak.

Als we binnenkomen is het schaapscheren al in volle gang. Wat een stoere kerels, een schaap met de machine scheren is zo gepiept, in 90 second is het beest kaal! Als er met de hand (met de schaar dus) geknipt moet worden duurt het iets langer, maar de snelsten hebben ook nu slechts een minuut of drie nodig om het schaap kaal te knippen. Het gaat er serieus aan toe, vandaag zijn de voorronden, en zaterdag vindt de finale plaats. We zien schaapscheerders uit de hele wereld langskomen. De zuidafrikanen zijn volgens ons de snelste met de schaar, maar wat wil je. Het blijkt dat er in Zuid Afrika 10 miljoen schapen met de hand geschoren worden! Oefening baart kunst en dat blijkt.

 

Vrijdag 2 maart 2012: Tongariro National Park, afgelegd 294 km

Na het schapenscheren moeten we toch wat kilometers afleggen, verder naar het noorden. Het blijft een regenachtige dag. Jammer, want we gaan door een prachtig natuur gebied. We komen langzamerhand bij de nog actieve vulkanen. We gaan naar Tongariro National Park,  dit park omvat drie actieve vulkanen waarvan de hoogste Mount Ruapehu is, 2797 meter. In de winter een prachtige ski-gebied, nu in de zomer een mooi wandelgebied. Je kunt wandelen naar de mooie kratermeren. Maar helaas de wandeling valt letterlijk in het water.

Het regent en het blijft regenen. We vangen nog een glimp op van Mount Ruahepu (te zien als de berg Mordor in the film Lord of the Rings) en zien wat plukjes sneeuw, misschien hebben we morgen meer geluk?

 

Zaterdag 3 maart 2012: Waikite Valley, afgelegd 193 km

Nee vandaag hebben we niet meer geluk, we rijden naar Whakapapa Village, aan de voet van de berg. En vandaar gaat er een bergweg omhoog, 6 km de hoogte in. Nou de weg is afgesloten, harde wind en sneeuwval! We zien helemaal niets, de wereld bestaat voor ons op dit moment uit wolken, wolken, regen, regen en wind.

We besluiten om verder te rijden, richting Taupo, een redelijke stad en misschien kunnen we ons daar vermaken. Lake Taupo, waar het stadje naar vernoemd is, is er onstuimig. Er staan witte koppen op de golven van het meer. Guur, koud en winderig. Maar het wordt droog.

We gaan naar de Aratiatia rapids, deze watervallen zijn behoorlijke ingeperkt door de dam die gebouwd is, maar de dam wordt een paar maal per dag open gezet, zo ook om twee uur. Wij zijn present om twee uur, het alarm gaat, en daar gaan de sluizen op. Het duurt even, maar dan is de kloof gevuld met een enorme hoeveelheid water. Na een kwartier gaat het alarm weer af, de sluizen gaan dicht. En heel langzaam zien we de kloof opdrogen, het water verdwijnt. Een heel vreemd gezicht, maar wel bijzonder om te zien.

Even verderop, gaan we weer van de hoofdweg af, we gaan de wairakei vallei. We zijn in het landschap van de vulkanen gekomen, en overal zie je pluimen rook opstijgen. Actieve warmte bronnen, zo ook in de wairakei vallei. Hier wordt gebruik gemaakt van de energie van de aarde. Overal zie je lange pijpleidingen lopen waar het warme water doorheen wordt geleidt om energie op te wekken. 

Uiteindelijk komen we terecht op een camping in Waikite valley en deze heeft thermo baden, de koudste is 37 graden, de warmste is 40 graden. Er zijn 6 baden, en wij proberen ze allemaal. Heerlijk, lekker dobberen in warm mineraal water. Tja, krijg ons hier nog maar eens weg....

