logboek april 2014

Dinsdag, en dinsdag avond is als heel lang avondmarkt in Gelan Patah. Het is druk in de haven, het busje zit vol. We ontmoeten oude bekenden, John ligt hier nog en zijn boot is nog niet verkocht en ook Han is er weer met haar catamaran.

Vlak na zessen stappen we uit op de markt. Eerst maar eens een hapje eten, het is er gezellig druk. En daar gaan we over de markt, verse fruit en groente halen. En Frans scoort een nieuwe kort broek. Omdat we elke dag in de korte broek lopen, verbruiken we er heel wat. En Frans is aan een nieuwe toe. Het wordt een stoere korte spijkerbroek.

Woensdag 2 april 2014: Puteri Marina

Het verhaal van de AIS. Hebben we drie dagen geworsteld met de bedrading, worstelen we nu nog met het uitlezen van de AIS gegevens op de computer. Hiervoor heb je een apparaat nodig dat zeg maar de gegevens vertaald van de AIS naar de computer. Dit apparaat hebben we besteld en geleverd gekregen in Nederland. Dus dachten we toen we aan boord kwamen, “even aan te sluiten”. Na drie uur “installatie-worstelen (*&^%$#@!))” op de computer, nog steeds geen succes. Toch maar eens kijken wat er nou precies besteld en geleverd is. Blijkt dat we het juiste besteld hebben, maar dat het verkeerde geleverd is. Fijn dat je er achter komt, maar we zitten ondertussen in Maleisië.

Contact gezocht met de leverancier in Sneek, en het juiste apparaat wordt opgestuurd is ons beloofd. Vol spanning wachten we af hier in Puteri Harbour. En vandaag is het pakket gearriveerd. Hoera. We openen de doos en wat blijkt zit er weer een onjuiste apparaat in. Hoe is het mogelijk! (*&&^%$#$#!)

Kortom we kunnen nog steeds niet de AIS gegevens uitlezen op onze computer. Gelukkig wel op onze navigatie instrumenten, dus helemaal wanhopig zijn we niet.

We gaan nog proberen het apparaat te krijgen in Singapore, maar of dit lukt voordat we vertrekken is hoogst onzeker. Wordt vervolgd dus.

Donderdag 3 april 2014: Puteri Marina

Vandaag is het boodschappen dag, de laatste (voornamelijk verse) inkopen worden gedaan. Tien uur zitten we in de boos, gezellig te keuvelen met Frank en Karen van de Tahina. Zij gaan ook naar Zuid Afrika, ietsje later deze maand zullen ze ons volgen.

Om twee uur zitten we in de bus terug, en dan volgt het grootste probleem. Waar laten we alle spullen. Overal waar nog een gaatje te vinden is, wordt voorraad gestouwd. Zelfs onze kleerkasten zetten we vol met etensvoorraden. De hangnetjes met verse spullen hangen ook vol, kortom alles in aan boord. Gereed voor vertrek.

Vrijdag 4 april 2014: Puteri Marina

Uitklaren, was draaien, watertank vullen en relaxen. Dat is het programma van vandaag. Morgenochtend om zes uur staat de wekker en dan gaat het los. We verwachten de eerste dagen weinig wind, dus dat wordt veel op de motor varen. Pas als we de Sunda strait uitzien, verwachten we de SE trade winds op te pikken. Maar ja dat is wel 600 miles verderop. Via het oceaanlogboek kun je ons volgen.

Zaterdag 5 april 2014 - woensdag 23 april 2014: Puteri Marina - Cocos Keeling, afgelegd 1387 mijl (positie 12.05S 96.52E)

Zie ons oceaanlogboek om de oversteek mee te maken.

Woensdag 23 april 2014: Cocos Keeling, Direction Island

Het is nog vroeg in de ochtend als we ons anker laten vallen in het smaragd groene water

van Cocos Keeling. Paradijs op aarde. Ik kijk eens om me heen, “kijk een haai”, roept

Frans en wijst in het water. Ik kijk, en ja daar zie ik er ook één, en nog één, en nog één.

Ziezo hier ga ik niet zwemmen. Mijn besluit staat vast. Ook als de douane, die even later

aan boord zit, vertelt dat deze black-tipped rif haaien absoluut niet gevaarlijk zijn. Nou mij

niet gezien.

