Maandag 9 juni 2014: Rodrigues – donderdag 12 juni 2014: Mauritius, Port Louis afgelegd 350 mijl (pos 20.09.59S  57.29.81E)

Het is altijd moeilijk om weer te vertrekken, Rodrigues is een fijn eiland. En de Indische Oceaan staat niet altijd als heel vriendelijk bekend. Maar helaas we moeten weer verder voor een volgende etappe over de Indische Oceaan.

We willen eigenlijk 's ochtend vertrekken zodra het licht wordt. Maar helaas de autoriteiten beginnen pas van 8.45 uur te werken. Dus besluiten we maar om aan het begin van de middag te vertrekken, waarschijnlijk wordt het nu drie nachten op zee, in plaats van twee nachten.

En zowaar, de autoriteiten zijn allemaal op het afgesproken tijd aanwezig, immigratie, douane en de kustwacht. We vullen wederom de nodige papieren in, en dan kunnen de trossen los.

We vertrekken met prachtig weer, zonnetje erbij, de golven zijn niet te hoog (2-3 meter) en een mooie zuidelijke wind, windkracht 4-5. We gaan als een speer, en lopen constant 6 tot 7 knopen.

Zoals de weervoorspellingen waren, en deze komen uit, verslechterd het weer. In de vroege dinsdag ochtend krijgen we een front over ons heen, regenbuien en de wind is heel vlagerig. We moeten buiten zitten om in te kunnen grijpen als dat nodig is. De zee bouwt op, golven van 3-4 meter, en dat maakt het erg ongemakkelijk. Geen trek in eten, we zijn katterig zoals we dat zelf noemen. Dit duurt bijna 24 uur. 's Avonds zien we dolfijnen rondom onze boot, jammer genoeg is het al donker, dus heel goed kunnen we het spektakel niet zijn.

In de loop van de vroege woensdag verbeterd het weer, de golven nemen af tot de gebruikelijk 2 tot 3 meter, de wind neemt is af. Het leven aan boord wordt gemakkelijker. We hebben weer zin in eten, boekje lezen, muziek luisteren, enzo. En zoals we al dachten komen we natuurlijk in de nacht aan. We hebben gelezen dat we voor de haven buiten op zee kunnen ankeren in de quarantaine anchorage. We vragen toestemming aan de haven meester, en voorzichtig manoeuvreren we naar een diepte van 15 meter. Daar laten we ons anker vallen, het is één uur 's nachts. We zijn 60 uur onderweg en hebben 350 mijl afgelegd. Niet slecht! De fles bubbels gaat open. Welkom op Mauritius.

Om half acht gaat de wekker weer, we douchen lekker, ontbijten, zetten koffie en nemen dan weer contact op met de haven autoriteiten. We gaan naar binnen. Eerst melden we ons bij de douane, immigratie en quarantaine. Het is bijna niet mogelijk, maar hier moeten we nog meer formulieren invullen dan op Rodrigues. Gelukkig gaat alles heel soepel. Een uurtje later zijn we klaar, en dan gaan we naar de marina Caudan, midden in de stad van Port Louis. Om twaalf uur maken we vast aan de kade. We worden verwelkomd door tromgeroffel en een vlaggenshow, het begin van het WK voetbal wordt uitgebreid gevierd!

Vrijdag 13 juni 2014: Port Louis

We ontmoeten Rob en Josien van de Inish weer hier in Port Louis. Ze zijn hier al ruim een week, en maken ons een beetje wegwijs. Iedere zeiler die aankomt heeft eigenlijk dezelfde vragen, waar is de supermarkt, waar kun je diesel halen en waar kun je een internet kaartje kopen? En Rob en Josien hebben dat allemaal al uitgevogeld.

Port Louis is dag en nacht verschillend van Rodrigues. Het is de grote broer van Port Mathurin. Hangt er in Port Mathurin een landelijke afrikaanse sfeer, Port Louis is een mondiale stad. Er is een boulevard met allemaal restaurantjes, casino, luxe hotels, en de duurdere winkelmerken zijn ook aanwezig. De mensen flaneren over de boulevard. Overdag is het gezellig, maar ’s avonds is het uitgestorven. Op Mauritius wonen 1,25 miljoen mensen, ruim de helft is afkomstig uit India en Hindu. De Hindu tempels vindt je overal op het eiland. Maar van het eiland hebben we nog weinig gezien. Zodra we onze landvasten hadden vastgeknoopt kwam Rashid zich voorstellen. Een lokaal mannetje, dat alles voor je kan regelen. Even later maken we kennis met Sunil, de concurrent van Rashid, en ook Sunil kan overal voor zorgen.

