(Klik op de foto's om het fotoalbum van de maand december te openen)

 

Vrijdag 14 december 2012: Bangkok, Thailand

We heben ons verblijf in Bangkok nog een nacht verlengd. Bangkok is een grote markt, gezellig en daar tussen staan links en rechts allerlei leuke tempels geplaatst. We hebben het hier wel naar onze zin. Vandaag spelen we echt de toerist. Er is hier een wijk die heet Thonburi, het oudste gedeelte van Bangkok en de huizen op deze week zijn gebouwd op palen. Dus allemaal kanalen, ook wel het Venetië van Bangkok. En je kunt een long-tail boot huren.en zo kun je de kanalen bekijken. En dat is precies wat we gaan doen.

Bij de eerste halte waar we informatie vragen gaat het fout. Hier in Thailand krijg je op elke vraag die je stelt namelijk het antwoord "ja". "Hoe laat vertrekt de bus?", antwoord "ja". Dus daar schiet je niet zo veel mee op. Je kunt je voorstellen hoe het gesprek gaat als we informatie proberen te krijgen over de boottocht. De  dame raakt geirriteerd doordat we blijven vragen. We komen er niet uit. Dan gaan toch naar iemand anders. En daaar lukt het wel, duidelijk uitleg. Even later zitten we in de boot.We steken over de rivier, en daarna moeten we door een sluis. Daar passen we niet meer bij, er liggen al vier boten, maar onze bootsman duwt gewoon zijn longtail ertussen, klem tussen twee buiten. Niets geen stootwillen. Roepen en schreeuwen, dat hij mee wil in de schutting. Het past niet. Wij er weer uit, twee andere boten er nog uit, in een verschillende volgorde allemaal weer in de sluis, en ja hoor we passen erbij. Iedereen tevreden.

Het is een prachtige trip, we zien hele mooie huizen, maar ook krotten die scheef staan en op het punt van instorten. Rijk en arm naast elkaar. Na een uur verlaten we Thonburi weer en keren terug naar onze aanlegsteiger. Tijd voor de lunch, we zien een dame weer de heerlijke pannekoeken gebakken, gevuld met groente en kip. Dat lijkt ons prima voor de lunch. Dan gaat het terug met de veerboot naar de halte Tha Phra Athit, tussen steegjes door op weg naar ons hotel. Hé, daar zien we een winkeltje die massage verkoopt. Zullen we? Ja, en voordat we het weten liggen we op de massage tafel.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Zaterdag 15 december 2012: Kanchanabura, Thailand

Om de hoek bij ons hotel hebben we een halte gevonden van de minibus. En daar stappen we op, naar Kanchanabura. Voor 150 baht p.p. zeg maar 3,50 euro. Er kunnen 15 personen mee met de minibus, en wij zijn de laatste die opgepikt worden. Alle plaatsen zijn verkocht, maar tja wat ze met alle bagage moeten, daar wordt niet aangedacht. Nou geen probleem, lekker stappelen in het smalle 'middenpad'. En als dat niet past, dan gewoon op schoot stapelen. Frans wordt achterin gedirigeerd, helemaal klem op de achterbank, rugzak op de voeten en daarvoor komen onze twee grote tassen te staan. Pfff, gelukkig is de rit 'maar' twee uur. Ik heb iets meer geluk, en kom op een tweezits bankje terecht, maar de dame naast mij heeft haar bagage onder haar voeten, dus haar benen en voeten belandden bij mij. Afijn, niet zeuren, we komen er wel.

Rond het middag uur vouwen we ons weer uit de minivan. We zijn gearriveerd. Kanchanabura staat bekend om de bridge on the river kwai. En dat trekt veel toeristen, ons dus ook. Er is één straat helemaal vol met café, restaurants, guesthouses, hotels en allerlei andere soorten accomodatie. Overal kun je fietsen, taxí's, en auto's huren. Thaise massage wordt volop aangeboden. Het doet ons een beetje denken aan Ubud op Bali (Indonesië). Het ziet er sfeervol en gezellig uit. We hebben nog geen teen buiten de minivan gezet of de eerste thai staat naast ons. Aanbiedingen voor accomodatie. En natuurlijk werkt dat. Lekker gemakkelijk, hij heeft een fietsriksja, we hevelen de bagage over, proppen ons er zelf bij in, en een paar minuten later zet hij ons af voor een hotelletje. Zou hij provisie krijgen? Vast, maar hij heeft pech, we nemen de kamers niet, we kijken bij het hotel er naast en dat bevalt ons beter. Pong Phen is de naam. Kamer aan het water en een zwembad. Dus je begrijpt even later vallen we lekker in het zwembad!

