Donderdag 4 juni 2015 2015: Jacaré, Brazilië (pos 07.02.160S 34.51.400W)
Drie uur 's middags lokale tijd, het is her vijf uur eerder dan in Nederland. Na een goede oversteek van ruim 9 dagen komen we aan in Brazilië. We hebben even wat moeite om Nicolas van de haven aan de marifoon te krijgen maar uiteindelijk lukt het. Of we een mooring willen oppakken want het is een feestdag vandaag in Brazilië en daardoor zijn er geen handjes om ons te helpen de haven in te varen. Maar morgen gaat dat zeker lukken. Nou dat vinden we prima. We pakken een mooring op. Liggen we wel zo privé! Van een afstand zwaaien we even met de Yovo en Alibi, en dan wordt het tijd voor onze bubbels. Welkom in Brazilië.
Het is hier even wennen na de rust op het water. Wanneer we uiteindelijk de rivier op varen naar de marina wordt de overgang helemaal compleet. Mooie meiden in bikini's, mooie mannen dartelen er om heen. Macho's in luxe speedboten scheuren over de rivier met de radio op vol. Ja dit is echt Brazilië, zo heel anders dan Afrika, zo heel anders dan het preutse Engelse aandoende Sint Helena en Ascension. Welkom in Jacare!
Vrijdag 5 juni 2015: Jacaré, Brazilië
Om één uur 's middags is het doodtij. We kunnen naar de kant. Het is erg laag water, maar er
staat nog voldoende. Frans stuurt de boot naar de kant, achter liggen twee lange lijnen klaar, en ik sta voor op de punt. Er zijn
hier geen vingersteigers, maar slechts een tweetal lange steiger die haaks op de waterkant staan en een aantal meter de rivier in
lopen. Elke boot ligt met de voorkant naar de steiger toe, en de twee lange lijnen aan de achtersteven worden door twee behulpzame
mannen opgepikt en in een bootje aan een mooring vastgemaakt die verderop in het water ligt. Lijnen strak trekken en ziezo klaar.
Wel een hoop gedoe oen je kunt het eigenlijk niet zonder hulp. Maar we liggen prima, het is alleen een hele afstap van de boegspriet
op de kade. Bijna lig ik in spagaat, en ben bang dat ik letterlijk tussen wal en schip val. Gelukkig is dat nog niet gebeurd. Frans
heeft intussen de loopplank aan de boegspriet vastgemaakt, het maakt het is gemakkelijk maar het blijft spannend.
's Avonds maken we
dan echt kennis met Nicolas, een Fransman die hier de marina runt en opgericht heeft. En doordat het Fransen zijn die de marina runnen
zijn we ook veel Franse boten hier. Samen met de Yovo en Alibi drinken we op ons weerzien, het lokale Braziliaanse drankje, de Caipirinha,
een cocktail van limoen, cachaça, ijs en suiker. Het smaakt heerlijk, en Nicolas die ook de kok, de barkeeper en de touroperator is,
is niet zuinig geweest met de alcohol
Zaterdag 6 juni 2015: Jacaré, Brazilië
We moeten erg wennen aan de temperatuur hier
in Jacaré. Het is het (einde) van de regentijd. Daardoor is de vochtigheid hoog. Overdag loopt de temperatuur op tot ruim boven de
30 graden en met 80% vochtigheid gaat je tempo wel omlaag. Frans probeert toch te sleutelen aan de watermaker, de watermaker gaat
helemaal uit elkaar, de o-ringen worden vervangen, maar als na een dag de watermaker weer in elkaar gezet is, helaas. Geen water!
&^^%$
Gelukkig liggen we aan de steiger, dus we hebben water genoeg, maar ja wanneer we straks weer verder gaan is het toch wel
prettig als de watermaker het weer doet. Wordt vervolgd dus.
We lopen richting het stadje, op zoek naar een geldmachine. Uiteindelijk
komen we bij een benzine pomp terecht waar een geld machine staat. De mensen hier spreken eigenlijk alleen maar Portugees, en helemaal
geen Engels. Bij hoge uitzondering kom je een Engels sprekende Braziliaan tegen. Dus naar de weg vragen wordt moeilijk voor ons, met
onze beperkte woordenschat.
