log maart 2014

Half tien en de wielen van het vliegtuig raken de grond. Onze trip terug naar Maleisië is vlot verlopen. De kranten hier staan bol van de verdwenen vlucht MH370, het is een raadsel waar het toestel van Malaysia Airlines is gebleven, en een angstig idee. Gelukkig hebben wij een goede reis terug naar Langkawi.

We nemen een taxi naar de veerboot, de veerboot staat al klaar en om half elf lopen we de steiger op naar ons eigen huis. De Dalwhinnie ligt er prima bij.

De rest van de dag staat in relaxen, we hebben een nacht over geslagen en we pikken een paar uurtjes slaap overdag. ’s Middags is het zwembad toch wel heel aantrekkelijk, en met een zucht van genoegen laten we ons in het verkoelende water glijden. Aan temperaturen van over de 35 graden moet ons lijf toch wel even wennen.

Dinsdag 18 maart 2014: Rebak Marina, Langkawi

De nieuwe acculader ligt keurig klaar bij Noel op de werkbank. Nu nog monteren, en dat wordt een klus voor Frans. Ik krijg de opdracht om geld op te halen, want er moet cash betaald worden. Dat klinkt simpel maar ik ben de hele ochtend bezig. Eerst met de veerboot naar Langkawi, dan krijg ik een lift naar het vliegveld. Er zijn daar vier geldmachines en twee wisselkantoren. Dat moeten dan toch geen probleem zijn. Maar hoe anders is de werkelijkheid, geen van de geldmachines accepteert de bankpasjes, de wisselkantoren wisselen alleen maar geld opname met een credit card is niet mogelijk. Wat nu? Ik neem een taxi naar Kuah, dan maar naar een echte bank. Wellicht dat ik aan de balie geld kan halen rechtstreeks van onze rekening. Maar ook dat lukt niet, uiteindelijk vind ik wel een geldmachines die onze bankpassen accepteert maar meer dan 250 euro wordt er niet geleverd. Woest en hevig gefrustreerd stap ik weer in de taxi, de chauffeur is geduldig blijven wachten.

Pas na de middag ben ik weer terug aan boord.

Noel doet niet moeilijk, het worden een paar keer tripjes naar de ATM’s machines die onze kaart wel accepteren en dan stort ik het geld op zijn bankrekening. Maar wat een gedoe zeg.

Gelukkig is Frans beter af, aan het eind van de middag loopt de nieuwe acculader als een zonnetje.

En ook vandaag biedt het zwembad weer heerlijk afkoeling van alle gedane inspanning.

We trakteren ons op een heerlijke etentje. Er is een buffet ingericht, prachtige gedekte tafels op strand onder de palmbomen. Heerlijke geurige bloemen, en overal olielampjes. Een plaatje uit een gids, en het eten is heerlijk. We laten ons heerlijk verwennen, halverwege de avond worden we getrakteerd op Maleisische dans en muziek. En natuurlijk duurt het niet lang of we dansen mee.

Woensdag 19 maart 2014: Rebak Marina - Kuah, Langkawi, afgelegd 12 mijl (pos 06.18.77N 99.50.67E)

Twee uur hoog water, de trossen gaan los, de Dalwhinnie kiest het ruime sop. We verlaten de luxe van de marina, en gaan terug naar Kuah, de voor ons zo vertrouwde ankerplek. Twee uur later valt het anker in de vette klei, vlak naast de Spirit. We zijn een beetje verbaasd Ans en Gerjan hier aan te treffen, maar gezellig is het wel. Voordat het weten zijn we aan boord van de Spirit, onder het genot van een biertje praten we bij.

Donderdag 20 maart 2014: Kuah, Langkawi

Vandaag is boodschappen-dag voor mij. Ik ga vroeg naar de kant, huur een auto, en winkelen maar. Elke vrouw zou daar een moord voor doen, maar ik vind er helemaal niets aan. Maar goed, het is een klus die moet gebeuren. Ik heb een ellenlange lijst met wat ik denk nodig te hebben tot aan Zuid Afrika. We proberen zo goed mogelijk de boot te bevoorraden. Ik ga drie keer op en neer met de bijboot. Als alles aan boord is, ontstaat de vraag “waar laat ik dit alles?!” Maar aan het eind van de dag heeft alles toch een plek gekregen, alleen ligt de Dalwhinnie nu wel een paar graden scheef.