 

Zondag 16 december 2012: Kanchanabura, Thailand

Tijd om Kanchanabura te verkennen. We wandelen naar de spoorbrug. De soldaten van toen zouden het niet meer herkennen. Overal winkeltjes en marktkraampjes. Allemaal souvenirs en andere goedbedoelde rommel. We wandelen over de spoorbrug. Vreselijk wat een drama's hebben zich hier afgespeeld. In 20 maanden tijd is ruim 400 km spoor aangelegd tussen Thailand en Burma. 200.000 aziatische burgers zijn als dwangarbeiders gebruikt, de helft is omgekomen door martelingen, slechte voeding en ziektes. Er zijn ongeveer 60.000 geallieerden (voornamelijk australiers, engelsen en nederlanders) als dwangarbeiders gebruikt, en daarvan is bijna een derde omgekomen. We bezoeken één van de drie begraafplaatsen. Rijen, rijen, rijen jonge mannen liggen hier begraven. We tellen bijna 2000 Nederlandse graven.

Het bezoek aan het thailand-burma railway museum is erg indrukwekkend. We raken er stil en onder de indruk van. Wat een droevige verhalen.

 

Maandag 17 december 2012: Kanchanabura, Thailand

We lzijn eerst van plan om maar twee nachten te blijven maar we besluiten om er nog een dag aan  vast te knopen. Vandaag huren we een scooter. Of het aan ons ligt of dat we gewoon pech hebben, maar we staan weer met een lekke band. Gelukkig zijn we vlak bij een benzine pomp, Engels spreken ze niet, maar met handen en voeten en als we de band laten zien begrijpen ze ons probleem. We bellen met Pong Phen. We moeten de band laten maken, de rekening kunnen we bij hun indienen. Maar wie kan ons helpen en hoe komen we daar? De jongeman bij de benzinepomp is aardig, hup nog een scooter erbij, Frans en een jongeman erop, die andere op onze lekke band scooter, ik blijf achter, en hup daar verdwijnt het drietal. Ik installeer met een boekje en een kop koffie. Een half uurtje later komt Frans alweer aangetufd. Nieuwe band, alles is gerepareerd. We kunnen er weer tegen.

We gaan naar Hellfire pass Memorial.  Nog een stuk van thailand-burma spoorlijn. Het is een stuk door een kloof, en de omstandigheden voor de dwangarbeiders waren hier op zijn ergst. Er wordt in shifts van 18 uur gewerkt. In het donker gloeien de zaklampen van de japanners,  het lijkt wel een scene uit Dante's inferno. En zo ontstaat de naam Hellfire.

Vanwege de lekke band perikelen zijn we laat, het is 80 km rijden naar Hellfire, eigenlijk net iets te ver, maar goed we halen het.  Net voor donker zijn we weer terug in Kanachanabura, eens kijken bij het busstation want morgen willen we met de lokale bus verder naar Ayutthaya, eens kijken of dat minder druk is dan in de minivan.

 

Dinsdag 18 december 2012: Ayutthaya, Thailand

We staan op tijd bij het busstation. Vanaf 8 uur gaan de bussen rijden, tot ongeveer een uur of zes. De rit naar Ayutthaya duurt ongeveer 2 uur. We stappen in, het is een kleurrijke bus, gelukkig niet vol. Dus we kunnen kiezen waar we gaan zitten. Achterin, dan heeft Frans de meeste beenruimte. De mensen hier in Thailand spreken weinig of geen Engels. Helemaal als je een beetje buiten de toeristische paden treed. Dus ook de conducteur spreekt maar twee woorden Engels. Hij zegt "ten minutes". Dus wij concluderen over tien minuten vertrekt de bus. Ik heb nog even de tijd om koffie te halen, en Frans installeert zich met de bagage.