De criminaliteit hier ligt hoog in Brazilië, en dat levert voor ons vreemde situaties op. We willen de
winkel bij de benzinepomp naar binnen lopen. Je moet door een draaihek, maar wat nu, dat gaat niet. Op slot? Het blijkt dat je een
soort magneetkaart uit een automaat moet trekken, daarmee open je de draaihek en kun je naar binnen. Wil je weer naar buiten, dan
lever je de magneetkaart weer in in de machine en kun je door het draaihek. Dus even snel naar binnen en iets stelen is er niets bij!
Zondag
7 juni 2015: Jacaré, Brazilië
’s Avonds wordt het gezellig aan de kant, het wordt drukker, de mensen komen weer tevoorschijn. We gaan
eten bij de marina samen met de bemanning van de Yovo en de Alibi. Nicolas, één van de (drie) Franse eigenaren, is de man van alles.
Hij is ook kok. We nemen een visje en het smaakt ons prima.
Nadeel van de Franse marina is dat het zoveel Franse boten trekt. Jammer,
er wordt overwegend Frans gesproken en dat maakt het contact voor ons moeilijker.
De schipper van de Franse boot naast ons vertelt
ons precies hoe het zit “I am French so I no speak english “
Maandag 8 juni 2015: Jacaré, Brazilië
Het inklaren hier schijnt complex
te zijn. Nicolas biedt zijn hulp aan, tegen betaling. Maar vandaag heeft Nicolas geen tijd, dus we gaan morgen naar immigratie en
de douane. Vandaag besluiten we met de trein naar João Pessoa te gaan, of zoals de Engelsen zeggen John Person. Een grote stad met
700.000 inwoners. Het is de hoofdstad van de deelstaat Paraíba, en heeft een tijdje onder Nederlands bewind gestaan tussen 1634 en
1654. De stad heette toen Frederikstadt, naar de toenmalige Prins van Oranje. João Pessoa heeft een leuke oude binnenstad die we gaan
verkennen.
De trein vertrekt om 10 uur volgens de dienstregeling, maar drie kwartier laten stappen we in. Het is een oude trein, ramen
met tralies en zwaar plastic. Je kunt niets zien als je binnen in de trein zit, het lijkt wel een gevangenis. Maar goed we rijden,
en 20 minuten later stappen we uit in João Pessoa.
We wandelen naar de oude stad en komen terecht in Iglesia São Francisco, een prachtige
oude kerk uit de 17de eeuw. Het interieur is van hout en prachtig beschilderd en grote delen zijn nog intact. We krijgen een rondleiding
van Neli, een Engels sprekende dame.
Daarna wordt het tijd voor de lunch, we komen terecht in een winkelcentrum en hier vinden we ook
de mobiele operators. Oi is één van de grootste hier. Eens kijken of we een sim card kunnen kopen. De eerste barrière is dat een sim
card hier een chip heet. De tweede barrière is dat er niemand is die Engels spreekt en de derde barrière is dat je een soort fiscaal
nummer nodig hebt om een sim card te kunnen kopen. De verkoper spreekt twee woorden Engels, “Brasil friend”, maakt hij ons duidelijk.
Frans vraagt hem of hij onze Braziliaanse vriend wil zijn, en zowaar. Hij koop de sim card voor ons en installeert het op onze telefoon.
Wanneer we vragen hoe we saldo kunnen kopen en hoe we het actuele saldo kunnen opvragen op onze telefoon wordt het toch wel heel erg
moeilijk. Afijn, we hebben een telefoonkaart, met een beetje saldo en we kunnen bellen. We moeten ook niet te veel in één keer willen.