Frans heeft een AIS-dag vandaag. In Nederland hebben we een AIS (automatic identification system) gekocht, dat is een instrument dat je positie doorgeeft. Als je een ontvanger hebt, en dat hebben wij, kun je ook de positie zien van de andere schepen met een dergelijk instrument. Mooi apparaat dus, maar ja je moet het wel even inbouwen. En dat blijkt een lastige klus, die uiteindelijk drie dagen zal kosten. Gaten boren, draden trekken,….enzo.

Vrijdag 21 maart 2014: Kuah, Langkawi

Vandaag is de tweede AIS-dag. We gaan verder waar we gisteren gebleven zijn. Ik help Frans met het zoeken naar een plek om de bekabeling aan te leggen. En omdat bij ons alles geïsoleerd is, is dat moeilijk zoeken.

Het is twaalf uur, ‘knock-knock’ Ans en Gerjan kloppen aan boord. Of we zin hebben in een pizza, dat laten we ons geen twee keer vragen. Hup in de bijboot en naar de kant. De bekabeling kan nog wel even wachten.

Zaterdag 22 maart 2014: Kuah, Langkawi

Het is de derde AIS-dag. Uiteindelijk hebben we gevonden waar we de bekabeling aan kunnen leggen. Frans heeft een doorvoer in de kuip geboord, en met behulp van de trekveer krijgen we de bekabeling in de meterkast. Maar wat nu? De AIS blijkt geen ontvangst te hebben, we krijgen een foutmelding. Er is een draadbreuk ontstaan in de GPS bekabeling. Gelukkig is Frans handig, en na twee uur klussen is de draadbreuk gerepareerd. En hoera, na drie lange dagen is het nieuwe handige instrument nu ook operationeel.

Zondag 23 maart 2014: Kuah, Langkawi

Met Sherim, de erg behulpzame dame voor alle zeilers hier, hebben we een afspraak gemaakt om te tanken. 500 liter diesel nemen we in. We vragen nog even goed naar welk bunkerschip we moeten. “Het zijn de twee zwarte drijvende pontoons, toch?”, vraagt Frans aan Sherim. En die beantwoord bevestigend.

Om twaalf uur gaat het anker op, we naar het bunkerschip. Er is iemand, een telefoon biedt uitkomst en een half uur later stapt de pompbediende aan boord. Frans is aan het tanken, en even later geef ik het reçu aan de pompbediende. Die trekt een vragend gezicht. Oh jee, er is iets niet goed. We stoppen onmiddellijk met de dieselactie. We blijven niet bij het juiste tankschip te zijn. Wat een gedoe. We proberen nog even of ze het onderling niet kunnen verrekenen, maar nee dat is te moeilijk. We moeten gewoon verderop naar het blauwe bunkerschip. Dus dat doen we braaf. Maar ja de gevraagde 500 liter diesel past nu niet meer in onze tanks natuurlijk. Bij het zwarte bunkerschip hebben we ondertussen ook 60 liter getankt. En bij het blauwe bunkerschip blijkt dat na 450 liter onze tanks nu toch echt vol zijn. Er wordt gevraagd wat we met de resterende 50 liter willen doen. Niet zo moeilijk lijkt mij, geld terug. Restitutie. Je begrijpt het al. Deze jongens hebben geen geld aan boord. We kregen wederom een reçu en daarom moeten we naar het Shell pompstation op de wal.