Ik koop koffie, draai me om, weg bus, weg Frans. Kan ik de bus nou niet weer vinden? Maar hoe ik ook kijk, geen bus, geen Frans. Er komt een andere man naar mij toe. Hij spreek één woord Engels. "Walking ", zegt hij. En wijst een straat verderop. Nou dat zie ik niet zitten, ik blijf maar waar ik ben, Frans zal toch niet vertrekken zonder mij. Ik ga de koffie maar opdrinken. Die heb ik tenslotte gekocht. Ik heb net een slok koffie genomen en daar komt de busconducteur aanlopen. Hij ziet mee, en glimlacht. Ik moet mee lopen, "walking".  De bus staat ondertussen een paar straten verderop. En ja hoor, als ik aan kom lopen, steekt Frans grijnzend zijn hoofd naar buiten! 

Frans dacht ook even dat komt niet meer goed. Geen Engels, en elke antwoord op zijn vraag is "okay". Nou niet dus. Uiteindelijk wijst Frans op de bagage, twee stuks. En dan op zichzelf, 1 persoon. Ha, ha, een brede glimlach komt op het gezicht van de busconducteur. Hij begrijpt het, er mist een persoontje. En toen is hij mij komen halen!

Na twee schommelen in de bus, komen we aan in Suphanburi, daar stappen we over in een minibusjes en rond de middag stappen we uit in Ayutthaya. We hebben het gehaald!

 

Woensdag 19 december 2012: Ayutthaya, Thailand

Vandaag nemen we de fiets, we huren een fiets met slot. We worden gewaarschuwd voor diefstal, leg niets in je fietsmandje vooraan het stuur. Nou dat zal toch wel meevallen? We merken in ieder geval niets van diefstal en fietsen heerlijk rond door Ayutthaya. We karren eerst eens door het oude gedeelte van Ayutthaya. De stad is gesticht in 1359 door koning Ramathibodi I, en het werd de hoofdstad van zijn koninkrijk. Het werd een stad van pracht en praal, veel eeuwen lang. Uiteindelijk hebben de Birmezen het in 1767 vernietigd. En staan er nog de ruïnes, en daar fietsen wij op onze fiets door. Bij What Pra Ram zien we olifanten. Ze worden hier gebruikt om toeristen rond te brengen, commercie dus. Toch blijven het machtige beesten om te zien, dus we moeten even blijven kijken. Daarna fietsen we verder. Uiteindelijk krijgen we genoeg van alle wat's, ruïnes en andere gebouwen. Het is even voldoende. We pakken de veerboot met de fiets. En dat valt even tegen. Het fietsenspoor op de trap naar de veerboot houdt gewoon halverwege op. Dus fiets op de nek, en dan de trap verder afklauteren. Nou naar beneden gaat nog, maar aan de andere kant moeten we weer omhoog. Gelukkig redt een behulpzame Thai mee en neemt de fiets van mij over. Pfff, dat was zweten.

We zijn op weg naar de drijvende markt, via achterafweggetjes fietsen we er naar toe. Een paar keer is het vragen, maar de meesten Thai spreken geen Engels, dus handen en voeten gebruiken. En daarmee redden we ons prima. De markt valt een beetje tegen, het is wel aardig maar erg toeristisch. We zien veel aziaten, en ook het olifantenritje ontbreekt hier niet.

 

Donderdag 20 december 2012: Pak Chong, Thailand

Om negen uur staan we al op het station, we hebben de trein van Ayutthaya naar Pak Chong. In ons reisgids hebben we gelezen dat dit de dichtsbijzijnde halte is voor het nationaal park Khao Yai. En dit park willen we bezoeken, je hebt daar olifanten en tijgers, en dat willen we wel eens zien. We boeken een treinkaartje derde klas. Geen airco, lekker de ramen op en een frisse wind. We gaan een uur later weg, maar dat mag de pret niet drukken. Regelmatig komen er verkopers aan boord, soms is het erg onduidelijk wat er verkocht wordt. De conducteur komt voorbij, hij is ook van de schoonmaakdienst. Met een zwabber wordt de vloer gedweild. Lekker vies water, dus het vuil wordt een beetje van links naar rechts gesopt.

Rond het middaguur stappen we uit in Pak Chong, tijd voor een broodje en een bakkie koffie. We komen terecht in een café, de dame spreekt heel moeizaam engels, maar voor ons voldoende. We vragen haar of ze bobby voor ons wil bellen, hij heeft een guesthouse en doet rondleidingen. Even later staat bobby voor de deur en haalt ons op.