Dinsdag
9 juni 2015: Jacaré, Brazilië
We begrijpen niet waarom Nicolas onze bootpapieren en paspoorten nodig heeft voordat we naar de autoreiten
gaan, maar nu is het duidelijk. Er moeten een hoop formulieren ingevuld worden, een visum, enzo. En alles is in het Portugees. En
dat heeft Nicolaas dus van te voren gedaan, om zo het proces iets te versnellen.
Eerste stop is immigratie. Er is slechts één beambte
die het inklaren doet, in theorie begint de werkdag om 8 uur, in de praktijk komt-ie om ongeveer 10 uur. Geduldig afwachten dus. Maar
uiteindelijk komen we het gebouw weer uit met een stempel in ons paspoort en een visum voor 90 dagen. Tweede stop is de douane. We
geven de papieren af, maar ja de beambte kan natuurlijk niet twee dingen tegelijk doen. Hij heeft twee uur nodig om de gegevens in
de computer in te voeren, is druk,….en nou ja het is ons compleet onduidelijk. Of we morgen maar weer terug willen komen, dan zijn
de papieren klaar. Nou wij zijn er morgen niet, maar donderdag is ook goed.
We gaan weer terug naar de boot. In de straat bij Jacaré
heb ik een kapper gezien, eens kijken of ze mij ook kan knippen. Ze heet Hoycinda en met handgebaren als knippen en geld, begrijp
ik dat het 12 reaal kost (ongeveer 4 euro) en dat ik ’s middags om vier uur een afspraak heb. Tja mijn Portugees wordt steeds beter.
Woensdag
10 juni 2015: Jacaré, Brazilië
We gaan op schoolreis. Francis, de andere Franse eigenaar van de marina, is het reisbureau. Hij organiseert
de trips. Vandaag staat er een trip op het programma naar Alago Granda, naar Volupia (een rum distilleerderij) en naar Areia. Zeven
uur vertrek, om negen uur is de eerste stop voor koffie en tapioca, een soort pannenkoek gemaakt van bloem (gemaakt van de cassave
wortel). De pannenkoek is een beetje smakeloos, de vulling moet het lekker maken. Je kunt de tapioca zowel vullen met zoet als hartig.
Daarna
gaat het naar Alago Granda, een leuk stadje. De huizen zijn kleurrijk. We wandelen over de markt, naar het oude theater en de kerk.
En we gaan een supermarkt in. We raken “in gesprek” met een winkelbediende. We zeggen dat we uit Nederland komen en geen Portugees
praten. Geen probleem, hij blijft gewoon een enorm gesprek voeren. Uiteindelijk zegt hij “nada? “ Nee we begrijpen er echt helemaal
niets van. Glimlachend nemen we afscheid.
Volgende stop is de distilleerderij. Uit het suikerriet wordt cachaça gemaakt, het hoofdingrediënt
van de caiparinha. Natuurlijk moeten we een caiparinha drinken.
En als laatste stop, stoppen we bij Areia. Dit plaatsje staat onder
toezicht van het cultureel erfgoed. De huizen (de façades) zijn erg kleurrijk, en beschermd. Als eigenaar mag je er dan ook niets
aan veranderen. Hopelijk vind je de kleur van je gevel leuk anders heb je een probleem of moet je verhuizen…
Donderdag 11 juni 2015: Jacaré, Brazilië
Vandaag is deel twee van het inklaren. Alleen de schipper moet zich melden bij de douane, dus ik blijf aan boord. Een uurtje later is de schipper weer terug, alle formaliteiten zijn afgerond en klaar. Volgens mij hebben
we een record gevestigd, zo snel als het ging. Hopelijk gaat dat iets sneller.
Voor de rest is het een rommel dag aan boord.
Was draaien, schoonmaken, een beetje opruimen, Frans is bezig met het schuifluik (om dat iets soepeler te maken), enzo gaat de dag
voorbij. Ik vind het eigenlijk te warm om echte klussen op te pakken, zo moet er hoog nodig weer gelakt worden, maar ik kan de energie
nog niet opbrengen. Misschien later?
