Dinsdag 1 juli 2014: Grand Baie
We gaan vandaag maar weer eens
met de bijboot naar de kant, de supermarkt is hier erg dichtbij, op loopafstand, dus een gemakkelijke manier om de voorraden aan te
vullen. Onze volgende stop is Réunion, en daar kunnen we ook nog prima inkopen, maar ook Madagaskar verwachten we niet veel luxe.
Dus slaan we nu onze slag.
Woensdag 2 juli 2014: Grand Baie
De wind neemt al aardig toe. Er ontstaat een flinke deining in de
baai. Omdat Toby van de Sunflower morgen voor een paar weken naar Australië vertrekt om de scheepskas te spekken, worden we uitgenodigd
om mee te gaan uit eten. Ik heb niet veel puf, het waait te hard vind ik. En in onze dinghy worden we dan erg nat. De zeilbroek gaat
aan, en zo komen we toch in een droog-kloffie aan de kant.
Donderdag 3 juli 2014: Grand Baie
En het waait nog steeds erg hard.
Windkracht 6 met uitschieters naar windkracht 7. Ik vind het maar niets. Het anker graaft zich lekker diep in, de boot ligt prima,
maar ik word onrustig van die harde wind. We blijven aan boord. We klussen wat, lezen wat maar verder doen we eigenlijk niet zoveel.
Uitzitten….
Vrijdag 4 juli 2014 : Grand Baie
En nog steeds is het harde wind. De voorspellingen zijn dat het vanaf zondag afneemt
en dan komt er heel weinig wind. Het is ook hollen of stilstaan. Het lijkt erop dat aan het begin van volgende week er een mooi weergat,
zoals zeilers dat zeggen, ontstaat om over te steken naar Réunion.
Ook vandaag blijven we aan boord. We diepen ergens onder uit de
kast ons apparaat op om digitale tv te ontvangen, eens kijken of dat werkt. En ja hoor, we ontvangen vrije digitale zenders, vanuit
onze ‘luie stoel’ kijken we aan boord naar de achtste finales van het WK voetbal.
Zaterdag 5 juli 2014: Grand Baie
Vandaag wordt
onze laatste dag in Grand Baie. Nog een keer gaan we met de bijboot ’s avonds naar de kant, het wordt een lange zit bij ons stamcafé.
De kroegbaas kent ons ondertussen, daar komen die gekke Hollanders voetbal kijken. Het is half drie ’s nachts als we in de bijboot
stappen en weer terug gaan.
Zondag 6 juli 2014: Grand Baie - Port Louis, afgelegd 13,9 mijl (pos. 20.09.57S 57.30.02E)
Alle spullen
worden opgeruimd, de bijboot hijsen we aan boord, alles leggen we stormvast en dan gaat het anker op. Er staat nog een
stevige wind, als we naar buiten varen, komen we de Misty tegen, zij varen net naar binnen. Een Amerikaanse boot, ze gaan rechtsstreeks
van Mauritius naar Madagaskar, dus daar zullen we weer treffen.
Voor ons uit vaar de La Luna, en nog verder vooruit vaart de Inish.
We zijn op weg naar Port Louis, waar we uit moeten klaren. Hier op Mauritius, en ook op Rodrigues, hebben ze een idiote regel. Uitklaren
en dan moet je gelijk wegwezen. En je kunt alleen maar uitklaren tijdens kantooruren. Wij willen eigenlijk ’s ochtends met daglicht
vertrekken en dat kan dus niet.
Het wordt nog vreemder, als we afmeren bij customs, mogen we daar niet blijven liggen. Wegwezen, zegt
de douane. “We blijven slechts een nacht, en gaan morgen direct na het uitklaren weg”, zeggen we. De douane is onvermurwbaar. Maar
wij zijn met drie boten, en ook redelijk vasthouden. “Check with harbour control”, zegt de douane. Blijkbaar gaan de havenautoriteiten
over wie waar ligt. Dus we roepen de havenautoriteiten op. Zij vinden het goed, maar verwijzen ons terug naar de douane. Nou daar
zijn we snel klaar mee, “Harbour control is oké”, geven we door aan de douane. En wij blijven tevreden aan de kade liggen.
Maandag
7 juli 2014: Port Louis, Mauritius – dinsdag 8 juli 2014 Saint Pierre, Réunion
afgelegd 142,4 mijl (pos 21.20.67S 55.28.58E)
Moeten we ons toch nog haasten. Eerst konden we om zes uur uitklaren, toen
werd het negen uur. In de praktijk blijkt het zo tussen zeven en acht uur te zijn.