Over beiden horen we zowel positieve als negatieve verhalen. Het advies is in ieder geval vooraf goede prijsafspraken te maken. Nou we weten nog niet of we met één van de twee in zee gaan. We vinden het ook prima om het allemaal zelf te ontdekken.

En dan ’s avonds. We hebben hier een kroeg gevonden waar de voetbal wedstrijden worden uitgezonden. Samen met Rob en Josien (Frans en Rob zijn allebei voorzien van een oranje t-shirt) gaan we naar de pub. Met een glas bier en de vrolijke klanken van Caribische muziek zien we Nederland winnen met 5-1 van Spanje. Gelukkig stopt de muziekband met spelen in de pauze, zodat we de tweede helft echt de voetbalsfeer proeven.

Zaterdag 14 juni 2014: Port Louis

In Port Louis een paardenrenbaan, ergens begin 1800 gebouwd. Volgens de folders het is de oudste renbaan op het zuidelijke halfrond,  het is maar dat we het weten. Samen met Rob en Josien gaan we op pad.  De mannen moeten entree betalen, de dames hebben vrij toegang! We raken aan de praat met een official, en hij zegt dat er aparte boxen zijn voor toeristen en gasten. Omdat we niet heel netjes gekleed zijn, komen we niet in een super luxe box terecht, maar de box waar hij ons heen brengt is prima. Je kunt je drankje bestellen bij de ober die het komt brengen, en in een hoekje zit een dame waarbij je je inzet kunt inleveren. Het is een leuk schouwspel. En natuurlijk kunnen we het niet laten, we maken een gokje voor 100 rupee (ongeveer 2 euro) per keer. Enthousiast moedigen we

‘ons’ paard aan. Eén keer gokken we goed, drie keer verliezen we. We hebben een hoop plezier voor ene paar euro, om half zes zijn de paardenraces voorbij en wandelen we terug naar de boot. Een zeer geslaagd uitje wat ons betreft.

Zondag 15 juni 2014: Port Louis

Vandaag houden we een rustige dagje aan boord. We gaan even op stap op zoek naar een supermarkt. We halen er een verse broodje (ook hier hebben ze heerlijke baguettes) voor tussen de middag. Op de terugweg naar de boot komen we vanzelf weer terecht op de promenade. Er zijn voorbereidingen aan de gang voor iets, maar wat? Even vragen maar. Vanmiddag wordt er aan salsa dansen gedaan. Dat moeten we zien.

Op een podium staat een reggae knul met microfoon uitbundig te swingen en de danspassen voor te doen. Dat laten de mensen zich geen twee keer zeggen, en al gauw staat het plein vol met swingende Mauritiërs Ongelofelijk hoe de mensen hier kunnen dansen. Wij zeggen altijd dat het ritme in hun bloed zit, het hele lijf trilt en swingt. Wat voelen wij ons daar dan stijve harken bij.

’s Avonds hebben we Brian, Chris en Jane van de Coruish op de borrel. Engelsen uit Falmouth. Het is gezellig, onze kenniskring in de zeilerswereld breidt zich uit met nieuwe contacten.

Maandag 16 juni 2014: Port Louis

Eén van de plekken die we onderweg gaan aandoen is Madagaskar. In de zeilerswereld gaan allerlei verhalen de ronde over Madagaskar. Eén ervan is dat het er erg corrupt is, smeergeld is aan de orde van de dag. Om dit bij het inklaren enigszins tegen te gaan besluiten we om hier op Mauritius bij de ambassade van Madagaskar al een visum aan te vragen. En we gaan met de bus.

Omdat we begrijpen dat het nog wel een eindje met de bus is, staan we vroeg op het busstation. We leggen uit aan de chauffeur waar we naar toe willen, en gelukkig weet hij waar we uit moeten stappen. Het is ruim 5 kwartier met de bus. We gaan door een erg stedelijk gebied, voor ons gevoel van dorp naar dorp, van stadje naar stadje. Uiteindelijk stappen we uit in Floreal, het is nog een kwartier lopen naar de ambassade maar dan zijn we er ook. We vullen de formulieren in, leveren een pasfoto en paspoort  in, betalen 2500 rupees p.p (dat is ongeveer  65 euro ) en een half uurtje later staan we weer op straat. Nu is het twee werkdagen wachten en dan kunnen we ons paspoort weer ophalen.

Het is even wachten op de bus, en dan tuffen we weer terug naar de boot. Een visum aanvragen kost ons een halve dag, maar ja tijd hebben we dan ook in overvloed.