's Middags stappen we al gelijk op de middagtoer. Mevrouw Tuk leidt ons rond. Eerst naar een tempel, en daar krijgen we uitleg over het boeddisme. Mevrouw Tuk heeft net het boeddisme uitgelegd, je hebt tweede boeddisten orden, de ene orde draagt oranje gewaden, de meer strengere orde draagt bruine gewaden, we horen net van mevrouw Tuk dat de monnikken 275 gedragsregels hebben, één daarvan is gij zult niet raken, en ik draai me om en wat zie ik, een monnik met een sigaret. Ik kan natuurlijk niet laten mevrouw Tuk even op deze monnik te wijzen...

Nonnen hebben slechts 8 gedragsregels waaraan ze moeten gehoorzamen, tja het leven kan niet altijd gelijk zijn....

 

Vrijdag 21 december 2012: Pak Chong, Thailand

                                                                     Zes uur, de wekker gaat. Het is tijd voor ons bezoek aan het nationaal park. We zijn met z'n zevenen

                                                                     en Anon (onze enthousiaste gids). Het park is groot, erg groot, meer dan 2000 vierkante kilometers.

                                                                     Dus we zullen maar een stukje van het park kunnen zien. We zijn benieuwd wat gaan zien, en we

                                                                     hebben geluk, we zijn gibbons (een apensoort), ze maken prachtige geluiden naar elkaar. En je hoort

                                                                     ze 'praten', de ene gibbon roept vanuit zijn boom naar zijn soortgenoot in de andere boom. En deze

                                                                     geeft antwoord. Fantastisch, we kunnen er wel uren naar kijken. We zijn ook de andere apensoort die

                                                                     hier voorkomt, de makaken. In tegenstelling tot gibbons hebben deze wel staarten en een rode kont.

                                                                    We maken een prachtige wandeling door het 'oerwoud', zien watervallen, een krokodil, spinnen en een

                                                                     mooie omgeving. En 's middags komt de uitsmijter, olifanten. Eerst komt een mannetje uit het

                                                                     oerwoud te voorschijn en loopt de weg op. En later komt er een wijfje met jong ook de weg op. We

                                                                     blijven staan, en maken een heleboel foto's. Olifanten in hun omgeving te zien is prachtig. Een

                                                                     indrukwekkende ervaring.

                                                                     Als we weer terug rijden zijn we moe van alle indrukken die we opgedaan hebben. Wat een dag!

 

Zaterdag 22 december 2012: Sukhothai, Thailand

Vandaag is één grote lange busdag. 's Ochtends om negen uur stappen we op de bus. Ergens onderweg stappen we over op een andere bus, we moeten twee uur wachten. We zijn moe als we uiteindelijk kunnen uitstappen 's avonds om negen uur in Sukhothai. Met de tuk tuk laten we ons naar een guesthouse brengen. Na een biertje vallen de ogen dicht, tijd voor ons bedje.

 

Zondag 23 december 2012: Sukhothai, Thailand

De laatste twee dagen zijn voor ons gevoel erg druk en vol. We lassen een rustdag in. Vandaag doen we eigenlijk niets. We hebben een bungalow met een eigen balkonnetje. De naam bungalow zegt heel wat, maar het is niet meer dan een bamboe hut gebouwd rondom een tweepersoonsbed, wel met eigen douche en toilet. Het voldoet prima, en we brengen heel wat uurtjes door op ons eigen terras.

 

Maandag 24 december 2012: Sukhothai, Thailand

Ons guesthouse, hoe toepasselijk garden guesthouse, is van alle markten thuis. Naast accomadatie, kun je er ook heerlijk eten, en we kunnen er een scooter huren. Zo gezegd, zo gedaan. Want het wordt toch tijd om ook iets van Sukhothai te zien. Sukhothai bestaat uit een moderne stad en een oud deel, het historisch park. Het was oud een machtige stad vol pracht en praal tijdens het Sukhothai koninkrijk. ontstaan in de 15de eeuw. En de ruïnes die er nu nog staan zijn dus afkomstig uit de tijd. We toeren rond tussen deze imposante bouwwerken. Verbazingwekkend dat daar nog zoveel van over is gebleven. De mooiste is Wat Mahathat, ooit het spirituele centrum van het koninkrijk. Sukhothai bevalt ons stukken beter dan Ayutthaya waar we een paar dagen geleden waren.

