Maandag 12 augustus 2013: Puteri Harbour, Maleisië

De koffers worden vandaag ingepakt, we checken ons elektronisch in via internet en melden ons af bij de marina. Kortom we zijn er helemaal klaar voor, morgen vertrekken we naar Borneo voor een kleine zeven weken. Maleisië bestaat uit drie zelfstandige delen, Peninsular Maleisië, Sarawak en Sabah. De laatste twee vormen samen met Brunei en Kalimantan (het Indonesië deel) het grote eiland Borneo. Borneo is bekend vanwege zijn orang-oetangs en de koppensnellers. En dat willen wij wel eens zien!

Dinsdag 13 augustus 2013: Kuching, Sarawak

Om negen uur stappen we in de bus bij de marina, een uurtje later stappen we weer uit, op het vliegveld van Johor Bahru. We hebben een binnenlandse vlucht van een uur naar Sarawak, het andere deel van Maleisië. De vlucht heeft een beetje vertraging, maar rond drie uur landen we dan toch in Kuching. De ‘hoofdstad’ van Sarawak. Sarawak is een zelfstandige provincie binnen Maleisië. Dus we moeten door de douane en immigratie. Ons paspoort wordt weer uitvoerig bekeken en bestempeld, we mogen 90 dagen blijven in Sarawak.

Kuching is een grote stad van bijna 700.000 inwoners. Het vliegveld ligt een paar kilometer buiten de stad, we zoeken even naar het busstation, maar dat hebben we gauw gevonden, en dan nemen we de bus naar het centrum. Onze eerste gang is altijd op zoek naar een plek om te slapen. Een kamer dus. Hilton hoeft voor ons niet, maar een kamer met eigen douche en toilet vinden we toch wel erg prettig. Uiteindelijk komen we terecht bij Nomad, een bed & breakfast. Asha staat achter de balie en heeft nog wel een kamer voor ons. We boeken voor twee nachten. En dan zien we wel weer verder.

’s Avonds gaan we nog even de stad in, en voordat we het weten hebben we onze eerste foto sessie alweer te pakken. Er komt een dame giechelend naar ons toe, vriendelijk glimlachend vraagt ze of ze met ons op de foto mag. Natuurlijk, vriendelijk als we zijn blijven we even lachend poseren samen met haar voor de camera.

Woensdag 14 augustus 2013: Kuching, Sarawak

                                                                                  We logeren in het centrum van Kuching. Het is een leuke stad, maar we worden wel erg

                                                                                  vaak gewaarschuwd voor zakkenrollers en tasjes dieven.

                                                                                  In de lonely planet, onze vertrouwde metgezel, staat een leuke wandeling beschreven. En

                                                                                  die volgen we. Het brengt ons door de Chinese wijk, door little India en langs de waterkant.

                                                                                  Kuching ademt een Aziatische sfeer uit met een westers tintje. Erg gezellig.

                                                                                  We komen langs de tourist information, en natuurlijk gaan we even naar binnen. We maken

                                                                                  een gezellig babbeltje, en krijgen allerlei informatie. Op dit moment is er een rafflesia in

                                                                                  bloei, de grootste bloeiende bloem ter wereld, met een doorsnee van 1 meter! Het is een

                                                                                  insecteneter deze bloem. De bloem moet minimaal een jaar groeien voordat die tot bloei

                                                                                  komt en bloeit dan slechts 5 dagen voordat er een rest zwarte slijm overblijft. Na wat wikken

                                                                                  en wegen krijgen de orang-oetans bij ons de voorkeur, daar gaan we morgen naar toe, de

                                                                                  rafflesia bewaren we voor later.

Donderdag 15 augustus 2013: Kuching, Sarawak

Het is zes uur, de wekker gaat af. Snel eten we een ontbijtje, en dan wandelen we

naar het busstation. Er zijn hier meerdere busstation in Kuching,  gelukkig zijn ze

keurig genummerd. Busstation 2 moeten we hebben, en bus nummer K6. En die is

niet moeilijk te herkennen, het is de enige bus waar de witte toerist in zit. Deze bus

gaat namelijk naar Semenggoh wildlife center. Hier worden de orang-oetans ‘opgeleid’

zodat we ze weer terug kunnen keren naar de ‘wildernis’. En daar gaan wij naar toe.

Het is een half uurtje rijden en dan stappen we uit voor het centrum. Nog een

anderhalve kilometer lopen. En dan zijn we er. Er leven hier 27 orang-oetans in het wild.

En omdat het leefgebied hier te klein is voor 27 orang-utans worden ze ‘bijgevoerd’.

En dan heb je de grootste kans om ze tien. Om negen uur is er een korte briefing.