Onze tocht vanuit Maleisië zit erop, sinds 5 april zijn we onderweg geweest. In het oceaan

logboek wordt de reis per dag beschreven.

We zijn de eerste boot van het seizoen dit jaar die het anker laat vallen op Cocos Keeling.

We blijven hier een twee weken voordat we beginnen aan onze volgende etappe over de

Indische Oceaan. Vandaag doen we in ieder geval niets meer. Lekker relaxen is het motto

voor vandaag.

Donderdag 24 april 2014: Cocos Keeling, Direction Island

Cocos Keeling is een groep van 27 eilanden, kapitein William Keeling van de East India Company was de eerste in 1609 die de eilanden ontdekte.

In 1800’s werd het atol bewoond door Europeanen. Alexander Hare arriveerde met 90 Maleisische mannen, vrouwen en kinderen, en ook John Clunies-Ross en zijn familie vestigden zich hier. Tussen beide groepen ontstonden spanningen en wrijvingen. Uiteindelijk ‘won’ de laatste. De Clunies-Ross familie werd eigenaar van de eilanden in 1886. Coconut plantages ontstonden. In 1955 zijn de eilanden onder Australisch bewind gekomen en uiteindelijke in 1978 werd de Clunies-Ross familie ‘uitbetaald’ met AUD6.25M.

Er zijn twee ‘dorpen’ hier, één op Home Island waar ongeveer 400 mensen wonen. En één op West Island met ongeveer 200 mensen. De mensen hebben hier voornamelijk een overheidsbaan en leven daar van. Volgens ons is het een erg gesloten gemeenschap, ons-kent-ons, het is een prachtige omgeving, maar om hier nou te gaan wonen? Nee dank je wel.

Wij liggen voor anker bij Direction Island, met de bijboot is het een half uur naar Home Island en daar kun je een veerboot nemen naar West. We mogen (en kunnen waarschijnlijk) niet voor anker liggen bij Home Island.

Op onze ankerplaats hebben we geen telefoon signaal, en geen internet. Terug in een wereld zonder communicatie dus.

Ondanks dat we al lang aan boord zijn, hebben we nog geen behoefte om aan land te gaan. We blijven nog een dag aan boord, de boel weer opruimen en schoonmaken. Frans geeft de aanhangmotor van de bijboot een onderhoudsbeurt.

Vrijdag 25 april 2014: Cocos Keeling, Direction Island

De aanhangmotor loopt weer al seen zonnetje. We gaan naar de kant. Direction Island verkennen. Het is klein, maar ondanks dat het zo klein is, lukt het de Australiërs om hier toch een wandeling uit te zetten. Een heritage-walk! Het is een letterlijk een onbewoond eiland. Witte stranden, kokosnoten en palmbomen. Er zijn een paar picknick shelters gebouwd, en er is een toilet en douche.

Regelmatig komen de ‘locals’ naar Direction Island om te BBQ-en, te zwemmen enzo. Vandaag wordt er gekampeerd door een paar stellen.

Wij kamperen weer in luxe op onze eigen boot.

Zaterdag 26 april 2014: Cocos Keeling, Direction Island

De watermaker is weer operationeel, opnieuw in gebruik. Dat schuilt een hoop geregel. Maar we moeten nog wel iets regelen voor de diesel. Maandag willen we met de bijboot naar Home Island, en daar diesel regelen. Het schijnt een lange natte tocht te worden met de bijboot. We zullen zien.

Ik hijs Frans in de mast, voor een inspectie, en de Jan-van-Genten hebben de windmeter verbogen tijdens onze oversteek, dus die moet weer recht gezet worden. Ook de hoorn gaat mee terug naar beneden, want die doet het al een tijdje niet mee.

Zondag 27 april 2014: Cocos Keeling, Direction Island

Het is hier heel stil, er valt weinig te doen en te beleven. Wij doen wat kleine klusjes, lezen, relaxen en ontspannen wat. En Frans neemt elke middag een duik in het water, ik sta dan op ‘haaien-wacht’. Onzin vindt Frans. En ik gil “uit het water, daar komt een haai aan”. Ik vind het maar niets, maar volgens Frans zijn de haaien banger voor ons dan wij voor hen.