Even na achten gaan de trossen dan echt los. Samen met de Inish en de La Luna
gaan we op weg. We varen naar buiten, en zijn op weg naar Réunion. Eerst varen
we nog in de luwte van Mauritius en staat er weinig wind. De motor moet aan blijven.
Als dank zien we walvissen om ons heen. Niet zo heel dicht bij, te ver weg voor de
foto. Regelmatig zijn we ze spuiten, en we zien een staart uit het water verschijnen.
Indrukwekkende beesten. Gelukkig op veilige afstand.
Als we eenmaal uit de luwte van het eiland zijn, kunnen alle zeilen op. We pakken
een zuidelijke wind op, en onze lady maakt vaart door het water. We gaan snel.
Helaas in de loop van de avond valt de wind weg, en is de koek helemaal op. We
houden eerst nog het grootzeil bij als steun, maar het grootzeil klappert zo erg,
dat Frans uiteindelijk het grootzeil ook maar wegdraait. We leggen de rest naar
Réunion op de motor af.
De aanloop naar Saint Pierre kan lastig zijn, met een verkeerde windrichting en te
harde wind staan er golven en brekers naar de ingang. En het schijnt dat ook de
haven niet al te diep is. Ik maak me wat zorgen. Het is rustig weer, de zee is kalm
en de haveningang is heel goed bebakend. Keurig loods Frans de Dalwhinnie naar
binnen. Het is druk in de haven, heel veel lokale bootjes. Maar we vinden een plekje.
Met veel precisiewerk, en een paar centimeter over aan beide zijde, manoeuvreert
Frans de boot in een box. Ziezo, hier blijven we een tijdje liggen, het is een mooie
plek om hiervandaan Réunion, een stukje Frans grondgebied, te gaan verkennen.
Woensdag 9 juli
2014: Saint Pierre
Vandaag gaan we eerst maar eens Saint Pierre verkennen. We lopen langs de boulevard, en zie enorme golven (en brekers).
Wat is het onstuimig en wat een groot verschil met gisteren. Toen we binnenkwam was er bijna geen wind en dus was de zee kalm. Maar
dat is nu wel heel anders. De marina is open naar het zuiden, en daar komen de meeste golven vandaan. Bij een golfhoogte van 2.5 meter
wordt de marina ‘afgesloten’. Teveel brekers en daardoor wordt het gevaarlijk om de marina binnen te varen. En met de aanblik van
de huidige woeste zee kunnen we dat ons goed voorstellen.
Saint Pierre is de tweede grote stad van Réunion, St. Denis is de hoofdstad.
Het is een stukje Frankrijk in de Indische Oceaan, en één van de rijkste eilanden hier in de Indische Oceaan. De levenstandaard is
redelijk hoog, de auto is een statussymbool en iedereen staat graag een paar uur in de file om naar zijn werk te komen. Er wonen ongeveer
800.000 mensen, en iedereen spreekt Frans. Engels wordt er niet of nauwelijks gesproken, erg lastig vinden we. Verbazingwekkend hoe
de Fransen zichzelf als het centrum van de wereld beschouwen. De bevolking is een mengeling van voornamelijk creolen en hindoes.
De
achtergrond van Réunion vertoont veel overeenkomst met die van Mauritius en Rodrigues. In 1642 kwamen de Frans hier, en noemden het
eiland île Bourbon. Veel werd er niet met het eiland gedaan, pas toen de koffie geïntroduceerd werd (begin van de 18de eeuw) veranderde
er veel. Koffie was arbeidsintensief, dus goedkope arbeidskrachten waren nodig. En zo kwamen de slaven hier terecht.
Door de eeuwig
durende strijd om de heerschappij op zee tussen de Franse Indische Compagnie en de Britten werd, waren ook de Britten geïnteresseerd
in île de France zoals het eiland toen heette.
Begin 1800 hebben de Britten vijf jaar Réunion, zoals het eiland genoemd is na de Franse
revolutie, bezet. Zij hebben de vanille en suikerriet gebracht op Réunion. In 1848 wordt de slavernij voorgoed afgeschaft.
De natuur
van dit eiland is echter heel anders dan Mauritius of Rodrigues. Het is het meest zuidwestelijke punt van de Mascarene vulkaan keten.
