Zondag 1 juni 2014: Rodrigues
Het zeilseizoen is nu echt op gang
gekomen. Zijn er gisteren twee boten vertrokken, vandaag komen er twee nieuwe boten binnen, de blue heeler (Australiërs die weer tijdens
Sail Indonesia hebben ontmoet) en de Coruish (Engelsen). Ze komen vanaf Chagos en hebben een behoorlijke zware tocht gehad. Continue
drie reven in het grootzeil gestoken en een aan-de-windse-koers. Tjongejonge, wat ben ik blij dat we vanaf Cocos Keeling zijn vertrokken
vroeg in het seizoen, ondanks dat we heel wat meer mijlen moesten maken hebben we toch een veel vriendelijker tocht gehad. De bemanning
is blij dat ze binnen zien en genieten van de rust.
Wij hebben ook een rustdag, kleine klusjes op de boot, wat controle dingen doen,
enzo, maar voor de rest niets moet en alles mag.
Maandag 2 juni 2014: Rodrigues
En weer vertrekken er twee boten vandaag op weg
naar Mauritius. De Too Much en de Sunflower. Ze zijn nog niet vertrokken of we zien nieuwe boten arriveren aan de horizon. Dit
keer komen ze van Cocos Keeling, achter elkaar in de loop van de dag druppelen er 4 boten binnen. Het wordt druk hier aan de kade,
we liggen nu met acht boten aan de kade, waarvan er 2 boten langszij afgemeerd zijn. Dat is in Nederland heel gewoon, maar sinds wij
vertrokken zijn uit Nederland hebben we dat eigenlijk niet meer meegemaakt.
Gelukkig hebben wij niet een boot langszij, en dat komt
goed uit. Want we hebben de kluiver naar beneden gehaald, we zijn namelijk niet tevreden over het rolprofiel. Het lijkt erop dat er
toch hier en daar ruimte is gekomen in de verbindingen. Omdat dat op zee eigenlijk niet te herstellen is, is dit een klus voor hier
aan de kade. Ik hijs Frans omhoog en in etappes worden er op een drietal punten herstelwerkzaamheden gedaan aan het rolprofiel. Frans
boort gaat, draait draad en voorziet het geheel van nieuwe inbusbouten. Hopelijk blijft deze oplossing goed zitten.
We schommelen
hevig aan de kade, de golven staan in de baai, dus het is voor Frans geen pretje zittend in de bootmanstoel en bungelend een de voorstag.
Na een uurtje houden we het voor gezien, morgen doen we de rest wel.
Dinsdag 3 juni 2014: Rodrigues
En vandaag gaan we verder
met de actie van gisteren. We staan vroeg op, om zeven uur, zodat het nog redelijk kalm is, weinig golven, weinig wind. Na een uurtje
is de reparatie klaar.
We zien tegelijkertijd dat de kluiver bovenin iets uitgescheurd is, dat we gaan gelijk aan de slag met naald
en draad. Eerst lijmen we nieuwe stof op de oude, drogen en dan aan het einde van de dag naaien we het geheel vast. Ziezo, nog een
nachtje laten bekomen en dan kan morgen de kluiver weer omhoog.
Woensdag 4 juni 2014: Rodrigues
We doen hetzelfde als gisteren,
vroeg op, weinig wind, weinig golven. Een mooie situatie om de kluiver op te hijsen. Maar wat we ook proberen, het lukt niet, de pees
van de kluiver past niet in het rolprofiel, we moeten het genaaide weer los tornen en opnieuw de reparatie uitvoeren. Dus de kluiver
hijsen gaat niet meer lukken vandaag.