Afijn, mopperen helpt niet. We gaan weer naar onze ankerplek, ik ga vervolgende met de bijboot naar de kant en leen de scooter van Ans en Gerjan. Bij het Shell station aan gekomen leg ik uit wat de bedoeling is. De dames kijken mij aan met grote vragen ogen. “I am a cashier”, zegt de dame. Verder weet ik niets, je moet bij mijn baas zijn. EN die is met lunch pauze. Even de baas bellen opper ik noch. “No I do not want to disturb my boss”, is het antwoord. De klant moet gewoon wachten tot de lunch voorbij is. Ik blijf glimlachen, kiezen op elkaar, en wacht geduldig en geduldig. Gelukkig krijg ik wel een stoel aangeboden. Ruim een uur komt de baas, het is nog even zoeken naar de juiste reçu’s, maar even later sta ik toch met het geld buiten.

Maandag 24 maart 2014 – Donderdag 27 maart 2014:

Kuah, Langkawi – Tanjung Piai, Johor Baru, afgelegd 425 mijl (pos 01.16.30N 103.32.08E )

Half negen, het anker kan op. We hebben even tijd nodig gehad om alle voorbereidingen te doen, want we gaan in één ruk naar het zuidelijkste puntje van Maleisië, terug naar Puteri Marina in Johor Baru. We hebben een prima tocht, het is prachtig weer, alleen staat er wel heel weinig wind. Heel af en toe kunnen we zeilen, maar het meerendeel draait de motor. Na 85 uur en 425 mijl laten we ons anker vallen in Tanjung Piai, tussen alle grote containerschepen. Het is donker, we hebben stroom tegen, morgen leggen we het laatste stukje af naar de marina.

Vrijdag 28 maart 2014: Tanjung Piai - Puteri Marina, afgelegd 13 mijl (pos 01.25.05N 103.39.51E )

Zes uur de wekker gaat af, we hebben nog drie uur tot hoog water en dus de stroom mee. Het is iets meer dan 10 mijl naar het voor ons zo bekende Puteri Marina. We hebben hier bijna een jaar gelegen, en het wordt nu onze laatste stop voordat we door Indonesië varen richting Cocos Keeling.

Zaterdag 29 maart 2014: Puteri Marina

Puteri is vertrouwd, toch is er veel verandert in de tijd dat wij weggeweest zijn. De marina ligt ver van de bewoonde wereld, maar er wordt hier een complete stad uit de grond gestampt. Een enorm hotel, en een paar appartement gebouwen rijzen de hoogte in. En natuurlijk niet te vergeten Hello Kitty, een kinderparadijs. Dat trekt winkels en restaurants. Elk weekend is het hier gezellig druk. Er ontstaat een markt, je ziet veel bruisparen komen om hier hun trouwreportage te maken en er wordt van alles georganiseerd.

Vandaag schalt de hele dag muziek over de haven, er is een soort jogging/fitness programma aan de gang. De dames springen erop los. En dat alles bij ver in de dertig graden! Je loten kopen en als je geluk hebt wordt als je inspanningen en zweetdruppels beloond met een prachtige pakket, een soort kerstpakket prachtig versierd met linten en grote glimmende strikken.

Zondag 30 maart 2014: Puteri Marina

De rust is vandaag een beetje terug gekeerd. Geen evenment vandaag, gewoon kuierende dagjesmensen die een kijkje komen nemen. Wij zijn lekker rustig bezig, met de laatste voorbereidingen en controle handelingen voor ons vertrek.

Maandag 31 maart 2014: Puteri Marina

“It is our little secret”, zegt één van de marina boys. Nou volgens mij is het een breed verspreid geheim dat iedereen kent. We willen de dieseltank weer vol hebben voordat we vertrekken. Hier aan de pomp kost het 2,90 RM, zeg maar 75 eurocent. Maar ja in Azië is alles onderhandelbaar, dus ook de dieselprijs. Via één van de marina jongens, die weer een vriendje heeft, levert het ons voor 2,50 RM.

’s Avonds als het donker is, en de ‘baas’ naar huis is, worden de 10 jerry cans geleverd. Wij zijn een uurtje bezig om de tank te vullen, en dan haalt de marina boy de Jerry cans weer op. “it is our little secret”, zegt hij met een glimlach…..