En dan gaan we naar de voederplek.

We houden onze adem in, even later verschijnen  ze. Drie moeders en hun kind, en

een jongere orang-oetans. Prachtig om te zien! We blijven een uur vol bewondering kijken.

De apen slingeren van boom naar boom, af en toe dalen ze af, om vruchten en noten

op te pakken.  Na een uur houden ze het voor gezien, ze gaan verdwijnen langzaam uit

zicht, af en toe zien we nog wat boomtoppen bewegen en horen we takken krakken.

Vanmiddag komen ze misschien weer tevoorschijn bij de volgende voeding.

We wandelen terug door het dichte bos, naar de hoofdweg.  En daar pakken we de bus

weer terug naar Kuching.

Vrijdag 16 augustus 2013: Bako National Park, Sarawak

                                                                                           We verlaten de stad Kuching, we zijn op weg naar de natuur. Kuching ligt niet zo ver

                                                                                           van de zee vandaag en  rondom de stad ligt veel water, rivieren, mangrove en

                                                                                           eilandjes. Ten noorden van Kuching ligt Bako National Park het oudste natuurpark van

                                                                                           Sarawak 27km² groot.

                                                                                           Om zeven uur staan we al op het busstation. Het is even zoeken, er zijn hier meerdere

                                                                                           busstations. Maar uiteindelijk zijn we bij het juiste station gekomen. De bus naar

                                                                                           Bako staat al klaar, en vlak nadat we instappen vertrekt de bus. Het is een klein uurtje

                                                                                           rijden naar het dorpje Bako. Daar moeten we overstappen op een bootje en een half

                                                                                           uur varen verder worden we afgezet op een eiland.

                                                                                           Het regent vandaag, en het is warm, erg warm. De temperatuur komt zoals gewoonlijk

                                                                                           niet onder de 30 graden. De vochtigheid is hoog, en of het nou regent of niet, je wordt

                                                                                           drijfnat. Maar dat mag de pret niet drukken. Je kunt hier heerlijk wandelen en dat gaan

                                                                                           we gewoon doen. We wandelen eerst naar Teluk Paku, en daar komen we ze tegen,

                                                                                           de long-nose apen. Een beetje roodbruine apen met een enorme grote neus. Vandaar

                                                                                           de naam. Er zijn op dit eiland drie soorten apen, de long-nose, de makaken en de

                                                                                           silver-leaf apen. De makaken zijn vreselijk, ze hangen rond de gastenverblijven en het restaurant. Ze zijn vreselijk brutaal en pikken het eten letterlijk van je bord.

Na de wandeling naar Teluk Paku besluiten we de rondwandeling te doen, de lintang trail, een kleine drie uur  door prachtige natuur. Ondertussen is het droog geworden, gelukkig nog wel bewolkt. Maar het is nog vreselijk warm.

In de loop van de middag komen we weer aan bij de gastenverblijven, en krijgen we onze kamer toegewezen. We hebben de helft van een bungalow. Heel erg leuk, ’s nachts horen we de apen rennen over het dak en onze veranda.

Als het donker is sluiten we ons aan bij een gids, we maken een avondwandeling over het eiland. Ongelooflijk wat de gidsen ook ’s nachts nog allemaal zien, slangen, spinnen, wandelende takken, tarantula, kingfisher (vogel) en we zien verschillende flying lemur. Ik weet het Nederlandse woord niet, maar het is een soort groot vliegende eekhoorn. Prachtig!

Maar na drie lange wandelingen gaat bij ons het lampje een beetje uit. We zijn moe en verlangen naar ons bedje. Morgen is er weer een dag.

Zaterdag 17 augustus 2013: Kuching, Sarawak

Vandaag slapen we een beetje uit. We hebben heerlijk geslapen, met de natuur geluiden om ons heen. We gaan weer aan de wandel vandaag. Dit keer willen we naar een paar uitzicht punten, het is vandaag prachtig weer, de zon schijnt volop, dus dat moet een mooi uitzicht worden. Eerst wandeling brengt ons naar de mangrove, en ook nu zien we onderweg weer de long-nose apen. Eén van de makaken heeft een stuk toast van Frans zijn bord gegrist tijdens het ontbijt. Dus met de makaken hebben we vandaag alweer kennis gemaakt.

En dan gaan we naar Ulu Assam, een wandeling van 700 m en het kost je ongeveer 5 kwartier volgens de beschrijving. Dat zelf wel een beetje meevallen denken we no. Nou het kost ons inderdaad 5 kwartier om boven te komen. Tjongejonge, wat een steile klim, af en toe hangt er een stuk touw en zo trekken we onszelf naar boven. Maar het uitzicht is de moeite waard.