De vulkaan , Piton de la Fournaise, is dan ook nog actief. In 2009 voor het laatst. Er zijn hoge en ruige bergen op Réunion. Piton
de Neiges is de hoogste met 3069m en is omringt met diepe kloven,ravijnen, dalen en andere ruige toppen. Dit landschap is ontstaan
de vroegere vulkaan uitbarstingen, het geheel staat nu bekend als Cirque de Mafata, Cirque de Salazie en Cirque de Cilaos. Waarvan
de eerste alleen te voet bereikbaar is. Een spectaculair landschap. De slaven vluchtten vroegen ooit naar dit ruige en slecht bereikbaar
gebied ,
hun nazaten leven nu in de door dorpen en nederzettingen ooit gestichte door de gevluchte marrons.
Vandaag komen we niet
verder dan Saint Pierre te voet verkennen, maar één deze dagen gaan we zeker meer van het eiland zien.
Tegen de avond gaan we vroeg
naar bed om alvast wat te slapen, want om kwart voor twaalf staat de wekker, op naar de kroeg, op naar de halve finale van Nederland
tegen Argentinië. Als de verlenging net begonnen is, komt de bediening aanlopen “Le bar es fermé”, wordt er geroepen. We denken nog
even dat het een grapje is. Maar nee hoor, de kroeg gaat dicht. En we worden keurig buiten de deur gezet. Balen! De kroeg aan de andere
kant van de straat is ook dicht, maar is het bedienend personeel vriendelijker, we mogen niet meer naar binnen, maar het raam gaat
open, de televisie blijft aan en zo kijken we (door het open raam naar binnen) de wedstrijd uit terwijl de bar ondertussen wordt schoon
gemaakt. Met een kater keren we terug naar de boot…..
Donderdag 10 juli 2014: Saint Pierre
Vandaag gaan we maar eens informatie
inwinnen. Rob (van de Inish) heeft ondertussen een auto geregeld voor volgende dinsdag en woensdag. Wij willen onze pleziertjes een
beetje verspreiden en denken er sterk over om morgen met de bus naar Cirque de Cilaos te gaan. Volgens de reisgidsen is de weg er
naar toe alleen al spectaculair, 400 haarspelden slingerend door de bergen van Saint Louis naar Cilaos. De dame van het VVV kantoor
spreekt redelijk Engels. Ze legt uit welke bus we moeten nemen en welke wandelingen er zijn in Cilaos. De keuze is snel gemaakt, morgen
op tijd op staan en om half negen nemen we de bus naar Saint Louis.
Vrijdag 11 juli 2014: Saint Pierre
Met z’n zessen gaan we
op schoolreis. De bemanning van de Inish, de La Luna en wij. Het is even stevig door stappen naar het busstation, zwetend en puffend
weten we de bus op tijd te halen. In Saint Louis stappen we over op de bus naar Cilaos en kan de pret beginnen, 400 haarspeld bochten.
En dan ook werkelijk haarspeld bochten, en af en toe moeten we door een tunnel. Het lijkt of de tunnenl op bus breedte gemaakt is,
of is het anderom? Soms is de tunnel zo smal dat de spiegels van de bus de wanden raken. Pffff, er kan werkelijk geen vinger meer
tussen aan beide zijden van de bus.
Even later kijk uit het raam zo de diepte in, geen vangrail maar een klein stenen muurtje is de
afscheiding. Niet meer kijken maar, gewoon genieten van de prachtige omgeving. Dat belooft nog wat als we volgende week zelf moeten
chauffeuren. Als we na anderhalf uur uitstappen in Cilaos hebben we de neiging om te applaudisseren voor de buschauffeur. Petje af.
Cilaos
ligt op ruim 1200 m in een kraterdal. Omgeven door prachtige bergtoppen. Een woud van groen. Het is een stuk koeler. We wanen ons
in de Alpen, Cilaos kan zo doorgaan voor een alpenstadje. Alleen de sneeuw ontbreekt nog.
Vanaf hier kun je verder trekken, van bergtop
naar bergtop, van richel naar richel. Het is prachtig en we overweg sterk om dit volgende week te gaan doen en te overnachten in de
berghutten. Voor vandaag houden we het bij één wandeling. En niet te gek de eerste keer, want de benen zijn nog niet echt gewend.
