Zondag 8 maart 2015: In de bus naar Upington

We gaan op reis, onze derde trip in Zuid Afrika. Dit keer koersen we naar het noorden, naar de grens met Namibië en Botswana. We willen naar de Kalahari (ongeveer 1000 kilometer), omdat het erg ver rijden is, en we zelf niet zoveel zin hebben om deze lange afstanden af te leggen boeken we de bus. We gaan met de Intercape van Capetown naar Upington. Het heeft wat moeite gekost om het reisje te plannen en te boeken op zo’n korte termijn maar uiteindelijk is het toch gelukt. Iedereen zegt dat je minstens een jaar van te voren de accommodatie moet boeken, maar ja eigenwijs….

Tegen twee uur stappen we in de trein van Simon’s Town naar Kaapstad bepakt met een grote roltas en twee rugzakken. Anderhalf uur later stappen we uit. De treinrit gaat voorspoedig en zelfs volgens dienstregeling. We hebben dus tijd voldoende in Kaapstad. We melden ons bij de balie van Intercape en nu is het geduldig wachten. Regelmatig komen er grote bussen aanrijden, het zijn dubbeldekkers van alle gemakken voorzien. De stoel kan bijna geheel achterover zodat je bijna horizontaal ligt. Er is een stewart aan boord, waar je een drankje en een snackje kunt bestellen, toilet is aanwezig en er draait een film.

Om vijf uur vertrekt onze bus, ook op tijd. We zoeken onze stoelen op en maken het ons gemakkelijk. Er volgen nog een paar stops waar medereizigers instappen en dan gaat het over de lange recht weg naar het noorden. Om half acht is het donker, geen uitzicht meer om van te genieten. Een leesboek helpt ons de tijd door, maar al gauw worden de ogen zwaar en vallen we in slaap, de nacht tegemoet.

Maandag 9 maart 2015: Upington - Augrabies National Park, afgelegd 178 km (pos 28.35.29S 20.20.27E)

Even na zeven uur stappen we uit in Upington. Natuurlijk zijn we niet meer zo fris al een hoentje, maar we hebben toch goed geslapen. Eerste behoefte is een ontbijt. Maar we zijn vroeg, en alles is nog gesloten. Het protea hotel aan de overkant van de weg biedt uitkomst. Tegen een vergoeding, mogen we aanschuiven aan het ontbijt buffet. We laten het ons prima smaken.

De tweede noodzaak is een taxi. Want onze auto staat op het lokale vliegveld. Helaas Upington is klein, en kent geen taxi service. Gelukkig maken we kennis met John via de busmaatschappij en John wil best wel een zakcentje verdienen en brengt ons naar het vliegveld.

En daar staat onze auto klaar. Dit keer geen kleine fiat 500 of een hyundai i10 maar een grote 4-wheel drive. Een toyota hillux, 2.5 l diesel. Pfff, de fiat 500 past bijna in zijn laadbak, zo groot is de toyota.

De koffer gaat in de laadbak, op naar de supermarkt, we kopen eten in voor de komende twee dagen, en daarna toeren we naar Augrabies.

We merken dat we een stuk noordelijker zijn, het is hier warm, erg warm. De temperatuur loopt op tot boven de 40 graden celsius!  De airco in de auto maakt overuren. De omgeving is droog, en door.

In dit gebied loopt een grote rivier de Oranje rivier, deze ontspringt in Lesotho en mondt uit in de Atlantische oceaan. Het is de langste rivier in Zuid Afrika, 2200 km lang. Hier in dit deel van Zuid Afrika vormt het de grens met Namibië. Over het algemeen is het een rustige brede rivier, maar hier moet het water zich door een aantal versmalling persen, door de rotsen. Het water gaat door een 18 km lange ravijn en stort daar 56 meter naar beneden. En dat is de reden waarom wij naar Augrabies gaan om dit natuurfenomeen te aanschouwen. Augrabies komt van het Khoi woord Aukoerebis en dat bekent “plaats van het grote geluid”. Je kunt je voorstellen met hoeveel donderend geraas het water naar beneden stort.