Dinsdag 17 juni 2014: Port Louis

We liggen hier al een paar dagen, maar echt veel van de stad hebben we nog niet gezien. Hoog tijd dus eens om aan de wandel te gaan. En praktisch als we zijn, maar we er gelijk een doelgerichte wandeling van. Eerst maar eens richting de Zuid-Afrikaanse ambassade. Informatie inwinnen over een visum. Als de dame ons vraagt hoe lang we denken te blijven in Zuid-Afrika roepen we “één jaar”. Ze valt nog net niet achterover van verbazing. Waarom zou je in hemelsnaam een jaar in Zuid-Afrika willen blijven. Het bondige antwoord is in ieder geval “no, not possible”. Nou dat weten we dan ook weer. Maar we krijgen sterk de indruk dat de dame niet helemaal op de hoogte is van de mogelijkheden. We zullen het in Zuid-Afrika nog maar eens proberen.

We wandelen door naar Fort Adelaide, ook wel de Citadelle genoemd. Een verdedigingswerk van de Engelsen. Het is klimmen, puffen en zweten. Maar dan worden we ook beloond met een mooie uitzicht over Port Louis. Tijd voor een kop koffie.

Na de Citadelle dalen we weer af en komen terecht in de Chinese wijk. We hebben zoals altijd een boodschappen lijst met benodigdheden voor de boot, en meestal lukt het wil om dat te verkrijgen bij de chinese winkels. We zijn onder andere op zoek naar gasveren, maar helaas dat wil maar niet lukken. We shoppen van winkel, naar winkel, maar overal is het antwoord nee.

Na de Chinese wijk, gaan we via de oude markt weer terug naar de boot. De voeten zijn vermoeid. Einde van de stadswandeling wat ons betreft.

Woensdag 18 juni 2014: Port Louis

De twee werkdagen zijn voorbij, we gaan ons paspoort weer ophalen bij de ambassade van Madagaskar. Dit keer kennen we de weg. Het gaat vlot, en we krijgen ons paspoort keurig voorzien van het visum weer terug. We zijn welkom in Madagaskar!

Terug op de boot leggen we contact met Rashid. Het mannetje van alles. Dus ook van de diesel. Even later staat hij bij ons op de kade.”No problem”,  natuurlijk kunnen we diesel regelen via hem. Maar we willen wel snel, want vanavond gaan we naar de kroeg, voetballen kijken. Nederland speelt tegen Australië. “No problem”, is nog steeds het antwoord. Dat horen we vaker, maar Rashid maakt zijn beloftes waar.

Frans stapt bij hem in de auto, en samen rijden ze naar het pompstation. Rashid heeft de jerrycans. Een half uurtje later zijn ze terug met de eerste lading, Rashid heeft een handig pompje en pompt, zonder een druppel te morsen, de diesel vanuit de jerrycans in de kofferbak van de auto zo in onze tank. Wat een gemak. Er wordt nog een tweede rondje diesel gehaald, en twee later hebben we ruim 300 liter diesel getankt!

Donderdag 19 juni 2014: Port Louis

We waren eerst van plan om vandaag weg te gaan naar Port Louis, maar het ligt hier prima en we willen nog naar het historisch museum, dus we stellen ons vertrek een dag uit.

In het historisch museum wordt iets verteld over de geschiedenis van de dodo, en dat willen we graag zien. Het museum is oud en stoffig, maar het geeft toch een goed beeld van de dodo. De Nederlanders noemden de vleugellamme vogel “walghvogel”, het beest was taai en niet smakelijk om te eten. Dus het verhaal dat we de dodo opgegeten hebben en dat-ie daardoor uitgestorven is, dat is achterhaald. Het wordt meer en meer geloofd dat de dodo is uitgestorven doordat wij (en andere kolonisten) de natuurlijke omgeving van de dodo hebben verstoord, de dodo was een gemakkelijke prooi voor de ratten, en de ratten zijn er gekomen door de kolonisten.

Vrijdag 20 juni 2014: Port Louis - Grand Baie, afgelegd 14,5 mijl  (pos 20.00.34S 57.34.46E)

Het is ondertussen erg druk geworden in het kleine haventje van Port Louis. We hebben buren gekregen, de Gryphon 2 ligt langszij. Hoog tijd dus om te vertrekken. Om elf uur gaan de trossen los en we melden ons keurig op bij de havenmeester. Het is bijna 15 mijl naar het noorden, het waait bijna niet en we moeten tegen de wind in. We zijn lui en besluiten op de motor te varen.