Vrijdag 12 juni 2015: Jacaré, Brazilië
In de maand juni vinden hier in deze omgeving veel
feesten plaats, de festivas junas, Brazilië is een overwegend katholiek land, met op elke hoek een kerk. In de maand juni waren er
veel katholieke feestdagen, 13 juni Sint Antonius, 24 juni Sint Johannus, en op 29 juni Sint Petrus. Tevens is de maand juni de oogstmaand,
dit alles is in de loop van de jaren samengesmolten en resulteerde in verschillende feesten en partijen, dus de maand festivas junas.
In
Campina Grande vindt er zo´n feest plaats en daar gaan wij naar toe. De marina heeft voor vervoer gezorgd. We gaan met een man of
20 in de bus. Het is ongeveer 150 kilometer rijden. Halverwege de middag vertrekken we. En de avond brengen we door in Campina Grande
om in de loop van de nacht weer terug te keren.
Je hebt altijd een bepaald idee bij zo´n feest, maar de werkelijkheid is toch weer
heel anders. Ten eerste lopen er ontzetten veel politie, militairen en andere veiligheidsmensen rondt. Iedereen wordt stevig gefouilleerd
bij het naar binnen gaan van het feestterrein. Het zal wel nodig zijn.
Maar we merken (gelukkig) niets van enige agressie of criminaliteit.
Er
is een ceremonie waar tientallen bruidsparen getrouwd worden, we zijn eigenlijk net te laat wanneer we er achter komen is de gebeurtenis
al voorbij. Verder zijn er heel veel eettentjes, en dranktentjes en overal zijn er orkesten met swingende Braziliaanse muziek waarop
veel en vaak wordt gedanst. We kijken eens even toe, en besluiten ons dan ook zelf in het feestgedruis te storten en hup daar gaan
ook onze voeten van de vloer, maar zo swingend en soepel als de Brazilianen dansen, nee daar kunnen we niet tegen op. Wat dit feest
te maken heeft met de oogst en Sint Antonius wordt ons echter niet duidelijk.
Zaterdag 13 juni 2015: Jacaré, Brazilië
We waren
laat terug aan boord, dus we slapen lekker uit vandaag. Voor de rest is het luie, rustige dag. Tegen de avond worden we weer actief.
Even verderop, aan het pad hier, is een straatje ontstaan met allemaal kraampjes, souveniers en restaurantjes. Want op deze plek wordt
elke avond tegen of vlak voor zonsondergang de Bolero gespeeld van Ravel. De zon gaat hier al voor zes uur onder.
Natuurlijk moeten
we dat ook zien. Er komen elke dag busladingen vol toeristen het schouwspel aanschouwen. En dan als het donker wordt, komt er een
korte lichtschouw, een kunstbeeld (volgens ons een kartonnen plaat) van Maria wordt getoond op een drijvend vlot. En dat alles
onder begeleiding van het Ave Maria, gespeeld op de saxofoon, door dezelfde saxofonist die ook de Bolero speelde. Aardig, een beetje
kermis-achtig. We begrijpen niet waarom het zoveel (Braziliaanse) toeristen trekt.
Zondag 14 juni 2015: Jacaré, Brazilië
We nemen afscheid vandaag van de Yovo en de Alibi, zij vertrekken voor een lange tijd naar Frankrijk. Jammer, we hebben altijd goed
contact gehad met de Yovo, iets minder goed met de Alibi omdat zij geen Engels spreken, en François en Francine wel.
Het wordt trouwens
sowieso rustiger in de marina. De boten blijven achter, maar veel bemanningen vliegen naar huis voor een tijdje. Brazilië doet namelijk
moeilijk met een langdurig verblijf. Je krijgt slechts een visum voor 90 dagen, dan moet je 90 dagen uit het land, en dan krijg je
weer een visum voor 90 dagen. Je boot mag maximaal 2 jaar hier verblijven. Een paar jaar terug kreeg je nog een visum voor een half
jaar. Ja, de regels zijn niet soepeler geworden, want Brazilië hanteert oog om oog, tand om tand. De Brazilianen mogen namelijk ook
maar beperkt in Europa verblijven, en dus worden de Europeanen hier op dezelfde wijze behandelt.