Met veel zweetdruppels, gehijg en gezwoeg lukt het ons om toch een prachtige tocht te maken met mooie vergezichten. Cilaos staat ook
bekend om zijn wijn, en voordat we met de bus terugkeren moeten we natuurlijk even een glaasje drinken van de lokale nector. Het lijkt
wel om met het drankje niet alleen de energie verdwenen is maar ook onze observatie vermogen. Net op tijd komen we erachter dat we
in de verkeerde bus zitten die ons nog verder de bergen in zou brengen naar Bras Sec. Gauw uitstappen, even later stappen we in buslijn
60 die ons keurig terugbrengt naar de marina.
Zaterdag 12 juli 2014: Saint Pierre
Het wordt tijd om Saint Pierre verder
te verkennen. We gaan de begraafplaats verkennen, daar ligt de afrikaan La Sitarane, een aanhanger van de zwarte kunst. Hij heeft
nog steeds veel aanhangers en bewonderaars, als we aankomen bij zijn graf zien we dan ook bewonderaars bezig met de zwarte kunst,
we roken wierook en er worden vuurtjes gemaakt. We zijn duidelijk niet welkom.
Zondag 13 juli 2014: Saint Pierre
Morgen is quatorze
juillet, de nationale feestdag van Frankrijk. De bestorming van de bastille wordt dan gevierd waarmee de franse revolutie begon. Hier
in Réunion wil men de festiviteiten zien die in Frankrijk gehouden wordt. Dus zit iedereen op de 14de juli voor de buis. En daarom
worde quatorize juillet hier op de 13de gevierd. Hoe pragmatisch.
De festiviteiten beginnen ’s middags om vier uur met een militaire
parade. Het leger is hier niet zo groot, dus zou de parade kort duren. Ook daar is een pragmatische oplossing voor gevonden. Naast
alle militaire onderdelen en veterenanen lopen ook alle andere soort hulpverleners en sportverenigingen mee in de parade. En duurt
de parade wel twee uur. Maar als de volleybal vereniging en dan de fietsvereniging voorbij komt, vinden wij het wel goed. We haken
af en gaan terug naar de boot.
’s Avonds gaan we weer naar de festiviteiten. Het is druk op straat, overal is muziek. Veel verschillende bandjes, voor ieders wat wils. Om tien uur wordt de feestelijke dag afgesloten met een enorm vuurwerk. Vanuit de kuip zitten we eerste klas.
En daarna haasten we ons naar het grote televisie scherm, nog één keer genieten we van het WK voetbal elftal.
Maandag 14
juli 2014: Saint Pierre
Uitgestorven is het vandaag. Het lijkt inderdaad wel of iedereen voor de buis hangt. De meeste winkels
zijn dicht, de bussen draaien zondagsdiensten. Kortom weinig te doen.
We lopen naar een grote sportzaak, en gaan eens in de boeken
en wandelkaarten neuzen om een route uit te zetten door cirque de Mafate.
Dinsdag 15 juli 2014: Saint Pierre
We gaan de zuidoost hoek van
Réunion verkennen. In deze zuidoost hoek ligt de nog actieve vulkaan van Réunion, de Piton de la Fournaise, 2631 m hoog. Het is één
van de actiefste vulkanen ter wereld. Helaas, op het moment dat wij de vulkaan bezoeken is er geen activiteit. Jammer, wij hadden
wel graag iets gezien, maar waarschijnlijk was de weg dan afgesloten geweest. Nu hebben we een mooie rondrit naar de vulkaan. Het
laatste stuk moet je lopen, 2 ½ uur heen en 2 ½ uur terug. Dat bewaren we maar voor een andere keer. Het is koud op deze hoogte, gelukkig
hebben we onze ‘wolletjes’ mee.
Na de vulkaan keren we weer terug naar het dal en rijden we naar de oostkust van Réunion, en via de
kustweg gaan we dan terug naar Saint Pierre, Vlak voor dat het donker wordt zijn we weer aan boord.
Woensdag
16 juli 2014: Saint Pierre
We gaan verder, dit keer via de kustweg naar het noordwesten. We stoppen nog even
bij Port-de-Galets, een andere havenstad. Deze is gemakkelijker toegankelijk, maar het ligt midden in een industrie gebied. We zijn
blij dat we toch naar Saint Pierre gegaan zijn, ondanks de moeilijke ingang en uitgang.
Donderdag 17 juli 2014: Saint Pierre
Tjongejonge,
het lijkt wel de Hollandse herfst. Harde wind en veel regen. Als we ’s ochtends naar de tourist information lopen komt de regen met
bakken uit de hemel. De paraplu gaat mee, goed vasthouden als waait-ie weg.