Nou dat geeft ons mooi de tijd om weer een stukje van Rodrigues te ontdekken. We pakken de bus
en gaan dit keer naar Malabar, vandaar willen we afdalen naar Port Mathurin via Sentier Latanier Jaune. We hebben grote moeite om
het begin van de wandeling te vinden in Malabar. We vragen het aan verschillende personen, de ene stuurt ons het dorp uit, de andere
stuurt ons het dorp weer in. Voordat we uiteindelijk de wandeling oppikken hebben we al aardig wat metertjes in de benen. Maar goed
daar gaan we dan. Het is een mooie route langs een rivier in het bos. Jammer, jammer,….we worden letterlijk opgegeten door honderden
muskieten *(&^%$#@ met zwaaiende armen, stevig doorstappen, en stokken proberen we ze te verjagen. Maar dat lukt slechts gedeeltelijk.
Het bederft de pret.
Wanneer we halverwege de route kwijtraken en de weg vragen bij een restaurant, ziet de restaurant-dame onze armen
en benen vol muggenbulten. Ze krijgt medelijden met ons, en met een doorgesneden ui en watten met azijn probeert ze het leed wat te
verzachten.
We zijn er niet rouwig om dat we het pad uit het oog verloren hebben, via de grote weg wandelen we het laatste stuk terug.
Snel naar de boot, om daar onze armen lijven rust te gunnen. Wat een wandeling!
Donderdag 5 juni 2014: Rodrigues
Zeven uur, we
staan wederom vroeg op. Vanaf vandaag gaat het de komende dagen behoorlijk hard waaien en we willen de kluiver gehesen hebben voordat
de wind het onmogelijk maakt. We hebben geluk, een uurtje later is de kluiver gehesen en opgerold. Ziezo de kluiver is klaar voor
gebruik.
Frans stort zich op de generator. De generator loopt prima, maar helaas hij rookt enorm en stoot erg veel zwart water uit.
Eigenlijk erg gênant. Dus daar moet iets aan gebeuren.
Nee vele uren speurwerk blijkt het in de afstemming te zitten, de generator
laadt niet zoveel als volgens het boekje zou moeten, maar krijgt wel de bijbehorende hoeveelheid brandstof. Gevolg zwarte rook en
zwart water vol roet. Het lukt Frans om de regeling goed af te stemmen, en de grootste ellende is voorbij. We kunnen gelukkig de generator
worden zonder enige gêne gebruiken.
Vrijdag 6 juni 2014: Rodrigues
Het lijkt erop dat volgende week een goed weergat ontstaat om te vertrekken
naar Mauritius. Maar voordat we vertrekken willen we nog een mooie wandeling
maken. We lezen de route beschrijving zorgvuldig, we hebben geen zin in nog
een muskieten aanval. We kiezen weer voor een wandeling aan de zuid oostzijde
van het eiland, over heuvels en door een mooie vallei. Sur la route de l’artisan.
Het is inderdaad een prachtige route en we genieten van de mooie vergezichten.
Het is een stevige afdaling naar Cascade Victoire, een prachtige vallei. En
vandaar gaat het via verschillende zandstranden naar Les Graviers. Daar staat
de bus al keurig op ons te wachten en een kwartier later vertrekt de bus weer
terug naar Port Mathurin.
’s Avonds komen we bijeen voor een potluck. Een Amerikaanse ‘iets’.
Iedereen maakt iets te eten en neemt dat mee. Daarnaast moet je ook je eigen
drankje meenemen. Je geniet van elkaar recepten en ik moet zeggen de dames
van de andere boten hebben zich zichtbaar ingespannen. Het is erg gezellig en
voordat we het weten is het tijd om naar ons bedje te gaan.
Zaterdag 7 juni 2014: Rodrigues
We kogel is
door de kerk. We vertrekken maandag. We gaan ons melden bij immigratie om ons vertrek aan te kondigen, ook stellen we de kustwacht
in kennis van ons vertrek en we doen de laatste inkopen. Vandaag vertrekt de Misty (Randy en Jenny, een Amerikaanse boot) naar Mauritius.