 

Zondag 4 maart 2012: Lake Rerewhakaaitu, afgelegd 30 km

Na dat we alle stoomwolken uit het landschap rondom zien opstijgen, willen we dat wel eens van

dichter bij bekijken. Vandaag staat een bezoek aan  Wai-O-Tapu op ons programma, oftwel Thermal

Wonderland. Een thermisch gebied van 18 vierkante km. Een gebied  vol met ingezakte kraters,

koude en kokende poelen van modder ,water en stoomwolken. En er is de 'bekende' Lady Knox

Geiser, die dagelijks erupteert om 10.15 uur. Wij vragen ons al af, waar zit de aan en uitknop van

de geiser? Maar wat blijkt, strooi wat zeep / waspoeder, in de opening van degeiser, en de geiser

komt op stoomt. Het blijkt dat zeep de oppervlaktespanning vermindert van het water waardoor de

hete stoom en water vrij kunnen komen door de ventilatieschacht van de geiser. En ziehier,

de eruptie. Hoezo commercieel?

De geiser kent zelf een eruptie cyclus van 24 tot 72 uur, maar ja dat is moeilijk commercieel te

maken. Dus de natuur wordt een handje geholpen. Toch blijkt het de moeite waard.

Als we na de Lady Knox geiser, het park in lopen, is het helemaal fantastisch. Overal om ons

heen ingevallen kraters, kokende modderpoelen, wolken van stoom en natuurlijk de stank van rotte eieren. Dit keer heeft de folder niet gelogen.

En we zijn de meeste prachtige kleuren in het gesteente wat de verschillende mineralen aangeeft: geel (zwavel), oranje (antimonium), groen (arsenicum), wit (silicum), zwart (koolstof), rood (ijzeroxide) en paars (mangaan). We brengen uren zoet om al het mooie natuurschoon te zien. Echt een aanrader om te bezoeken. Omdat het al laat is besluiten we een overnachtingsplek in de omgeving te zoeken. Uiteindelijk komen we terecht bij een meer Rerewhakaaitu, maar ook hier hebben ze heel veel last gehad van de regen. De BBQ staat met zijn voeten in het water en de aanlegsteiger is niet meer te zien, de steiger is volledig onder water verdwenen.

 

Maandag 5 maart 2012: Karangahaka Gorge, afgelegd 183 km

Eerste stop vandaag is Rotorua, we gaan shoppen. We hebben niet zoveel puf, en het is mooi weer. Dus we blijven lekker lang picknicken langs het meer van Rotorua. De korte broek kan zelfs aan, heerlijk.

Maar dan wordt het toch tijd om verder te gaan. Doel van vandaag is eigenlijk Coromandel Forest, maar als we al een tijdje rijden vinden we dat te ver. We zijn het eigenlijk zat, het wordt tijd om een andere stop te vinden. Vlakbij Waihi, dat in het hart ligt van de goudmijn geschiedenis, ligt Karangahaka Gorge, oftewel de camping Dickey's Flat. We moeten even zoeken, maar uiteindelijk vinden we het. Hier blijven we lekker een nachtje staan. Morgen zien we wel verder.

 

Dinsdag 6 maart 2012: Karangahaka Gorge

Omdat we nog niets van de omgeving hebben gezien en Frans een leuk bruggetje over de rivier heeft ontdekt, willen we eerst een ommetje maken. We gaan het bruggetje over en na een kwartiertje komen we bij een tunnel. Leuk, daar willen we in. Maar de tunnel is langer en donkerder dan we dachten. Dus dat wordt terug naar de auto. De zaklamp halen. Toch maar eens lezen in de Lonely Planet wat er hier is. En dan blijkt dat dit gebied ooit erg actief was in de goudmijnen. We passen onze plannen aan. Koffie drinken, zaklamp in de rugzak en op pad.

Dit keer kunnen we goed door de oude mijntunnel. We zien zelfs gloeiwormen in de tunnel. Even verderop komen we meer en meer restanten tegen van de goudmijnen. Het is een prachtige route. We kunnen aan de andere kant van de rivier weer terug lopen door een bos vol met varens en prachtige bomen. Doordat het zoveel geregend heeft is het overal lekker vochtig. "Pas op, de wortels zijn glad", zegt Frans.  Te laat, boink en ik val op mijn gat. Oeps, dat wordt morgen een flinke blauwe plek.