We willen onze meerdaagse wandeltrip door het gebied cirque
de mafata, regelen. De dame van het touristen bureau vertelt ons, wat we zelf eigenlijk ook al dachten. Het is te slecht weer, te
veel regen. De paden hoog in de bergen zijn soms smal en glad. Zij raadt het ons af om nu te gaan. We volgen haar advies op, maandag
ochtend gaan we terug naar haar om dan te beslissen of we gaan en wanneer.
Vrijdag 18 juli 2014: Saint Pierre
Het is een regenachtige
en winderige dag vandaag. We blijven lekker aan boord, een dagje ontspannen en relaxen. Morgen wordt het weer beter en dan gaan we
wel weer op stap.
Zaterdag 19 juli 2014: Saint Pierre
Omdat we onze wandelaspiraties nog even uit moeten stellen, doen we vandaag
een dagtrip. We nemen, samen met Rob en Josien, de bus naar Entre-Deux. Een creolen dorp aan de voet van de bergen. Als we aankomen
blijkt er dit weekend een dorpsfeest te zijn. Er is een kermis en allerlei kraampjes. Een gezellige drukte dus.
Bij de tourist information
is een dame die gelukkig voldoende Engels spreekt. Zij vertelt ons waar de leuke wandelroutes zijn. Na een kop koffie gaat de rugzak
op. Het is even zoeken naar het begin van de wandeling maar al gauw wandelen we omhoog. Het is prachtig weer, zonnig en warm. Puffend
bereiken we de top van onze klim, waar we een prachtig uitzicht hebben over Entre-Deux. Een warming-up voor onze meerdaagse tocht?
We zijn er nog niet uit of we deze gaan lopen. Frans heeft de laatste tijd last van zijn knie, en we moeten mooi weer hebben. Nog
even afwachten dus.
Rond de middag zijn we terug op het dorpsplein, er staan een kraampje dat heerlijke broodjes kebab verkoopt en
dat laten we ons prima smaken. En dan gaat het met de bus weer terug naar Saint Pierre.
Zondag 20 juli 2014: Saint Pierre
Vandaag
blijven we een dagje aan boord, klusjes doen, en een beetje rommelen. De trap wordt in een nieuwe laag lak gezet, de laatste en vijfde
laag. Ziezo die kan er weer eventjes tegen.
Maandag 21 juli 2014: Saint Pierre
Als we de steiger aflopen zien we aan het strand
een grote groep mensen voornamelijk in het roze gekleed. Wanneer we dichterbij komen blijken het Hindu’s te zijn. Er is een ceremonie
aan de gang. Maar welke? Eens vragen aan een voorbijganger, maar ja iedereen spreekt hier Frans en geen Engels dus daar worden we
ook niet echt wijzer van.
De Hind’s zijn in een processie aankomen lopen, met draagbare altaren versierd met bloemen, fruit en andere
snuisterijen. En dan gaat het verder op het strand. Er is ook een klein orkestje bij, dat voor de muzikale ondersteuning zorgt. Trommels
en een fluitachtige instrument.
De mensen groeperen in kleine groepjes rondom een altaar. En daar komt dan een priester bij, er wordt
gebeden. Een aantal mannen, en soms ook vrouwen, hebben zichzelf van piercings voorzien. Eén man zit vol met vishaken, op zijn buik,
rug, armen en benen. Aan de vishaken hangen belletjes en kleine citrusvruchten. Pfff, dat moet wel vreselijk pijn doen. Je ziet hem
dan ook heel voorzichtig bewegen. Dan worden de altaren afgeschermd met een kleed en daarachter vindt iets plaats. Maar wat? Wanneer
het kleed weer zakt zien we, een jonge man, of een jonge vrouw, soms zelfs jonge kinderen, doorboort met kleine pennen door mond,
wang en tong. Sommige gelukkigen krijgen een monddoek voor in plaats van een pen door de mond, wang en tong. Als je erg ongelukkig
bent, tenminste dat vinden wij, krijg je twee pennen door je mond. Jakkes, het lijkt zelfkastijding. Maar het doel van deze ceremonie
blijft ons onduidelijk.
Dit gaat zo een tijdje door, totdat de iedereen die ‘een beurt’ moest hebben, ook aan de beurt is geweest.