Zondag
8 juni 2014: Rodrigues
We hebben nog één klusje voor ons vertrek. Tijdens de oversteek hier naar Rodrigues, heeft ons driekleurenlicht
het begeven, dus Frans moet in de mast om de lamp te vervangen. Een klein klus, maar de boot schommelt en deint hevig. Dus geen fijne
klus. Maar goed, het moet gebeuren. Ik hijs, en Frans houdt zich stevig vast. En tegelijkertijd wordt een mast inspectie uitgevoerd.
Na een half uurtje zet Frans de beide benen weer op de grond en is de klus geklaard. Nu nog de laatste maaltijden voorbereiden en
we zijn gereed voor vertrek.
Maandag 9 juni 2014: Rodrigues – donderdag 12 juni 2014: Mauritius, Port Louis afgelegd 350 mijl
(pos 20.09.59S 57.29.81E)
Het is altijd moeilijk om weer te vertrekken, Rodrigues is een fijn eiland. En de Indische Oceaan staat
niet altijd als heel vriendelijk bekend. Maar helaas we moeten weer verder voor een volgende etappe over de Indische Oceaan.
We willen
eigenlijk 's ochtend vertrekken zodra het licht wordt. Maar helaas de autoriteiten beginnen pas van 8.45 uur te werken. Dus besluiten
we maar om aan het begin van de middag te vertrekken, waarschijnlijk wordt het nu drie nachten op zee, in plaats van twee nachten.
En
zowaar, de autoriteiten zijn allemaal op het afgesproken tijd aanwezig, immigratie, douane en de kustwacht. We vullen wederom de nodige
papieren in, en dan kunnen de trossen los.
We vertrekken met prachtig weer, zonnetje erbij, de golven zijn niet te hoog (2-3 meter)
en een mooie zuidelijke wind, windkracht 4-5. We gaan als een speer, en lopen constant 6 tot 7 knopen.
Zoals de weervoorspellingen
waren, en deze komen uit, verslechterd het weer. In de vroege dinsdag ochtend krijgen we een front over ons heen, regenbuien en de
wind is heel vlagerig. We moeten buiten zitten om in te kunnen grijpen als dat nodig is. De zee bouwt op, golven van 3-4 meter, en
dat maakt het erg ongemakkelijk. Geen trek in eten, we zijn katterig zoals we dat zelf noemen. Dit duurt bijna 24 uur. 's Avonds zien
we dolfijnen rondom onze boot, jammer genoeg is het al donker, dus heel goed kunnen we het spektakel niet zijn.
In de loop van de vroege
woensdag verbeterd het weer, de golven nemen af tot de gebruikelijk 2 tot 3 meter, de wind neemt is af. Het leven aan boord wordt
gemakkelijker. We hebben weer zin in eten, boekje lezen, muziek luisteren, enzo. En zoals we al dachten komen we natuurlijk in de
nacht aan. We hebben gelezen dat we voor de haven buiten op zee kunnen ankeren in de quarantaine anchorage. We vragen toestemming
aan de haven meester, en voorzichtig manoeuvreren we naar een diepte van 15 meter. Daar laten we ons anker vallen, het is één uur
's nachts. We zijn 60 uur onderweg en hebben 350 mijl afgelegd. Niet slecht! De fles bubbels gaat open. Welkom op Mauritius.
Om half acht gaat de wekker weer, we douchen lekker, ontbijten, zetten koffie en nemen dan weer contact op met de haven autoriteiten. We gaan naar binnen. Eerst melden we ons bij de douane, immigratie en quarantaine. Het is bijna niet mogelijk, maar hier moeten we nog meer formulieren invullen dan op Rodrigues. Gelukkig gaat alles heel soepel. Een uurtje later zijn we klaar, en dan gaan we naar de marina Caudan, midden in de stad van Port Louis. Om twaalf uur maken we vast aan de kade. We worden verwelkomd door tromgeroffel en een vlaggenshow, het begin van het WK voetbal wordt uitgebreid gevierd!