Maandag 28 april 2014: Cocos Keeling, Direction Island

Zes uur en de wekker gaat. We ontbijten, en stappen dan in de bijboot. Ik heb voor de zekerheid een regenpak aangetrokken, om zo droog over te komen. Frans probeert het in korte broek en t-shirt. De regenpak blijkt overbodig, het is een rustige 'rit' van een half uur naar Home Island. Het is even zoeken naar een geschikte landingsplek. En dan is het zoeken naar de benzinepomp. Deze is open op maandag, woensdag en donderdag van half acht tot half negen. Dus vandaar dat we op tijd staan.

Home Island is niet zo groot en we vallen natuurlijk op en zo'n kleine gemeenschap. met behulp van enige aanwijzigen komen we terecht bij de pomp. Diesel is geen probleem, maar nu nog de jerrycans. Die hebben we niet. Uiteindelijk vinden we een mannetje, hij wil de diesel wel aan boord komen leveren voor 230 AUD! Maar we kunnen ook jerrycans bij hem huren voor 60 AUD! Er wordt duidelijk misbruik gemaakt van de situatie, maar goed we hebben geen keus. Met de jerrycans gaan we terug naar de pomp en daar halen we de diesel, 2.65 AUD per liter, we zijn andere prijzen gewend in Azië. 100 liter dit keer, meer kunnen we niet houden in de bijboot, woensdag gaan we weer een ritje maken.

Daarna lopen we door het dorpje. Een kleine saaie gemeenschap. Het is ons-kent-ons. De huizen zijn schoon, gemaakt van aluminium en golfplaten. Ze zien er allemaal hetzelfde uit, dus geen jaloerse buur. Maar echt fraai is het niet.

Omdat alles er hetzelfde uitziet, is het moeilijk te herkennen wat een winkel is. Maar uiteindelijk ontdekken we de plaatselijke supermarkt en we vullen onze verse fruit en groente aan. Na een half uurtje hebben we het wel gezien, we stappen in de bijboot en gaan terug naar onze lady. We komen wederom droog aan.

Dinsdag 29 april 2014: Cocos Keeling, Direction Island

We zijn nog steeds de enige zeilboot hier op Cocos Keeling, het blijft rustig dus. We vieren Frans zijn verjaardag in alle rust, 'de buren' hebben geen geluidsoverlast van ons. We hebben Direction Island en de wateren voor ons alleen.

Woensdag 30 april 2014: Cocos Keeling, Direction Island

Vandaag is de brandstofwinkel weer open. Elke maandag, woensdag en vrijdag kun je brandstof halen van half acht tot half negen. Dus wij stappen ,wederom vroeg, in onze dinghy, en gaan naar Home Island. De 100 liter in de jerry cans is geen probleem, maar dan moeten ze nog naar onze dinghy. En jerry cans van 20 liter zijn best wel zwaar om te dragen. Dus we proberen vervoer te regelen. Ik gooi mijn charme in de strijd, net als maandag. Maar vandaag wil het niet zo lukken. De eerste man zegt “I am working today”, met een ondertoon nee inde baas zijn tijd kan dat niet. Het is een gemeentewerker, hij draait zich om een gaat vrolijk verder babbelen met de pompbediende. Erg druk heeft-ie het niet. Maar goed, geen succes dus. De volgende man zegt dat-ie de andere kant op moet. En dan te bedenken dat home island nog geen twee kilometer lang is. Maar wederom, geen succes. De derde vraagt 10 AUD. We zoeken nog wel even verder. Bij de vierde hebben we succes. Deze brengt de jerry cans naar de steiger.

Als we de jerry cans van zijn quad hebben afgeladen, iedereen rijdt hier in een quad of een elektrisch golfkarretje, vraagt hij “where is my money?”. Hij wil ook 10 AUD. Nou daar beginnen we niet aan, we bieden hem een kop koffie aan, maar dat is hem te min. Hij draalt nog wat om ons heen, en dat gaat-ie verontwaardigt weg.

Het zet een beetje een domper hier op Cocos Keeling, er is niet veel te doen, en we krijgen ook nog het idee dat mensen ons zien als een geldhandel. Jammer, erg jammer.

We halen zelf wel een kop koffie en dan tuffen we weer terug naar onze eigen vertrouwde lady.