Grand Baie, door de Nederlands werd dit genoemd ‘De Bogt zonder Eyndt’. Het is een ruime baai, wel even opletten bij het naar binnen varen, want hier en daar liggen grote blokken koraal. De diepte loopt terug naar 2.6m (wij meten 2.1m), maar zonder problemen varen we naar het anker gebied. Het is er druk met boten, maar het zijn voornamelijk lokale boten. Heel veel grote catamarans voor de dagcharter. ’s Ochtends varen ze uit naar de kleine eilandjes voor de kust, en halverwege de middag komt de vloot weer terug. Buiten de drukte laten we ons anker vallen. Rust!

Zaterdag 21 juni 2014: Grand Baie

We liggen toch wel erg ver van de kant, vinden we. Dus het anker gaat op, we gaan verder naar binnen, er is nog ruimte genoeg. En dat scheelt weer een stuk varen met de bijboot.

We pakken onze kluslijst maar weer eens ter hand, de kajuitingang moet hoognodig van een paar nieuwe laklagen voorzien worden. Schuren en lakken dus.

Tegen de avond gaan we naar de kant, samen met de La Luna, de Inish en de Sunflower die hier ook liggen. We gaan voetballen kijken, Argentinië tegen Iran. Julie van de Sunflower is namelijk Argentijnse

Zonderdag 22 juni 2014: Grand Baie

Het waait, en het waait stevig. Windkracht 5 tot 6.  Als we naar de kant gaan, wordt dat gegarandeerd een nat pak. En daar hebben we geen zin in, dus we blijven lekker aan boord. Er is altijd wel iets te doen, vervelen doen we ons sowieso niet. Ik geeft de kajuitingang nog een laagje lak erbij, en Frans maakt de meter van de vuilwatertank schoon. Kortom de zondag is zo voorbij.

Maandag 23 juni 2014: Grand Baie

Vandaag gaan we winkels van Grand Baie verkennen. Er is een enorme grote supermarkt, dat is heel lang geleden dat we zoveel luxe artikelen hebben kunnen kopen. Er zijn allerlei heerlijke kaasjes, lekker wijnen en port. Nou je begrijpt het wel, dat kunnen we niet laten liggen.

Dus voordat we ’s avonds opnieuw naar de kant gaan om de derde groepswedstrijd van Nederland te zien, hebben we aan boord onze eerste glas port al op.

Dinsdag 24 juni 2014: Grand Baie

                                                                                                         We hebben gisteren een auto geregeld bij Mike. Mike antwoord op al onze

                                                                                                         vragen “no worries”. Maar tot op heden houdt-ie woord. We staan, samen

                                                                                                         met Rob en Josien, even na achten bij hem voor de deur. En de zaak is

                                                                                                         open, de auto staat gereed en we krijgen zowaar een wegenkaart mee van

                                                                                                         Mauritius. Rob is de navigator en ik ben de chauffeur. We gaan het oostelijk

                                                                                                         deel van Mauritius verkennen. Via Cape Malheureux, het noordelijkste

                                                                                                         puntje, gaat het langs de kust naar Fort Frederik Hendrik. Hier hebben de

                                                                                                         Nederlanders een fort gebouwd. De Nederlanders hebben Mauritius vrijwillige

                                                                                                         verlaten, en bij hun vertrek hebben ze het fort (per ongeluk) in brand

                                                                                                         gestoken en opgeblazen. Op de fundamenten van het Nederlandse fort

                                                                                                         hebben de Fransen een nieuw fort gebouwd. We stoppen nog even bij de

                                                                                                         landingsplek waar de Nederlanders voor het eerst aan wal kwamen op

                                                                                                         Mauritius en dan gaat het via allerlei leuke binnenweggetjes weer terug naar

                                                                                                         Grand Baie. Mauritius is het eiland van de suikerriet velden en de heel veel

                                                                                                         hindu tempeltjes, het is een prachtig eiland.

Woensdag 25 juni 2014: Grand Baie

Onze tweede dag van de schoolreis. Dit keer zonder Rob en Josien. We gaan nu naar het zuidwestelijk deel van Mauritius. Natuurlijk hebben we veel te veel op ons verlanglijstje staan om te bekijken, optimistisch als we zijn. Eerste stop is Mare aux Vacoas, een groot zoet water meer, in een oude nog slapende vulkaan. Daarna stoppen we bij Grande Bassin, een heilige plek voor de half miljoen hindoes die hier wonen. Volgens hun legende staat dit meer in verbinding met de Ganges, we zijn erg goedgelovig maar dit geloven we toch echt niet. Toch is het vermakelijk om de hindoes hier te zien, er wordt gebeden en geofferd. Overal ruik je wierook, klingelen belletjes en zie je offergaven op het water drijven.