Vrijdag 13 juni 2014: Port Louis
We ontmoeten Rob en Josien van de Inish
weer hier in Port Louis. Ze zijn hier al ruim een week, en maken ons een beetje wegwijs. Iedere zeiler die aankomt heeft eigenlijk
dezelfde vragen, waar is de supermarkt, waar kun je diesel halen en waar kun je een internet kaartje kopen? En Rob en Josien hebben
dat allemaal al uitgevogeld.
Port Louis is dag en nacht verschillend van Rodrigues. Het is de grote broer van Port Mathurin. Hangt
er in Port Mathurin een landelijke afrikaanse sfeer, Port Louis is een mondiale stad. Er is een boulevard met allemaal restaurantjes,
casino, luxe hotels, en de duurdere winkelmerken zijn ook aanwezig. De mensen flaneren over de boulevard. Overdag is het gezellig,
maar ’s avonds is het uitgestorven. Op Mauritius wonen 1,25 miljoen mensen, ruim de helft is afkomstig uit India en Hindu. De Hindu
tempels vindt je overal op het eiland. Maar van het eiland hebben we nog weinig gezien. Zodra we onze landvasten hadden vastgeknoopt
kwam Rashid zich voorstellen. Een lokaal mannetje, dat alles voor je kan regelen. Even later maken we kennis met Sunil, de concurrent
van Rashid, en ook Sunil kan overal voor zorgen.
Over beiden horen we zowel positieve als negatieve verhalen. Het advies is in ieder
geval vooraf goede prijsafspraken te maken. Nou we weten nog niet of we met één van de twee in zee gaan. We vinden het ook prima om
het allemaal zelf te ontdekken.
En dan ’s avonds. We hebben hier een kroeg gevonden waar de voetbal wedstrijden worden uitgezonden.
Samen met Rob en Josien (Frans en Rob zijn allebei voorzien van een oranje t-shirt) gaan we naar de pub. Met een glas bier en de vrolijke
klanken van Caribische muziek zien we Nederland winnen met 5-1 van Spanje. Gelukkig stopt de muziekband met spelen in de pauze, zodat
we de tweede helft echt de voetbalsfeer proeven.
Zaterdag 14 juni 2014: Port Louis
In Port Louis een paardenrenbaan, ergens begin
1800 gebouwd. Volgens de folders het is de oudste renbaan op het zuidelijke halfrond, het is maar dat we het weten. Samen met
Rob en Josien gaan we op pad. De mannen moeten entree betalen, de dames hebben vrij toegang! We raken aan de praat met een official,
en hij zegt dat er aparte boxen zijn voor toeristen en gasten. Omdat we niet heel netjes gekleed zijn, komen we niet in een super
luxe box terecht, maar de box waar hij ons heen brengt is prima. Je kunt je drankje bestellen bij de ober die het komt brengen, en
in een hoekje zit een dame waarbij je je inzet kunt inleveren. Het is een leuk schouwspel. En natuurlijk kunnen we het niet laten,
we maken een gokje voor 100 rupee (ongeveer 2 euro) per keer. Enthousiast moedigen we
‘ons’ paard aan. Eén keer gokken we goed, drie
keer verliezen we. We hebben een hoop plezier voor ene paar euro, om half zes zijn de paardenraces voorbij en wandelen we terug naar
de boot. Een zeer geslaagd uitje wat ons betreft.
Zondag 15 juni 2014: Port Louis
Vandaag houden we een rustige dagje aan boord.
We gaan even op stap op zoek naar een supermarkt. We halen er een verse broodje (ook hier hebben ze heerlijke baguettes) voor tussen
de middag. Op de terugweg naar de boot komen we vanzelf weer terecht op de promenade. Er zijn voorbereidingen aan de gang voor iets,
maar wat? Even vragen maar. Vanmiddag wordt er aan salsa dansen gedaan. Dat moeten we zien.
Op een podium staat een reggae knul met
microfoon uitbundig te swingen en de danspassen voor te doen. Dat laten de mensen zich geen twee keer zeggen, en al gauw staat het
plein vol met swingende Mauritiërs Ongelofelijk hoe de mensen hier kunnen dansen. Wij zeggen altijd dat het ritme in hun bloed zit,
het hele lijf trilt en swingt. Wat voelen wij ons daar dan stijve harken bij.