Halverwege de middag komen we aan in Augrabies, we vinden voor twee nachten accommodatie in het park. Eerst maar eens bijkomen van de hitte, en dan tegen de avond maken we een korte rondrit door het park. Het park is droog, ruw, heel veel rotsen, heet en prachtige vergezichten. Bij Oranjekom en Ararat kijken we de diepe en lange kloof in, vlakbij ons huis stort het water van de Oranje rivier zich in het ravijn. Op dit moment is het hier regenseizoen, (het seizoen duurt van november tot april) maar veel regen valt er niet. Heel soms is het regenseizoen zo heftig dat de rivier buiten haar oevers treedt en het ravijn vol loopt. Tot ver (10 km) is dan het geluid van de waterval te horen, en tot 15 km afstand kun je de waternevel boven het ravijn zien. Gelukkig zijn de omstandigheden nu veel beter en kunnen we gewoon met onze auto het landschap verkennen en van de dieren genieten.

Dinsdag 10 maart 2015: Augrabie National Park, afgelegd 77 km (pos 28.35.29S 20.20.27E)

We blijven nog een dag in Augrabies. Het park is te groot en te mooi om het in één dag af te raffelen. Om acht uur zitten we in de auto, redelijk vroeg. Het is nog koel, we gaan de lange loop doen. Helemaal van het oosten naar het westen van het park. Ongeveer een of zes rijden. We hebben ons lunchpakket mee, koffie en veel water. Zo redden we ons prima.

Het is hier verlaten, erg verlaten. En voor het eerst komen we in een Nationaal Park geen andere bezoekers tegen tijdens onze rondrit. Een oase van rust dus. In dit park komen geen olifanten voor (tot grote spijt van Frans), maar als we zien hoe moeilijk de omstandigheden hier zijn voor mens en dier is het goed te begrijpen. Wel zien we giraffes, zebra’s, heel veel springbokken, gemsbokken, klipspringer, hartebeesten, kudu’s, eland, baboons en struisvogels. Het meest opvallend is dat elke dier zich aanpast aan de hitte. Zo is de giraffe hier veel lichter van kleur dan zijn broertjes  elders in Zuid Afrika, hij oogt fletser en beschermt zich zo beter tegen de zon. Het meest opmerkelijk vind ik de gemsbok. De gemsbok kan zijn lichaamstemperatuur regelen, hij zorgt dat zijn lijf warmer is dan de omgeving en staat zo warmte af in plaats van dat hij warmte opneemt. Via de bloedvaten rondom de neus voert hij warmte af zodanig dat de temperatuur van zijn hersenen lager is dan de rest van zijn lijf!

Prachtig hoe mens en dier zich aanpassen aan de soms barre omstandigheden.

Wij hebben gewoon een hulpmiddel en laten de airco volop draaien in de auto!

En dan is er nog een bijzonder beestje om te noemen, een vogel genaamd de weaver (ik weet even niet de Nederlandse naam). Deze kleine vogels bouwen enorme nesten, van soms wel 7 m (!) in diameter, en 4 meter hoog. De nesten wegen bijna een ton. De nesten gaan soms wel 100 jaar mee en  meerdere generaties weavers huizen hierin. Een nest kan tot 300 weavers huisvesten. Weavers bouwen hun nesten in de kokerboom. Een nest heeft veel openingen aan de onderkant. We zien heel veel van de nesten, soms zijn ze te zwaar en is de tak afgebroken en ligt het geheel op de grond. Soms zien we door de nest de boom niet meer!

Woensdag 11 maart 2015: Kgalagadi Transfrontier National Park (Kieliekrankie), afgelegd 450 km (pos 26.10.53S 20.35.73E)

Zeven uur, we starten de motor en rijden weg. We hebben vandaag wat kilometers af te leggen. Eerst rijden we terug naar Upington, ongeveer 125 km. Daar doen we de laatste boodschappen voor de komende week en dan koersen we naar Kalahari. Een groot woestijnachtig gebied, vol met rode duinen, dorre en droge rivierbeddingen, wilde beesten (zoals leeuwen, cheetahs, en luipaarden) en geen winkels. Dus we moeten onszelf kunnen bedruipen.

En dan gaan we op weg naar het noorden, zodra we Upington verlaten wordt de omgeving eenzaam. Lange uitgestrekte velden, met wat lage struikgewas en veel zand. Je vraagt je af waarom een mens zich hier zou vestigen. Af en toe komen we een ‘verdwaalde’  boerderij tegen.

Even verderop komen we zoutpannen tegen. We kijken elkaar verbaasd aan, en denken hardop “de zee is toch erg ver weg?”. Later horen we dat het grondwater hier enorm brak is, dus dat verklaart de zoutwinning.

Er verschijnen wolk aan de horizon. Ze worden groter en donkerder, en even later zien we zelfs weerlichten. Het duurt niet lang of de eerste druppels vallen. Maar echt regenen doet het niet, het is maar heel kort. De natuur kan meer water gebruiken.