Maandag 15 juni 2015: Jacaré,
Brazilië
Het wordt toch tijd om boodschappen te doen. Na de lange oversteken is al het verse groente en fruit nu toch echt op. Er
moet hier een supermarkt in de buurt zijn. We wandelen er naar toe. Ongeveer 30 minuten lopen. Een lekkere wandeling, het is alleen
weer erg warm, zoals elke dag. Het is elke keer weer een belevenis in een nieuwe supermarkt, in een nieuw land. Een ware ontdekkingsreis
naar de producten. De meeste producten herken je wel, maar soms zijn er ook dingen dat je geen idee hebt wat het is. Dus is het gewoon
een kwestie van uitproberen.
Vanavond hebben we een BBQ bij de marina, dus we zijn op zoek naar een lekker stuk vlees. En we komen
terug met kwarteleitjes. Gekookte kwarteleitjes met een stukje bacon erom heen aan een spies en dat op de BBQ heerlijk! Een echte
aanrader.
Dinsdag 16 juni 2015: Jacaré, Brazilië
De trip naar de Amazone is eindelijk rond. Ik ben er ruim een week mee bezig
geweest, maar het is gelukt. Omdat de Portugese taal voor ons hier echt een probleem is, en de verhalen over criminaliteit in Brazilië
hoogtij vieren hebben we besloten om deels gebruiken te maken van een betrouwbare reisorganisatie. Amazonstar is gespecialiseerd in
reizen in de Amazone. En ze spreken Engels. Dat maakt het voor ons ook heel prettig. Patrick heeft overnachtingen geregeld op een
boot, een boottrip en toegang tot het Boi Bumba festival. Een soort klein carnaval en één van de vele juni feesten. Vrijdag
is het zover dan vertrekken, veertien dagen later komen we terug.
Woensdag 17 juni 2015: Jacaré, Brazilië
We nemen de trein
naar Cabedelo. Een treinkaartje kost 50 centivos, omgerekend iets van 15 eurocent. Je betaalt bij de ingang van het perreion je 50
centivos, en stapt in de trein. De prijs van de treinrit is ongeacht waar je uitstapt, 50 centivos. Goedkoper kan haast niet, zou
je zeggen. Maar de bus is voor 60 plussers nog goedkoper, dat kost namelijk helemaal niets. Je moet dan wel achterin stappen. De betalende
passagiers stappen voor in. Maar goed wij nemen de trein, naar Cabedelo. De laatste halte hier op ´het schiereiland´.
We moeten geld pinnen want morgen wordt er diesel geleverd aan boord. We gaan naar dezelfde pinautomaat als de vorige keer, ik had goed gekeken toen Nicolas me hielp. Want de pinautomaat handelt alleen af in het Portugees. Helaas, ik weet het niet meer. Het lukt niet, geen geld. Een dame spreekt een paar woorden Duits, van haar begrijpen we dat de pinautomaat het niet doet. Ze wijst dat er verderop in de straat een bank is en dat we daar beter kunnen pinnen. Dus dat doen we, de automaat doet het wel, maar de Portugese taal laat ons weer in de steek. Nu is er een behulpzame man die een paar worden Engels spreekt, en uiteindelijk lukt het dan toch om realen te voorschijn te halen. Zo eventjes pinnen denken we, en we zijn de hele ochtend zoet!
Donderdag 18 juni 2015: Jacaré, Brazilië
We hebben diesel
besteld en dat wordt vanochtend geleverd. Het is een druilerige dag, en af en toe komt de regen met bakken tegelijk naar beneden.
Gelukkig kunnen we precies tussen de buien door onze tank vullen.
Voor de rest is het opruimen, de laatste verse etenswaren opmaken
en de koffers pakken. Want morgen is het zover. We gaan op reis, voor mij voelt het echt op vakantie gaan! We hebben er zin in.