’s Avonds hebben we Brian, Chris en Jane van de Coruish
op de borrel. Engelsen uit Falmouth. Het is gezellig, onze kenniskring in de zeilerswereld breidt zich uit met nieuwe contacten.
Maandag
16 juni 2014: Port Louis
Eén van de plekken die we onderweg gaan aandoen is Madagaskar. In de zeilerswereld gaan allerlei verhalen
de ronde over Madagaskar. Eén ervan is dat het er erg corrupt is, smeergeld is aan de orde van de dag. Om dit bij het inklaren enigszins
tegen te gaan besluiten we om hier op Mauritius bij de ambassade van Madagaskar al een visum aan te vragen. En we gaan met de bus.
Omdat
we begrijpen dat het nog wel een eindje met de bus is, staan we vroeg op het busstation. We leggen uit aan de chauffeur waar we naar
toe willen, en gelukkig weet hij waar we uit moeten stappen. Het is ruim 5 kwartier met de bus. We gaan door een erg stedelijk gebied,
voor ons gevoel van dorp naar dorp, van stadje naar stadje. Uiteindelijk stappen we uit in Floreal, het is nog een kwartier lopen
naar de ambassade maar dan zijn we er ook. We vullen de formulieren in, leveren een pasfoto en paspoort in, betalen 2500 rupees
p.p (dat is ongeveer 65 euro ) en een half uurtje later staan we weer op straat. Nu is het twee werkdagen wachten en dan kunnen
we ons paspoort weer ophalen.
Het is even wachten op de bus, en dan tuffen we weer terug naar de boot. Een visum aanvragen kost ons
een halve dag, maar ja tijd hebben we dan ook in overvloed.
Dinsdag 17 juni 2014: Port Louis
We liggen hier al een paar dagen,
maar echt veel van de stad hebben we nog niet gezien. Hoog tijd dus eens om aan de wandel te gaan. En praktisch als we zijn, maar
we er gelijk een doelgerichte wandeling van. Eerst maar eens richting de Zuid-Afrikaanse ambassade. Informatie inwinnen over een visum.
Als de dame ons vraagt hoe lang we denken te blijven in Zuid-Afrika roepen we “één jaar”. Ze valt nog net niet achterover van verbazing.
Waarom zou je in hemelsnaam een jaar in Zuid-Afrika willen blijven. Het bondige antwoord is in ieder geval “no, not possible”. Nou
dat weten we dan ook weer. Maar we krijgen sterk de indruk dat de dame niet helemaal op de hoogte is van de mogelijkheden. We zullen
het in Zuid-Afrika nog maar eens proberen.
We wandelen door naar Fort Adelaide, ook wel de Citadelle genoemd. Een verdedigingswerk
van de Engelsen. Het is klimmen, puffen en zweten. Maar dan worden we ook beloond met een mooie uitzicht over Port Louis. Tijd voor
een kop koffie.
Na de Citadelle dalen we weer af en komen terecht in de Chinese wijk. We hebben zoals altijd een boodschappen lijst
met benodigdheden voor de boot, en meestal lukt het wil om dat te verkrijgen bij de chinese winkels. We zijn onder andere op zoek
naar gasveren, maar helaas dat wil maar niet lukken. We shoppen van winkel, naar winkel, maar overal is het antwoord nee.
Na de Chinese
wijk, gaan we via de oude markt weer terug naar de boot. De voeten zijn vermoeid. Einde van de stadswandeling wat ons betreft.
Woensdag
18 juni 2014: Port Louis
De twee werkdagen zijn voorbij, we gaan ons paspoort weer ophalen bij de ambassade van Madagaskar. Dit keer
kennen we de weg. Het gaat vlot, en we krijgen ons paspoort keurig voorzien van het visum weer terug. We zijn welkom in Madagaskar!