We sluiten af met een wandeling naar het uitzichtspunt Sapi, een makkie denken wij. Maar ook dit is een steile klim, hijgend en puffend komen we boven om daar te genieten van een wijds panorama uitzicht.

En dan is het helaas alweer tijd, onze bootsman staat klaar om ons terug te brengen naar Bako, en dan gaan we met de bus weer terug naar Kuching, gelukkig hoeven we niet meer op zoek naar een plek om te overnachten, we hebben onze bagage achtergelaten bij Nomad en daar slapen we de komende nacht ook weer.

Zondag 18 augustus 2013: Kuching, Sarawak

Eigenlijk willen we vandaag naar Batang Ai, een natuurgebied ongeveer 300 km ten oosten van Kuching, een gebied van rivieren, oerwoud en longhouses. De binnenlanden van Borneo. Longhouses is groot huis op palen op een hoogte van ongeveer 100 meter, waar een heel dorp in woont. Elk gezin heeft een eigen ‘vertrek’ in een longhouse. Sommige longhouses kennen wel 100 kamers en zijn dus erg groot. Je kunt helaas niet zomaar naar een longhouse, je moet of uitgenodigd worden door één van de familie of een trip boeken bij een operator. Aangezien wij geen kennissen hebben onder de stammen van Borneo wordt het dus een georganiseerde trip. En dat blijkt toch wel erg prijzig, voor 2 dagen ben je algauw 250 euro kwijt per persoon. Dus we zien af van een tripje naar Batang Ai. We gaan het later nog een keer proberen in Batang Rejang.

Maar om toch iets van de longhouses te zien, maken we een uitstapje naar het Sarawak Cultural Village, een openlucht museum. Zeg maar zo iets als het Zuiderzee museum in Enkhuizen. Er staan verschillende soorten longhouses, elke stam maakt zo zijn eigen type longhouse. Sommige stammen bij de longhouses als een tijdelijk onderkomen omdat ze nomaden zijn. Zodra het voedsel op is, trekken ze weer verder. Andere stammen zijn bedreven in de landbouw en bouwen longhouses die een leven of langer mee gaan.  De longhouses die hier gebouwd zijn, zijn zoveel mogelijk authentiek gebouwd, het is niet echt maar het geeft toch een goed beeld van hoe het er vroeger uitzag.

We horen de families een eigen kamer hebben, de jonge meisje slapen op een aparte zaal en de krijgers slapen op de veranda. De vloer van de longhouses is ruim gelegd, je kunt door de bamboe latten kijken naar de bodem, en zo krijg je een goed zicht op vijanden die onder je huis lopen. Met een blowpijp en een giftig pijltje wordt de vijand naar de andere wereld geholpen. En koppensnellen wil ook nog wel eens helpen. Hoe meer koppen een longhouse heeft hangen, hoe belangrijker je bent.

Maandag 19 augustus 2013: Sibu, Sarawak

Ik moet even mijn vrouwelijke charmes in de strijd gooien, maar dat stopt er toch een taxi. Een chinees, volgens mij zit heel Sarawak vol met Chinezen in plaats van Maleisiërs. We laten ons naar de werf brengen. Een half uurtje met de taxi. Onze chinese taxi chauffeur wil wel een praatje maken, maar zijn Engels is moeilijk te volgen.

Als we bij de werf uitstappen, kopen we een kaartje naar Sibu, 170 km verderop over water. De boottocht duurt ruim 4 uur, met de bus ben je twee keer zo lang onderweg. Het zijn lange, smalle, maar vooral oude, speedboten. Deze kent een onder- en bovenverdieping. We zitten bovenin. Op de ticket die je koopt staat keurig je stoelnummer vermeld, dus geen gedrang om een plekje. We hebben even vergeten dat men hier dol op airconditioning is. We krijgen het steenkoud binnen in de boot, en onze tassen liggen ver weg, opgestapeld tussen alle andere bagage. Frans gaat af en toe naar buiten om een op te warmen.

We varen een groot stuk over de Chinese zee, voordat we weer het rivierengebied in gaan. Rond half één meren we af in Sibu. Een redelijke grote stad met 250.000 inwoners. Langse de kade vinden we een hotel. In Sibu willen we onze tocht organiseren over de Batang Rejang. Dus onze eerste gang is naar de tourist information. De man achter de balie is erg vriendelijk en behulpzaam, gaat ons de telefoonnummers, maar kan verder niets organiseren. Hij belt mr Lee voor ons (weer een Chinees) en morgen spreken we af bij ons hotel. Eens kijken of Lee ons wel verder kan helpen.