 

Dinsdag 25 december 2012: Chiang Mai, Thailand

Eerste kerstdag is voor ons een reisdag. Hier in  Thailand wordt niet echt aan kerst gedaan. 95% van de bevolking is boeddhist, en viert geen kerst. Je ziet alleen in de gebieden waar toeristen komen dat er kerstversiering hangt en hier en daar een kerstboom.

Dus reizen op eerste kerstdag is dan ook geen enkel probleem. Alle winkels zijn open, het vervoer is gewoon als elke andere dag, en de kinderen gaan gewoon naar school. We peuzelen ons ontbijtje op, pakken de tuk-tuk en laten ons naar het busstation brengen. We zijn op tijd want de reis van Sukhothai naar Chiang Mai is best lang, 6 uur in de bus. En we willen niet te laat aankomen, want we moeten nog een plek zoeken om te overnachten. Ik weet niet wat we met lekke banden hebben, maar zowaar onze bus krijgt onderweg een lekke band. De band is finaal aan flarden, gelukkig is de buschauffeur en de bijrijder een handige jongen, het duurt even, maar ruim een uur later is de klus gefikst en rijden we weer op weg naar Chiang Mai. In Chiang Mai laten we ons afzetten door een soort taxi-auto, het is het midden tussen een tuk-tuk en een personenauto. Deze rijden overal in de stad, je steekt je hand op, geeft aan waar je naar toe wilt en de chauffeur vertelt wel of zijn route daar langs gaat. Ziezo we zijn in Chiang Mai, hebben een goed guesthouse, hier blijven we de komende tijd zitten. Er is namelijk veel te zien in en rondom Chiang Mai.

Woensdag 26 december 2012: Chiang Mai, Thailand

Vandaag rommelen we lekker wat rond. We kuieren een beetje door Chiang Mai, Chaing Mai is een stuk kleiner dan Bangkok, maar toch staan er minstens net zoveel wat’s als in Bangkok. Op elke straathoek vind je een tempelcomplex. Er staat hier een mooie houten tempel, Wat Phan Tao. Frans is een beetje tempelmoe, en gelooft het wel. Ik ben toch wel nieuwsgierig, dus plattegrond in de hand, wandelschoenen aan en ik loop een rondje, van tempel naar tempel. Wat is het hier druk met monnikken. Als ik blijven rondhangen rondom Wat Phan Tao raak ik aan de praat met een Thai. Volgens hem is er een ceremonie vanavond. Novices die vanavond tot monnik gewijd worden. Maar als we 's avonds gaan kijken blijkt daar toch niets van waar te zien. Jammer, maar we raken weer aan de praat. Dit keer met een tuk-tuk bestuurder, en hij weet ons te vertellen dat er op 30 december een groot offerceremonie is, waaraan 12.999 monnikken deelnemen. Zou dit dan wel waar zijn?

 

Donderdag 27 december 2012: Chiang Mai, Thailand

Boeddhisme speelt een grote rol in het leven van de Thai. Wie goed doet, goed ontmoet, zeg maar. Elke Thai probeert in een volgend leven weer op een hoger stapje terug te keren. En daarvoor moet je verdiensten verwerven. Een populaire manier is de almoezenronde, je geeft eten een een monnik als de monnik op zoek gaat naar zijn dagelijks manier. Monnikken mogen alleen voedsel eten dat hun wordt aangeboden en moeten dat voor 12:00 uur opeten. Dus je begrijpt de aalmoezenronde vindt 's ochtends erg vroeg plaats.

Onze wekker gaat om half zes, en om zes uur lopen we al in de stad. Waar vindt dat uitdelen van eten plaats? Nou we spotten gewoon een aantal monnikken, en gaan in de achtervolging. We komen terug bij de zuid-gate van de stad, daar is een markt en daar staan een hele rijd monnikken. Iedere Thai die iets geeft, knielt eerbiedig voor de monnik, de handen gevouwen, en de monnik prevelt een gebed. Op naar de volgende aalmoes.

Het geven van aalmoezen opent een hele nieuwe markt. Je kunt complete mandjes kopen gevuld met van alles en nog wat en dat aanbieden aan een monnik. Wij kopen een bakkie koffie, gaan zitten langs de straat en aanschouwen het tafereel eens. Het boeddhisme is vredelievend, veel ceremonie, maar is voor ons voornamelijk een ver-van-mijn-bed-show. 