Terug
op de boot leggen we contact met Rashid. Het mannetje van alles. Dus ook van de diesel. Even later staat hij bij ons op de kade.”No
problem”, natuurlijk kunnen we diesel regelen via hem. Maar we willen wel snel, want vanavond gaan we naar de kroeg, voetballen
kijken. Nederland speelt tegen Australië. “No problem”, is nog steeds het antwoord. Dat horen we vaker, maar Rashid maakt zijn beloftes
waar.
Frans stapt bij hem in de auto, en samen rijden ze naar het pompstation. Rashid heeft de jerrycans. Een half uurtje later zijn
ze terug met de eerste lading, Rashid heeft een handig pompje en pompt, zonder een druppel te morsen, de diesel vanuit de jerrycans
in de kofferbak van de auto zo in onze tank. Wat een gemak. Er wordt nog een tweede rondje diesel gehaald, en twee later hebben we
ruim 300 liter diesel getankt!
Donderdag 19 juni 2014: Port Louis
We waren eerst van plan om vandaag weg te gaan naar Port Louis,
maar het ligt hier prima en we willen nog naar het historisch museum, dus we stellen ons vertrek een dag uit.
In het historisch museum
wordt iets verteld over de geschiedenis van de dodo, en dat willen we graag zien. Het museum is oud en stoffig, maar het geeft toch
een goed beeld van de dodo. De Nederlanders noemden de vleugellamme vogel “walghvogel”, het beest was taai en niet smakelijk om te
eten. Dus het verhaal dat we de dodo opgegeten hebben en dat-ie daardoor uitgestorven is, dat is achterhaald. Het wordt meer en meer
geloofd dat de dodo is uitgestorven doordat wij (en andere kolonisten) de natuurlijke omgeving van de dodo hebben verstoord, de dodo
was een gemakkelijke prooi voor de ratten, en de ratten zijn er gekomen door de kolonisten.
Vrijdag 20 juni 2014: Port Louis
- Grand Baie, afgelegd 14,5 mijl (pos 20.00.34S 57.34.46E)
Het is ondertussen erg druk geworden in het kleine haventje van Port
Louis. We hebben buren gekregen, de Gryphon 2 ligt langszij. Hoog tijd dus om te vertrekken. Om elf uur gaan de trossen los en we
melden ons keurig op bij de havenmeester. Het is bijna 15 mijl naar het noorden, het waait bijna niet en we moeten tegen de wind in.
We zijn lui en besluiten op de motor te varen.
Grand Baie, door de Nederlands werd dit genoemd ‘De Bogt zonder Eyndt’. Het is een ruime
baai, wel even opletten bij het naar binnen varen, want hier en daar liggen grote blokken koraal. De diepte loopt terug naar 2.6m
(wij meten 2.1m), maar zonder problemen varen we naar het anker gebied. Het is er druk met boten, maar het zijn voornamelijk lokale
boten. Heel veel grote catamarans voor de dagcharter. ’s Ochtends varen ze uit naar de kleine eilandjes voor de kust, en halverwege
de middag komt de vloot weer terug. Buiten de drukte laten we ons anker vallen. Rust!
Zaterdag 21 juni 2014: Grand Baie
We liggen
toch wel erg ver van de kant, vinden we. Dus het anker gaat op, we gaan verder naar binnen, er is nog ruimte genoeg. En dat scheelt
weer een stuk varen met de bijboot.
We pakken onze kluslijst maar weer eens ter hand, de kajuitingang moet hoognodig van een paar nieuwe
laklagen voorzien worden. Schuren en lakken dus.