We melden ons bij de ingang van de Kgalagadi. De noodzakelijke papieren worden ingevuld, en we krijgen een permit. De permit moet je laten tekenen door de camp-bewaker. Je moet melden dat je vertrekt, waarheen de route gaan en je moet je melden bij terugkomst. Omdat alles hier verlaten is en er geen telefoon verkeer mogelijk is, houden de parkwachters zo bij waar iedereen is. Wanneer je je ’s avonds niet meldt gaan ze op zoek naar je.

We melden ons bij François, de beheerder deze week van Kieliekrankie. Volgens mij de mooiste plek hier in de Kalahari. Er zijn vier tenten (zeg maar huisjes) op één van de hoogste duintoppen in het park. Maximaal 8 personen, er is geen omheining, dus François is onze bewaker en beschermer tegen de wilde beesten. Vanaf onze veranda kijken we over een weids en schitterende panorama. We nestelen ons op onze veranda en genieten van het fraaie schouwspel. De onweersbui barst nu echt goed los. Veel regen, heel veel wind en felle bliksemlichten doorklieven de lucht. De zon gaat onder, de nacht valt….

Donderdag 12 maart 2015: Kgalagadi Transfrontier National Park (Kieliekrankie), afgelegd 192 km (pos 26.10.53S 20.35.73E)

Zes uur gaat de wekker af. We ontbijten op onze veranda met uitzicht op de duinen en de waterhole. We hopen leeuwen of andere katachtigen te zien bij de waterhole. Maar die zien we niet. Een steenbok en een jakhals is onze oogst.

We melden ons bij François en leggen uit hoe we rijden. Onze permit wordt afgetekend, François noteert onze gegevens in het grote boek en daar gaan we dan. We zijn vroeg, de beste tijd van de dag om de dieren te spotten. En we hebben geluk! Eerst zien we een cheeta water drinken bij een waterplaats en even later zien we een troep leeuwen, een indrukwekkend mannetje, twee vrouwtjes en twee jonge mannetjes. De laatste zijn nog zo jong dat de manen nog niet ontwikkeld zijn.  Hoe meer volwassen de leeuw is, hoe donkerder en zwarter de manen worden. Totdat ze te oud zijn, en dan verdwijnen de manen weer. We storen ze in de jacht. Even verderop staat een grote kudde springbokken. Ze zijn onrustig, en schieten heen en weer. Weer een stukje grazen, de leeuwen komen dichterbij, en de springbokken rennen weer weg. Opeens schiet er een cheeta door ons beeld. Hij was ook  op jacht naar een springbok, maar de leeuwen verstoorden zijn jacht. De leeuwen doen of ze bezitter zijn, en komen aanlopen midden op de openvlakte in de droge rivierbedding. Volgens ons niet echte jacht omstandigheden. En na een paar halfslachtige pogingen komen ze daar ook zelf achter. Helaas, geen ontbijt voor de leeuwen. Ze drentelen wat rond, drinken water, en uiteindelijk na een uurtje laten ze zich ploffen in de schaduw. Voorlopig voldoende actie gehad, en uitrusten maar.

Zondag 15 maart 2015: Kgalagadi Transfrontier National Park (Kalahari Tented Camp), afgelegd 83 km (pos 25.47.08S 20.07.46E)

We logeren nu aan Auob rivier, vanaf onze tent kijken we zo op de rivier en een waterpoel. De dieren wandelen voor ons langs. Tegen de avond komt er een heel wildpark voorbij. Giraffes, gemsbokken, wildebeesten en heel veel springbokken. Als het donker wordt beginnen de jakhalzen te huilen.

We volgen hetzelfde ritueel. We staan om zes uur op, na de indrukwekkende dag van gisteren, denken we dat het niet beter kan worden. We vertrekken toch maar in de auto. Weer over de Auob rivier, je hebt hier weinig mogelijkheden om te rijden. De keuze wordt eigenlijk beperkt door beide rivieren en daartussen af en toe weg die beide rivieren verbindt. Wij blijven dus aan Auob rivier

Na nog geen 15 kilometer staan er een drietal auto’s stil. Meestal is dat het teken dat er iets te zien is. Wij stoppen dus ook. En kijken, en kijken…”zie jij wat?”, vraag ik aan Frans. “Nee, niets”, zegt hij. Dan maar eens vragen aan een andere auto. Blijkt er naast ons aan de rechterkant een grote groep leeuwen te liggen, en wij keken steeds naar links naar de rivier.