Rond zes uur wordt avondmarkt opgebouwd. Overal kraampjes, met eten en andere goedkope (Chinese) spullen. Lekkere broodjes Pau worden er verkocht, allerlei gefrituurde snacks, cakes en andere zoetigheden, mie, noodles, saté en alles wat je kunt bedenkt van een varken. Neuzen, nieren, lever, staart, tong,… het gehele beest wordt breed uitgestald, je wijst maar aan wat je wilt hebben. Even een hakmes er bij, en het wordt driftig in stukjes gehakt, wat rijst erbij, en ziezo klaar is je maaltijd. Het lijkt mij maar niets, wij houden het bij een lekker gevuld (deeg)broodje Pau. Deze is wel gevuld met varkensvlees!

Dinsdag 20 augustus 2013: Sibu, Sarawak

Om negen uur meldt mister Lee zich. Hij heeft zich goed voorbereidt, dat moet gezegd worden. Alle onze wensen  meegenomen en een vierdaags programma samengesteld. Maar hij vraagt wel erg veel geld, 350 euro per persoon. En dat vinden we toch iets te veel. We stellen voor dat we zelf het reizen wel kunnen organiseren, een kaartje kopen voor de boottrip aan het loket lijkt ons niet zo moeilijk. We praten wat heen en weer, maar komen er niet uit. We bedanken mister Lee voor zijn inzet, maar gaan het toch anders organiseren.

Sibu is maar een kleine stad, en niet heel bijzonder om te zien. Eigenlijk zijn er geen bezienswaardigheden. We willen wel snel weer verder. Morgen stappen we op de boot naar Kapit, onze eerste stop op de Batang Rejung rivier.

Woensdag 21 augustus 2013: Kapit, Sarawak

Half tien stappen we aan boord van de volgende speedboot. We zitten eerste klas, als je een kaartje koopt wordt er niet gevraagd voor welke klasse, ‘men’ gaat ervan uit dat de witte man gewoon in de duurste klasse wil zitten. We vinden het prima. De rit van Sibu naar Kapit duurt ongeveer drie uur. De rivier wordt steeds smaller, de bewoonde wereld raakt steeds verder weg. Af en toe zien we een paar hutjes langs de rivier.

Kapit is redelijk groot, ongeveer 25.000 inwoners. De mensen zijn vriendelijk en aardig. We vinden uiteindelijk een hotel bij meneer Wang. Wederom een Chinees. De Chinezen hebben hier werkelijk de hele handel in handen. Het grote voordeel is dat je goed kunt onderhandelen met de Chinezen en dus ook met meneer Wang. Hij vraagt hoeveel hotels we al hebben gezien, ik vertel hem dat dit de eerste is. Meneer Wang antwoord “hopefully also the last”. We praten eventjes en het lukt met om toch 30% van de prijs af te dingen. Meneer Wang ‘you are my man’. Meneer Wang kan ook wel als reisbureau aan de slag. We zeggen namelijk dat we graag een longhouse willen bezoeken. Dat kan geregeld worden.

Maar eerst hebben we contact met Alice, een lokale dame. We ontmoeten haar in een koffieshop, en ja zij kan onze trip naar Rumah Janddok wel organiseren. Rumah Janddok is de enige traditionele longhouse hier in de omgeving. Alle andere longhouses zijn ondertussen gemoderniseerd en is hout vervangen door beton. Alice is een slechte onderhandelaar en met meneer Wang hebben we goede ervaringen. We laten hem onze trip organiseren, meneer Wang ‘you are our man’.

Sinds we in Sibu zijn aangekomen zijn we geen toerist meer, tenminste niet meer de westerse toerist. Misschien zijn er wel veel Japanners en Chinese toeristen, maar dat onderscheid kunnen we niet maken met de lokale bevolking. De mensen hier zijn klein en heel lichtbruin van kleur. Ik voel me groot en Frans is een reus. ’s Avonds als we iets willen gaan eten zien we dat alles dicht is, de winkels zijn dicht, de rolluiken zijn allemaal naar beneden gelaten. Gelukkig is er in elke stad, groot of klein, een avond markt. En zo ook hier in Kapit, en daar vinden we een lekker hapje nasi met saté.

Voordat we verder mogen reizen moeten we eerst een permit regelen, geen idee waarom (volgens mij weten ze dat zelf ook niet), maar we doen braaf wat ons verteld wordt. We stappen in een minibusje gaan naar Kabit’s Resident’s Office, vullen braaf het formulier in, en even later krijgen we een permit.  Nu mogen we verder de rivier opvaren, waarschijnlijk is er niemand die ooit naar de permit vraagt.