Tegen de avond gaan we naar de kant, samen met de La Luna, de Inish en de Sunflower
die hier ook liggen. We gaan voetballen kijken, Argentinië tegen Iran. Julie van de Sunflower is namelijk Argentijnse
Zonderdag
22 juni 2014: Grand Baie
Het waait, en het waait stevig. Windkracht 5 tot 6. Als we naar de kant gaan, wordt dat gegarandeerd
een nat pak. En daar hebben we geen zin in, dus we blijven lekker aan boord. Er is altijd wel iets te doen, vervelen doen we ons sowieso
niet. Ik geeft de kajuitingang nog een laagje lak erbij, en Frans maakt de meter van de vuilwatertank schoon. Kortom de zondag is
zo voorbij.
Maandag 23 juni 2014: Grand Baie
Vandaag gaan we winkels van Grand Baie verkennen. Er is een enorme grote supermarkt,
dat is heel lang geleden dat we zoveel luxe artikelen hebben kunnen kopen. Er zijn allerlei heerlijke kaasjes, lekker wijnen en port.
Nou je begrijpt het wel, dat kunnen we niet laten liggen.
Dus voordat we ’s avonds opnieuw naar de kant gaan om de derde groepswedstrijd
van Nederland te zien, hebben we aan boord onze eerste glas port al op.
Dinsdag 24 juni 2014: Grand Baie
We hebben gisteren een auto geregeld bij Mike. Mike antwoord op al onze
vragen “no worries”. Maar tot op heden houdt-ie woord. We staan, samen
met Rob en Josien, even na achten bij hem voor de deur. En de zaak is
open, de auto staat gereed en we krijgen zowaar een wegenkaart mee van
Mauritius. Rob is de navigator en ik ben de chauffeur. We gaan het oostelijk
deel van Mauritius verkennen. Via Cape Malheureux, het noordelijkste
puntje, gaat het langs de kust naar Fort Frederik Hendrik. Hier hebben de
Nederlanders een fort gebouwd. De Nederlanders hebben Mauritius vrijwillige
verlaten, en bij hun vertrek hebben ze het fort (per ongeluk) in brand
gestoken en opgeblazen. Op de fundamenten van het Nederlandse fort
hebben de Fransen een nieuw fort gebouwd. We stoppen nog even bij de
landingsplek waar de Nederlanders voor het eerst aan wal kwamen op
Mauritius en dan gaat het via allerlei leuke binnenweggetjes weer terug naar
Grand Baie. Mauritius is het eiland van de suikerriet velden en de heel veel
hindu tempeltjes, het is een prachtig eiland.
Woensdag 25 juni 2014: Grand Baie
Onze tweede dag van de schoolreis. Dit keer zonder
Rob en Josien. We gaan nu naar het zuidwestelijk deel van Mauritius. Natuurlijk hebben we veel te veel op ons verlanglijstje staan
om te bekijken, optimistisch als we zijn. Eerste stop is Mare aux Vacoas, een groot zoet water meer, in een oude nog slapende vulkaan.
Daarna stoppen we bij Grande Bassin, een heilige plek voor de half miljoen hindoes die hier wonen. Volgens hun legende staat dit meer
in verbinding met de Ganges, we zijn erg goedgelovig maar dit geloven we toch echt niet. Toch is het vermakelijk om de hindoes hier
te zien, er wordt gebeden en geofferd. Overal ruik je wierook, klingelen belletjes en zie je offergaven op het water drijven.
Via het
binnenland komen we uiteindelijk terecht bij Gris Gris. Dit is de enige plek waar Mauritius niet beschermd wordt door een rif. Er
ontstaan de ook grote golven die op de rotsen beuken, een woest schouwspel om te zien.
Na Gris Gris we weer terug het binnenland in,
via de canyon van Black River en door de bergen komen we terecht aan de westzijde van Mauritius. Langs de kust rijden we weer naar
het noorden, onderweg stoppen we hier en daar. Het is al donker, (het wordt hier vroeg donker, de zon gaat onder om half zes, het
is hier dan ook winter) komen we weer terecht bij Mike. Nu moeten we nog de borg terugkrijgen, “no worries”, zegt Mike. Hij heeft
het even niet, of morgen ook goed is. “No worries”, antwoorden wij.