Het is een groot mannetje, twee vrouwen en vier welpen. Ze liggen een beetje verscholen in het struikgewas. Maar opeens besluiten de groep te gaan wandelen. Wij draaien de auto, rijden mee op. En dan plof, de groep gaat weer liggen. Vlak naast onze auto. De welpen jammeren, ze willen melk. De moeder heeft nog geen zin. Maar krijgt geen rust. Uiteindelijk geeft ze toe. De welpen klimmen en buitelen over haar heen, op zoek naar melk. Nadat ze gedronken hebben is het speeltijd. Eerst wordt ma lastig gevallen, maar die wil rust. Dan hobbelen ze naar pa, ook daar kunnen we leuk mee spelen, denken. Er wordt geklommen, geduwd, getrokken, en geknuffeld. Echte leeuwenliefde. Pa legt een ferme poot over een van de jongen, geeft een lik en een knuffel.

Maar ja van al dat spelen krijgt je honger. En dus gaan vier leeuwen welpen weer richting de moeder.  Bedelend om melk. We blijven uren staan kijken en kunnen er geen genoeg van krijgen. Onze camera maakt overuren.

Tegen de middag gaan we terug naar onze tent, genieten van het prachtige uitzicht. Bovendien is het toch veel te heet om enige actie te zien. ’s Avonds maar weer een ritje maken.

En dat doen we, we rijden wederom langs de Auob rivier, en dit keer iets verder naar het zuiden bij de waterpoel Dalkeith, treffen we weer een troep leeuwen. Wederom een moeder met vier jongen. De vader heeft de troep al verlaten. Deze jongen zij groter, en voldoende groot om niet meer door andere mannetjes leeuwen opgevreten te worden. De moeder wandelt met haar jongen (we zien twee vrouwtjes en twee mannetjes) naar de waterpoel om te drinken. Omdat we uiterlijk om zeven uur wij bij onze tent moeten zijn, hebben we nu niet alle tijd om te blijven kijken. Jammer, het blijft een fantastisch schouwspel.

Maandag 16 maart 2015: Kgalagadi Transfrontier National Park (Bitterpan), afgelegd 226 km (pos 25.42.58S 20.24.00E)

We hebben vandaag een flinke afstand af te leggen, we moeten oversteken naar de andere rivier, naar Nossob. En in het campement Nossob moeten we ons melden voor Bitterpan. Bitterpan ligt midden in de duinen, bij een zoutwaterpan. Er staan slecht vier tenten, en je kunt er alleen met een 4x4 auto komen. In Nossob moet je je melden, daar wordt de gegevens genoteerd en dan pas wordt het hek opengedaan om de weg naar Bitterpan te volgen.

Bij de laatste waterpoel voor Nossob, Rooikop genaamd, besluiten we om ons broodje op te eten.  We kijken naar een kudde gemsbokken, die hier graast. Ik kijk nog eens uit het raam, en tot mijn verbazing ligt er naast de auto onder bomen, en daar hebben wij ook de auto geparkeerd in de schaduw, twee grote leeuwen. Hoe hebben we deze twee grote woeste mannen over het hoofd kunnen zien! Het is warm, de leeuwen liggen lui, af en toe beweegt één het hoofd maar dat is dan ook alle beweging die we zien. De gemsbokken blijven op afstand, het water is verleidelijk, maar de leeuwen zijn te dreigend. Een jakhals is duidelijk brutaler, en smult wel van het water.

Als we ons broodje op hebben, koersen we verder. We melden ons bij Nossob. Vijf kilometer verderop. Dit camp is wel volledig omheind, niet alleen met een hek maar ook met schrikdraad.

We vragen nog even hoe de condities van de weg naar Bitterpan zijn, nou de eerste paar kilometers zijn rough is het antwoord maar daarna valt het wel mee.

Maar het valt niet mee. De hele weg is ongeveer 55 kilometer lang. Het is een pad door de duinen. De helft van het pad loopt haaks op de duinen, dus het is heuvel op heuvel af. En ploegen door het zand. Frans rijdt (gelukkig). En wordt al aardig ervaren en bedreven in het 4x4 rijden. Log gear, vertrekken in de tweede of de derde versnelling, en snelheid houden. Zo nemen we duinpan na duinpan. We stuiteren, en moeten ons stevig vasthouden. Op een gegeven moment komen we bij een lastige duinpan. We zien dat anderen er ook moeite mee hebben gehad. Er zijn namelijk twee paden ontstaan. We proberen eerst de linker. Helaas, het lukt niet. Achteruit en naar beneden. Een nieuwe aanloop, dit keer over het rechter pad. Lukt ook niet. Uiteindelijk, bij de vijfde poging, lukt het om via het linkerpad toch over de duintop te komen.