We gaan op zoek naar een scooter,  het is tijd om de omgeving van Chiang Mai te verkennen. Vandaag gaan we naar Doi Suthep. Doi Suthep is een berg, druk bezocht en omringd met dichte bossen.  Op de top staat Wat Phra That, een boeddhistisch heiligdom. Het verhaal gaat dat een koning een heilige relikwie had, maar waar moest die dat laten? Tijdens een olifanten rit, bleef de olifant staan op Doi Suthep, en de koning heeft hier een chedi gebouwd waarin het heilige relikwi (nog steeds) bewaard wordt.  De chedi stamt uit de 14de eeuw, en wordt dus druk bezocht door boeddhisten. We gaan er een kijkje nemen, het is een prachtig bouwwerk, maar de commercie overheerst. Overal staan kraampjes die goedbedoelde prullaria te koop aanbieden, restaurantjes, en moeders die hun kinderen in de lokale klederdracht steken en geld vragen voor een foto, nee dat kan niet het boeddhisme zijn.

We zoeken de rust op, we stappen op de scooter en rijden verder de bossen in. We komen uit op een prachtige kampeerplek, omgeving door bergen, veel groen, en koffieplantages. Hier leven nog veel bergstammen. We durven niet goed verder met de scooter, de weg wordt te slecht. Dus een bezoek aan een bergstam staat nog op ons verlanglijstje.

 

Vrijdag 28 december 2012: Chiang Mai, Thailand

Toeristentijd vandaag. We hebben een trip geboekt, heel lang getwijfeld, er is zo'n groot aanbod. Uiteindelijk kiezen we voor een dagtrip met veel diversiteit. We reizen noordwaarts.we gaan naar Mae Tang. En daar bezoeken we een olifanten kamp. Er zijn er hier tientallen olifantenkampen in de omgeving. We gaan een ritje maken, fantastisch. Het is een heel groot beest zo'n olifant en ik vind dat best wel een beetje eng. Wij boven in een soort stoeltje, als de olifant naar beneden daalt ga je behoorlijk voorover. Maar heel gestaag lopen we rond. Door de bossen, door een riviertje, prachtig. We laten ons waterflesje per ongeluk vallen. Geen probleem. Onze olifant pakt gewoon het flesje met zijn slurf en geeft ons het flesje terug. Slimme beesten hoor!

Er is ook een jong olifantje, Frans is helemaal weg van het beestje, en het beestje van Frans. Er wordt zowaar gestoeid!

's Middags maken we een prachtige wandeling door de bergachtige omgeving, zwemmen onder een waterval, bezoeken een bergstam (maar dat stelt niet zoveel voor, als wij in aantocht zijn worden gauw de souvenirs en cola flesjes uitgestald), en we dobberen op een bamboe vlot de rivier af. Het lijkt een druk programma, en dat is ook zo. 's Avonds zijn we aardig afgedraaid, moe maar ook voldaan.

 

Zaterdag 29 december 2012: Chiang Mai, Thailand

Een tweede scooterdag, we gaan terug naar het verhuurbedrijf en halen opnieuw de scooter op. Dit keer toeren we naar Bo Sang. Bo Sang staat bekend om zijn paraplu's. We komen terug bij een fabriek, en daar kunnen we zien hoe de sierparaplu's gemaakt worden, van begin tot eind. Het is erg veel handwerk. Veel serie werk. Het lijkt met vreselijk saai om te doen. Maar goed het levert geld op. Natuurlijk kun je de mooie paraplu's kopen, gelukkig zijn onze koffers vol en hebben we geen ruimte voor souvenirs.

In de omgeving wordt ook veel aan andere kunstnijverheid gedaan, zilverwerk, lederwerk, teakwerk en zijde. Het is even zoeken maar uiteindelijk vinden we toch een zijdeateliers. We worden hartelijk verwelkomd. De dame staat ons al op te wachten, in no time wordt je door de fabriek geleidt om uiteindelijk in de winkel terecht te komen. Er moet tenslotte zijden kleding of stoffen verkocht worden. Maar helaas, we zijn meer geinteresseerd in het proces van zijde maken. Dus we gaan weer terug naar de fabriek, om alles nog eens goed te bekijken. En stellen vragen. Lastig hoor, vindt onze begeleidende dame, en ze is blij als we uiteindelijk toch in de winkel terechtkomen. Helaas voor haar, we gaan met lege handen naar buiten.