Donderdag 26 juni 2014: Grand Baie
Om elf uur ga ik naar de
kant, even onze borg ophalen. Tenminste dat denk ik. Als ik bij Mike arriveer, is de borg nog niet terecht. Heeft-ie uitgeleend
aan een vriendje. “Go shopping”, zegt Mike en als ik terugkom dan heeft-ie het geld. Nou ik dacht het niet, ik schuif vriendelijk
bij hem aan tafel en wil toch de borg eerst zien. Uiteindelijk zit ik een uur te babbelen, en dan gaat Mike geldt bij zijn vrouw lenen
om onze de borg terug te kunnen geven. Hij is heel zielig “my wife will hit me”, zegt hij. Nou ja hij kan kiezen of zijn vrouw slaat,
of ik……met een smile neem ik afscheid van Mike. “Nice to do business with you”……
Vrijdag 27 juni 2014: Grand Baie
Het is
de verjaardag van Rob (van de Inish). We worden uitgenodigd op de koffie met een lekker stuk taart. De bemanning van de La luna is
ook aanwezig en even later schuiven ook Toby en Julie aan van de Sunflower. Het is lekker gezellig.
Rond de middag nemen we afscheid,
we tuffen met de bijboot naar de kant. Met de auto zijn we een paar keer langs een groot shopping centrum gereden en daar willen we
nu wel eens kijken. Het is op loopafstand. En er zijn meerdere grotere zaken, ook een grote doe-‘t-zelf zaak. We hebben altijd een
boodschappen lijstje voor de boot en zowaar we kunnen er weer een aantal dingetjes van afvinken. Gewapend met koelvloeistof, elastiek
en lak keren we terug aan boord.
Zaterdag 28 juni 2014: Grand Baie
Vandaag nemen we de bus. We willen naar het museum l’Aventure
du Sucre. In een suikerriet fabriek, opgericht in 1797 en pas in 1999 gesloten. Het is even zoeken naar de bushalte. Soms is
de bushalte alleen maar te herkennen doordat er een groepje mensen staat. We hebben een mooie toeristische route langs de stranden
van Mauritius. De conducteur is zo vriendelijk om ons te waarschuwen waar we uit moeten stappen en een uurtje later wandelen we het
terrein van het museum op. Het is een prachtig museum, niet alleen wordt het verhaal van het suikerriet (hier gebracht door de Nederlanders)
verteld, maar ook de historie van Mauritius wordt uitgebreid verteld. We brengen een paar uurtjes zoet in het museum, in het bijbehorende
restaurant genieten we van een uitstekende lunch, en het museum biedt ons een lekkere rum cocktail aan. En dat laten we ons prima
smaken.
Zondag 29 juni 2014: Grand Baie
Vandaag blijven we een dagje aan boord, we hebben geen uitjes op ons programma. En we
vinden het ook altijd fijn om aan boord te blijven. Vervelend doen we ons eigenlijk nooit. Ik heb weer een lak klus opgepakt, één
van de raamkozijnen moest nog altijd gelakt worden en daar ben ik maar eens aan begonnen. En zo is er altijd iets te doen.
Natuurlijk
gaan we rond de avond naar de kant om onze jongens te zien voetballen. En we hebben weer succes.
.
Maandag 30 juni 2014: Grand Baie
De
La Luna en de Inish, twee andere Nederlandse boten, liggen hier ook in Grand Baie. Omdat zij van plan zijn morgen te vertrekken, besluiten
we om vanavond gezamenlijk uit eten te gaan, en aansluitend nog één keer samen het voetballen te zien.
De weersvoorspellingen zijn
echter niet zo gunstig, voor de rest van de week laten de weerkaarten harde wind zien. Uiteindelijk wordt dat het visum verlengen
voor de andere twee Nederlands boten. Zoals het er nu naar uitziet gaan zij een week later vertrekken en wij besluiten om dan mee
te gaan. Eerst maar eens het weer in de gaten blijven houden.