 

Woensdag 7 maart 2012: Coromandel, afgelegd 169 km

Vandaag gaan we dan verder naar Coromandel Forest, een schiereiland. We nemen de buiten route, via de kust hoppen van kustplaats naar kustplaats. Een lunchstop in Whitianga. We overnachten in het stadje Coromandel. Het weer is verslechterd, regen. We overnachten op een camping en kruipen de lounge in. Kopje thee, boekje erbij en een lekkere luie stoel. Zo komen we tijd wel door.

 

Donderdag 8 maart 2012: Miranda, afgelegd 100 km

Nou, nou, nou, het weer zit ons niet meer hier op het noordereiland. Regent het gisteren, vandaag regent het nog steeds. Jammer! We ontmoeten twee Scandinaviers op de camping, ze trekken rond met de rugzak op. Van hun krijgen we de tip dat er een leuk cafeetje hier in Coromandel is, een tweedehands boeken winkeltje annex koffieshop. En daar gaan wij heen. Lekker bij een bakkie, kunnen we hier ook nog internetten. Buiten regent het, binnen is het gezellig. We rijden rondom de Firth of Thames, een grote baai. Cook heeft dit ooit vernoemd naar de Thames omdat het hem deed denken aan de Thames in Londen. De vergelijking is volgens ons ver te zoeken. Maar ja, als je zoveel nieuwe plaatsen 'ontdekt' moet je wel creatief zijn in de naamgeving.

Na de lunch wordt het dan toch echt tijd om verder te rijden. Het weer klaart langzaam een beetje op.  In het plaatsje Thames maken we een stop. We hebben gehoord dat je hier leuke houtsnijwerk kunt kopen. Nou niets is minder waar. Heel veel winkel etalages zijn leeg, en er zijn veel winkeltjes die doen denken aan een rommelmarkt. Alles oude spullen die je op zolder hebt staan, staan hier in de winkel te koop voor een appel en een ei. Je merkt dat het dorp langzaam aan leeg loopt. Dat zien we hier trouwens wel meer op het platteland. De meeste mensen trekken toch naar de grotere steden.

Als we aan de andere kant van de baai zijn, stoppen we bij Miranda, we staan aan het strand. Onze overnachtingsplek voor vannacht. Het water komt tot aan de voeten van onze camper. Een leuke maar winderige plek.

We ontmoeten hier een familie uit Nieuw Zeeland, helemaal weg van stock car racing. En dat vindt komend weekeinde plaats in Auckland. Een spektakel dat je volgens hun niet mag missen. Er wordt in team tegen elkaar gestreden, alles mag, eigenlijk geen regels. De auto's mag je lekker uit bocht duwen, in de vangrails,...... Zullen we hier naar toe gaan?

 

Vrijdag 9 maart 2012: Auckland, Onahuna, afgelegd 124 km

We nemen de toeristische route naar Auckland, het wordt steeds drukker, al gauw komen we in de voorsteden van de grote stad. We nemen definitief afscheid van de mooie natuur. De bewoonde wereld komt er aan. In Auckland wonen meer dan 1 miljoen mensen! Lekker druk dus.

Frans leest kaart en ik rijdt. We hebben ergens gelezen dat de Volvo Ocean Race van 8 tot 18 maart aankomt in Auckland vanuit China. Dat willen we dus meemaken. Voordat we het weten rijden we in het centrum van Auckland en zijn we in de wijk Viaduct Harbour. We vragen of de boten als binnen zijn, "nee", is het antwoord, "morgen avond tegen acht uur wordt de eerste verwacht".

We wandelen wat rondt, het is vandaag fantastisch weer, Auckland laat zich van zijn beste kant zien. Nog even langs het informatie centrum om te vragen waar de stock car racing ook al weer is. En dan rijden we naar de wijk Onahuna. Als we de auto parkeren, zijn we de bekende Nieuw Zeelandse familie weer, "we hebben de juiste keuze gemaakt", vertellen ze ons.