Via het binnenland komen we uiteindelijk terecht bij Gris Gris. Dit is de enige plek waar Mauritius niet beschermd wordt door een rif. Er ontstaan de ook grote golven die op de rotsen beuken, een woest schouwspel om te zien.

Na Gris Gris we weer terug het binnenland in, via de canyon van Black River en door de bergen komen we terecht aan de westzijde van Mauritius. Langs de kust rijden we weer naar het noorden, onderweg stoppen we hier en daar. Het is al donker, (het wordt hier vroeg donker, de zon gaat onder om half zes, het is hier dan ook winter) komen we weer terecht bij Mike. Nu moeten we nog de borg terugkrijgen, “no worries”, zegt Mike. Hij heeft het even niet, of morgen ook goed is. “No worries”, antwoorden wij.

Donderdag 26 juni 2014: Grand Baie

Om elf uur ga ik naar de kant, even onze borg ophalen. Tenminste dat denk ik.  Als ik bij Mike arriveer, is de borg nog niet terecht. Heeft-ie uitgeleend aan een vriendje. “Go shopping”, zegt Mike en als ik terugkom dan heeft-ie het geld. Nou ik dacht het niet, ik schuif vriendelijk bij hem aan tafel en wil toch de borg eerst zien. Uiteindelijk zit ik een uur te babbelen, en dan gaat Mike geldt bij zijn vrouw lenen om onze de borg terug te kunnen geven. Hij is heel zielig “my wife will hit me”, zegt hij. Nou ja hij kan kiezen of zijn vrouw slaat, of ik……met een smile neem ik afscheid van Mike. “Nice to do business with you”……

Vrijdag 27 juni 2014: Grand Baie

Het is de verjaardag van Rob (van de Inish). We worden uitgenodigd op de koffie met een lekker stuk taart. De bemanning van de La luna is ook aanwezig en even later schuiven ook Toby en Julie aan van de Sunflower. Het is lekker gezellig.

Rond de middag nemen we afscheid, we tuffen met de bijboot naar de kant. Met de auto zijn we een paar keer langs een groot shopping centrum gereden en daar willen we nu wel eens kijken. Het is op loopafstand. En er zijn meerdere grotere zaken, ook een grote doe-‘t-zelf zaak. We hebben altijd een boodschappen lijstje voor de boot en zowaar we kunnen er weer een aantal dingetjes van afvinken. Gewapend met koelvloeistof, elastiek en lak keren we terug aan boord.

Zaterdag 28 juni 2014: Grand Baie

Vandaag nemen we de bus. We willen naar het museum l’Aventure du Sucre. In een suikerriet fabriek,  opgericht in 1797 en pas in 1999 gesloten. Het is even zoeken naar de bushalte. Soms is de bushalte alleen maar te herkennen doordat er een groepje mensen staat. We hebben een mooie toeristische route langs de stranden van Mauritius. De conducteur is zo vriendelijk om ons te waarschuwen waar we uit moeten stappen en een uurtje later wandelen we het terrein van het museum op. Het is een prachtig museum, niet alleen wordt het verhaal van het suikerriet (hier gebracht door de Nederlanders) verteld, maar ook de historie van Mauritius wordt uitgebreid verteld. We brengen een paar uurtjes zoet in het museum, in het bijbehorende restaurant genieten we van een uitstekende lunch, en het museum biedt ons een lekkere rum cocktail aan. En dat laten we ons prima smaken.

Zondag 29 juni 2014: Grand Baie

Vandaag blijven we een dagje aan boord, we hebben geen uitjes op ons programma. En we vinden het ook altijd fijn om aan boord te blijven. Vervelend doen we ons eigenlijk nooit. Ik heb weer een lak klus opgepakt, één van de raamkozijnen moest nog altijd gelakt worden en daar ben ik maar eens aan begonnen. En zo is er altijd iets te doen.

Natuurlijk gaan we rond de avond naar de kant om onze jongens te zien voetballen. En we hebben weer succes.

.

Maandag 30 juni 2014: Grand Baie

De La Luna en de Inish, twee andere Nederlandse boten, liggen hier ook in Grand Baie. Omdat zij van plan zijn morgen te vertrekken, besluiten we om vanavond gezamenlijk uit eten te gaan, en aansluitend nog één keer samen het voetballen te zien.

De weersvoorspellingen zijn echter niet zo gunstig, voor de rest van de week laten de weerkaarten harde wind zien. Uiteindelijk wordt dat het visum verlengen voor de andere twee Nederlands boten. Zoals het er nu naar uitziet gaan zij een week later vertrekken en wij besluiten om dan mee te gaan. Eerst maar eens het weer in de gaten blijven houden.