Vrijdag
19 juni 2015: Olinda
Het is zover, onze trip naar de Amazone gaat beginnen. Eerste halte is het treinstation in Jacaré. Als we al naar
het station lopen, kom ik tot de ontdekking dat ik de pinpas en creditcard ben vergeten. Toch wel een essentieel iets, dus ik ren
terug naar de boot. Frans loopt alvast door. Hijgend, gehaast en nat van het zweet kom ik toch op tijd aan op het station.
De trein
heeft zowaar geen vertraging en 20 minuten later stappen we uit in João Pessoa. Daarna lopen we door naar het busstation. Daar vinden
we iemand die Engels spreekt en zo vinden de bus naar Recife. We hebben geluk, even stevig doorstappen en we kunnen zo in de bus.
Zodra de deur achter ons sluit, vertrekt de bus. Twee uur later stappen we uit in Recife. Hoe verder? In eerste instantie vinden we
daar niemand die Engels spreekt, dan maar op weg naar de taxi. Een kruier loopt, rent bijna, voor ons uit naar de taxi. Opeens zien
we toerist information, de spreken ze vast Engels. Frans moet rennen en de kruier aan zijn shirt grijpen om hem tot stilstand te brengen.
Geen taxi, maar toerist information maken we duidelijk.
We krijgen aanwijzingen hoe verder te gaan met het openbaar vervoer. En dat
lukt. Met de metro naar het centrum van Recife, en dan met een lokale bus naar Olinda. Het lukt prima, we zijn trots op onszelf.
We
hebben een leuk B&B geboekt, bij Joanna. Helaas Joanna spreekt ook geen Engels, maar met behulp van een vertaalprogramma op het
internet komen we toch weer uit.
Olinda staat bekend om zijn serenades. Elke vrijdag avond, het spektakel begint om ongeveer tien uur
’s avonds. Op één van de vele pleintjes, voor een kerk, verzamelen zich muzikanten en zangers. Ze zingen en spelen lokale liedjes.
Bekend onder bevolking, en iedereen zingt mee. Dan gaat het de straat op, en als een soort zwaan-kleef-aan, gaat de groep (die steeds
groter wordt) door de oude binnenstad. Erg gezellig, en wij sluiten aan. Sommige liedjes klinken ook ons bekend in de oren, en kunnen
we zelfs de Engelse versie meezingen!
Zaterdag 20 juni 2015: Olinda
Het wordt een lange dag vandaag. Vannacht, of zeg maar morgenvroeg,
om half vier vliegen we naar Manaus, dus we staan niet te vroeg op. Lekker uitslapen, genieten van een heerlijk ontbijtje. En pas
tegen de middag gaan we het historisch stadje in, dat nog een relatie kent met de Nederlandse geschiedenis hier in Brazilië. Een stukje
uit Wikipedia:
In 1534 stelde de Portugese kroon het systeem in waarin ze hun Braziliaanse kolonie opdeelden in verschillende deelgebieden,
die ze kapeiteinschappen noemden. Een van deze kapiteinschappen, waarin de opvolging erfelijk was, was Pernambuco. Dit kapiteinschap
werd toegewezen aan Duarte Coelho Pereira. Duarte Coelho was een bastaardzoon uit de adel van Noord-Portugal. In 1503 was hij commandant
van de Portugese expeditie naar Brazilië. Duarte Coelho was er vooral in geïnteresseerd om in dit gebied suikerrietplantages op te
zetten. Bijna een jaar later, op 9 maart 1535, kwam hij met zijn vrouw en een neef in Pernambuco aan, op de oevers van het Canal de
Santa Cruz bij het eiland Itamaracá. Nadat hij daar de inheems bevolking van de Caeté-stam had teruggedrongen, zakte hij de kust af
naar het zuiden, op zoek naar een plaats waar hij zijn hoofdstad kon stichten. Hij kwam terecht bij een strategische plek, gelegen
tussen heuvels aan de kust. Het had overvloedig drinkwater, vruchtbare grond en een natuurlijke haven, beschermd door riffen. Dit
gebied werd met name bewoond door de Caetés en de Tabarajas. Zij hadden daar een dorp, dat zij Marim noemden. Het lukte het Duarte
Coelho in 1535 met behulp van Fernandes Lucena om op deze plaats de nederzetting Olinda te stichten. Hij heeft hiervoor veel strijd
tegen de inheemse stammen moeten voeren. Volgens de overlevering was Coelho toen hij voor het eerst op deze plek aankwam, zo onder
de indruk dat hij de volgende woorden uitsprak: Ó linda situação para se construir uma vila!