Om vijf uur gaan we eens een kijkje nemen bij de race wagens, tjongejonge, wat een toestand. Allemaal zelfbouw, de motors zelf gebouwd, de auto's zijn omgeving met stevige metalen frames. Die kunnen wel een stootje hebben lijkt ons.

Om zeven uur is het dan zover, het racen gaat beginnen. We zitten in één van de bochten, hebben een plastic kleed meegenomen en de stoeltjes. Wij zijn er klaar voor. De race bestaat uit twee teams die tegen elkaar strijden. Elk team heeft 4 auto's, eerst worden er een paar rondjes gereden om de motoren op te warmen. Dan worden de deelnemers opgesteld, in twee rijden naast elkaar, en de teams wisselen elkaar af, om en om. Begrijp je het nog? Het ligt gaat op oranje, de motoren brullen, het ligt springt op groen. En daar gaan ze. Tactiek speelt een belangrijke rol, dus sommige teamleden blijven express staan zodat de tegenstander er niet langs kan. Nog meer gas wordt er dan gegeven, zodat je misschien je tegenstander van de baan kunt schuiven. De race bestaat uit een vast aantal rondjes, de bedoeling is dat je je kopman als eerste over de finish helpt en dan als het lukt nog zoveel mogelijk deelnemers van je eigen team. We begrijpen het niet helemaal, maar kijken met rode oortjes. Oordoppen in tegen al het gebrul, de klompen klei vliegen ons af en toe om de oren. Af en toe landt er een auto in de betonnen vangrail, of gaat er een auto over de kop. Als dit gebeurt begint het publiek luidt te joelen en te juichen.

Om elf uur is het afgelopen, morgen is de finale, maar die laten we aan ons voorbij gaan. Eén avond stock car racing vinden we gaan.

 

Zaterdag 10 maart 2012: Auckland, Takapuna Beach, afgelegd 50 km

We gaan weer terug naar het centrum van Auckland, omdat parkeren in de stad erg duur is, besluiten we aan de andere kant van de haven te gaan camperen op Takapuna Beach. En daarvandaan we de veerboot nemen naar de overkant.

We hebben allerlei plannen vandaag, maar daar komt niets van terecht. Het wordt een rommeldag, we kijken nog wel even bij het pontje, maar we blijven lekker aan deze kant. Morgen maar een dagje Auckland.

's Avonds staan we aan de beach, tussen 8 en 9 uur wordt de eerste boot van de Volvo Ocean Race verwacht, we gaan aan de wandelen, verrekijker mee. Misschien zien we iets. We ontmoeten Steven, ook hij staat op de uitkijk. Steven is zelf ooit bemanningslid geweest op één van de race boten in 1980 weet hij ons te vertellen. De eerste boot is later dan verwacht, nu is de verwachting zo rond tussen tien en elf uur. We blijven nog even praten met Steven, als we vertrekken krijg ik spontaan een kus op mijn wang.

We gaan eerst even een bakkie koffie halen bij het belgisch bierhuis hier op de hoek. En dan wandelen we weer terug naar het strand. Zo gezegd, zo gedaan. Als we om tien uur weer op het strand zijn, zien we in de verte een toplicht van de eerste boot. Warempel, het is één van de deelnemers, nummer twee ligt 100 mijl achter, die wordt pas morgen verwacht. Veel meer dan een toplicht krijgen we ook niet te zien, de maan gaat schuil achter een dikke laag bewolking.