Het is rally rijden hier, tenminste zo voelt het. Halverwege koerst het pad meer mee in de lengte van duinen, en zijn de te nemen duintoppen wat minder hoog. Na drie uur rijden, en 54 kilometer ontmoeten we Jerome, de kampbewaarder van Bitterpan.

Bitterpan ligt schitterend, we hebben een leuk onderkomen, midden in de woestijn. Met alle gemakken voorzien, eigen douche en toilet. Eigen veranda, met braai. En een gemeenschappelijke koken voor de vier onderkomens. Ons uitzicht is op de zoutwaterpan, met een kleine waterpoel. Omdat het zo heet is, is er geen dier te zien. Alles rust en relaxed, en dat gaan wij ook doen, na de enerverende rit.

Het is avond, de zon gaat bijna onder. Jerome is de waterpoelen aan het controleren, opeens zwaait hij boven vanaf de heuvel. Hij roept ons om te komen kijken, denken wij. We zien een bruin dier wegschieten. Als we naar hem toe lopen, begint Jerome wild te gebaren dat we terug moeten gaan. “Take the car”, schreeuwt hij. Er blijken leeuwen te lopen. We gaan de heuvel op met de auto’s. Er liggen twee mannetjes in het struik gewas en er loopt een leeuwin rond. Jerome heeft een close -encounter met de leeuwin en is erg geschrokken.  Hij heeft zijn geweer in de aanslag, maar wil natuurlijk liever niet schieten. Wij zijn zelf ook wel geschrokken, de situatie was toch gevaarlijker dan we dachten. Als we terug zijn in ons hut, aan de warme hap lopen de leeuwen op ongeveer 15 meter afstand van onze balkon. Van Jerome mogen we de huisjes niet meer verlaten, BBQ is uit den boze en ook naar de auto lopen is taboe. Even later zien we vier leeuwen bij de waterput, twee mannetjes en twee vrouwtjes.  Indrukwekkend!

Als we een uurtje later in ons bed liggen horen we het gebrul van hyena’s, we zien twee bruine hyena’s bij de waterpoel. En wij maar geloven dat er geen roofdieren zijn in de duinpannen.

Dinsdag 17 maart 2015: Kgalagadi Transfrontier National Park (Twee Rivieren rest camp), afgelegd 167 km (pos 26.28.10S 20.36.19E)

We staan zoals altijd om zes uur, bij het schemeren, maar we besluiten om nu hier bij Bitterpan te blijven. En we worden beloond, eerst verschijnt er een gemsbok, dan een jakhals, vervolgens een steenbok en uiteindelijk een hyena. Vlakbij, we kunnen fantastische foto’s maken.

Zodra de temperatuur oploopt is het gebeurt met de dieren, ze kruipen in de schaduw en wachten de koelte van de avond af om weer tevoorschijn te komen.

We pakken de spullen in, en rijden verder. We hebben nog een duinpad te volgen van een kilometer of 20. Gelukkig is dit pad een stuk beter begaanbaar dan dat van gisteren. En zonder veel problemen komen we op de grintweg. Via de droge rivierbedding Auob gaan we naar Twee Rivieren. Maar voordat we daar aankomen zijn we nog leeuwen (drie vrouwtjes) en cheeta’s (een moeder met twee jongen). Omdat het zo heet is liggen, ze lui in de schaduw, geen enkele activiteit. Zelfs niet als een gemsbok de cheeta’s redelijk dichtbij passeert.

Woensdag 18 maart 2015:  In de bus naar Cape Town, afgelegd 275 km

We nemen nog even een kijkje in het park, we drinken onze koffie bij de waterput Samevloeiing waar beide rivieren bij elkaar komen. En dan is het toch echt gebeurt met ons bezoek aan de Kalahari, we stappen in de auto en rijden terug naar Upington om daar onze huurauto in te leveren. We hebben ruim 2000 kilometer afgelegd. In Upington barst er een hevig onweer los, de bui zit precies boven de stad. Felle weerlichten doorklieven de lucht, en het stortregent. Zo snel als het begint, zo snel schijnt de zon ook weer.

Om half acht vertrekt de pas naar Kaapstad, de komende veertien brengen we door in de bus op weg naar ons huis, naar de Dalwhinnie.