Dan worden de altaren weer opgepakt en vertrekt gaat de processie weer over de weg in de verte. En het nut….? Het levert in ieder
geval indrukwekkende plaatjes op.
We waren eigenlijk op weg naar het toeristenbureau om onze meerdaagse wandeltocht te boeken. Maar
uiteindelijk besluiten we om dat toch maar niet te doen. Frans durft het niet aan met zijn knie, dagtochten lijken ons een beter idee.
Dinsdag 22 juli 2014: Saint Pierre
Eens even uitzoeken hoe we komen in Grand Bassin. Volgens de reisgidsen en de kenners is een
wandeling naar Grand Bassin één van de hoogtepunten. Dus we wandelen naar het VVV, de dame kent ons al. En kan ons weer prima helpen.
We krijgen de bustijden en lijnen door, morgen om half negen in de bus naar Le Tampon.
Woensdag 23 juli 2014: Saint Pierre
Het
is zover, samen met Rob en Josien wandelen naar Saint Pierre du Gare, het busstation van Saint Pierre. Het is een half uur lopen,
we zetten er flink de pas in. Als we over de pier lopen zien we dat de zee behoorlijk te keer gaat, er staat een flinke deining in
de haveningang. Toch komt er op dat moment een Franse catamaran naar binnen varen. Petje af hoor! Het blijft een lastige haven om
naar binnen en naar buiten te varen. Maar ja daar maken we ons voorlopig geen zorgen over.
We stappen in de bus naar Le Tampon, in
Tampon stappen we over in een andere bus naar Bois Court en rond tien uur staan we dan aan de rand van de vallei. We kijken zo de
diepte in! Zozo, dat lijkt een stevige afdaling. We schatten het op ongeveer 800m steil naar beneden. Gelukkig is er een pad langs
de bergwand, maar het blijft een hele klus.
Na twee uur zijn we dan beneden. De omgeving is adembenemend, maar ja nu moeten we weer
terug omhoog en dat neemt je letterlijk de adem. Het is zwoegen en zweten. En af en toe een hartgrondige vloek. Waar zijn we aan begonnen?
Halverwege denk ik “dat ga ik echt niet halen”. Maar ja we hebben geen keus, en na twee en half uur geploeter komen we toch weer boven.
We
strompelen naar de bus, en rond half zes stappen we uit in Saint Pierre. We zijn moe maar voldaan. Wat zullen we morgen een spierpijn
hebben!
Donderdag 24 juli 2014: Saint Pierre
Onze vrees is waarheid geworden. Wat doen de beentjes zeer! Vandaag maar even geen
wandeling. We blijven aan boord, een wandeling naar de supermarkt kan nog net, maar veel meer doen we niet.
Vrijdag 25 juli 2014:
Saint Pierre
Het waait vreselijk hard, windkracht 6 tot 7. De masten loeien in de haven, en af en toe voelen we de mast gewoon trillen.
We zien op de windmeter uitschieters tot boven de 30 knopen (windkracht 7 dus). Nog geen weer om te vertrekken. Eventjes lijkt het
erop dat we aan het begin van volgende week naar Madagaskar kunnen oversteken, maar het weergat dat ontstaat is te kort. Twee tot
drie dagen en daarna gaat het echt hard waaien. We blijven nog maar even in Réunion, en dat is geen straf want het is een prachtig
eiland vol met wonderschone natuur.
Zaterdag 26 juli 2014: Saint Pierre
Vandaag nemen we wederom de bus, dit keer gaan we naar
Saint Joseph, om daar over te stappen in een bus naar Grand Coude. Grand Coude ligt in een prachtige vallei, toen we over zee kwamen
aanvaren konden we de vallei vanaf zee inzien en nu willen we deze wel eens over land verkennen. Het is een mooie busrit naar….het
einde van de wereld. We verwachten in een creolen dorp uit te komen maar niets is minder waar. De eindhalte is gewoon in de middle
of nowhere. We zijn net wel een dorp gepasseerd , Grand Coude. De bus rijdt dan nog een stuk verder en stopt ergens bij een weiland.
Geen idee waarom dit de eindbestemming is. Gelukkig weet de buschauffeur te vertellen dat er een wandeling door de bergen gaat, 6
km lang, en dat je zo weer kunt terugkeren naar Grand Coude. Het is een pittige klim, en dat met de wandeling van Grand Bassin nog
in onze benen. Maar ook deze klus klaren we. Tja we worden nog wel sportief!