 

Zondag 11 maart 2012: Auckland, Takapuna Beach

Even na achten zitten we al in de bus, we gaan met de bus naar de veerboot bij Devonport. Een luxe buitenwijk van Auckland.Zullen we naar de overkant gaan of niet? We zitten te dubben, waarvandaan hebben we het beste uitzicht op de binnenkomende boten. We weten het niet, de regen komt weer met grote regelmaat naar beneden. Eerst maar eens een bakkie koffie. Daar raken we ook weer aan de praat met een Nieuw Zeelands stel. Gepensioneerd, hij heeft bij de marina gezeten, en houdt van zeilen. Als we vertellen dat we bezig zijn met een grote zeilreis rond de wereld, raakt hij niet uitgepraat over wat wij aan het doen zijn. Spontaan krijgen we ze van hun de koffie! Lief, waar vindt je nog zulke mensen...

We besluiten toch maar met de veerboot naar de overkant te gaan, het blijkt een goede keus. We staan voor de finish lijn. Even voor twaalf uur komt nummer twee binnen, en in een tijdsbestek van twee uur finishen ook de andere 4 deelnemers. Het wordt lekker druk, iedereen gaat de haven in waar de buiten liggen, de bemanningen worden gehuldigd, het is overvol, je kunt niet meer voor- of achteruit. Na een tijdje vinden we het wel goed, we gaan weg. Terug met de veerboot, met de bus en weer naar onze camper.

Omdat dit onze laatste avond is in Nieuw Zeeland trakteren we onszelf op een etentje. We gaan naar de Japanner, erg gezellig. De tafel is rondom een grote kookplaat, de kok komt bij jouw aan tafel koken. Natuurlijk wordt er een grote show van gemaakt, flamberen, treintjes, vulkanen, goochelen met peper en zoutvaatjes..... alles wordt uit de kast gehaald. En het eten is voortreffelijk!

 

Maandag 12 maart 2012: Brisbane, rivergate marina

Hebben we alles ingepakt? Niets vergeten? We gaan op weg naar het verhuur bedrijf, we leveren de auto in. Bijna 5000 kilometer hebben we gereden met Bongo. Veel gezien en veel gedaan. Nieuw Zeeland is een echte aanrader wat ons betreft. Maar helaas ook aan deze zes weken komt een eind.

En we hebben weer veel zin in het varen, na bijna anderhalf jaar wordt het tijd dat we het ruime sop weer gaan kiezen. De Dalwhinnie roept. 

 

Zaterdag 17 maart 2012: Brisbane, rivergate marina

Alweer bijna een week aan boord. De Dalwhinnie ligt er prima bij. Wel lekker vuil, maar dat wassen we er weer af. We zijn weer lekker druk. Eerste gang is naar het nederlandse consulaat, het is tijd voor nieuwe paspoorten.

Generator moet een onderhoudsbeurt voordat we vertrekken, er moet weer een aantal laklagen aangebracht worden op de deurtjes en de opbouw, Frans heeft een cadeautje 'gekregen' , een elektrisch ankerlier en deze moet ook geïnstalleerd worden....kortom er is altijd wel iets te doen aan boord. En over een week gaan we een paar daagjes het water uit, het onderwaterschip krijgt een nieuwe laag antifouling voordat we vertrekken.

We vervelen ons geen moment.....

 

Vrijdag 23 maart 2012: Brisbane, rivergate marina

Frans loopt nog even naar Christine, diegene die hier de planning regelt. Even checken of alles in orde is voor komende maandag, want dan gaan we het water uit. "Coming monday?", roept Christine. Oh nee, Frans voelt aan zijn water dat er iets niet goed is. We staan gepland voor nog een week later, maandag 2 april. Hoe moeilijk kan dat nou zijn, plannen in een lege agenda......

Maandag lukt dus niet, dinsdag dan? Lukt ook niet! "Vandaag dan?", oppert Frans. Tja vandaag zou wel kunnen, maar volgens Christine is het tij niet gunstig. Nou geen probleem voor ons, en binnen een half uur hebben we de boot gemanouvreerd voor de kraan.

Het is tien uur, we staan op de kant!

We lopen nog even langs Dino, het schildersbedrijf dat wat reparatie gaat uitvoeren. Al vanaf januari proberen we afspraken te maken, maar tot op heden komen we niet verder dan "no worries mate".  Nou dat doen we dan ook maar niet.......