De vertaling hiervan luidt: "Wat een mooie
plek om een stad te bouwen!" De eerste twee woorden van deze uitspraak vormen nu de naam van de stad: Ó linda ("Wat mooi!" in de vrouwelijke
vorm.) Op 16 februari 1630 namen de Nederlanders onder leiding van kapitein-generaal Hendrik Lonck de stad in als onderdeel
van Nederlands-Brazilië. Na de verovering stelden zij eerst een voorlopige regering in. Op 11 maart werden er een Hoge Raad en een
gouverneur ingesteld. De Nederlanders besloten om hun hoofdstad niet in Olinda te vestigen maar in het nabijgelegen Mauritsstad (het
huidige Recife). Zij haalden daarop de rijkdommen uit Olinda weg, en staken de stad op 24 november 1631 in brand. Nadat de Nederlanders
in 1654 vertrokken, bestond het centrum van Olinda lange tijd uit de ruïnes van de huizen die verwoest waren door de brand. Tot halverwege
de 19e eeuw was de belangrijkste activiteit in het centrum de landbouw, die tussen deze puinhopen werd bedreven. Het belang van Olinda
bleef beperkt: de stad bleef in de schaduw staan van Recife, dat van groter belang voor de handel was. Toch kreeg Olinda op 16 november
1676 stadsrechten. Het eerste herstel begon toen in 1830 een rechtenfaculteit in Olinda gevestigd werd. In diezelfde periode
begonnen artsen in Recife het baden in zee aan te raden, vanwege de positieve effecten op de gezondheid. Mede hierdoor ontwikkelde
Olinda zich tot een belangrijke badplaats voor de rijke inwoners van Recife. Dit werd nog versterkt toen er een treinverbinding met
Recife werd aangelegd. In het begin van de 20-ste eeuw werd deze vervangen door een elektrische tram en later door busvervoer. De
rijke badgasten huurden eerst alleen badhuisjes in Olinda tijdens het hoogseizoen. Later gingen zij er permanenter wonen, en kochten
zij verwoeste panden in het centrum op. Zij herstelden de gevels in de oude staat, maar voorzagen de huizen verder van de gemakken
van de 19e eeuw. Hierdoor ontstond het huidige stadsgezicht van Olinda. De meeste karakteristieke gevels die nu in het historisch
centrum te zien zijn, zijn dus 19e-eeuwse reconstructies van huizen uit de vroeg-koloniale periode.
Zondag 21 juni 2015: Manaus
Het wordt een korte nacht, eigenlijk slaan we de nacht over. Rond middernacht haalt de
taxi ons af. De stad is leeg en verlaten, en een klein half uur later stappen we uit op het vliegveld. Het is niet zo lang vlieg naar
Manaus, maar doordat we een keer moeten overstappen in Fortaleza en we een tussenlanding maken in Belém zijn we toch wel even zoet.
Half tien landen we in Manaus, en de regen komt met bakken uit de hemel. Het is zwaar bewolkt, en het laatste uur hebben we behoorlijke
turbulentie. Niet zo fijn dus.
Als we uitstappen zetten we onze klok een uur terug. Brazilië is zo groot, dat er verschillende tijdzones
zijn. Weet je dat alleen Rusland, Canada, de Verenigde Staten en China groter zijn dan Brazilië?
Manaus, genoemd naar de indianenstam
Manaó, is voor ons de toegangspoort naar de Amazone. Manaus ligt ongeveer 1500 km landinwaarts aan de Rio Negro. En daar gaan
we morgen een tripje op maken.
We zijn moe, en nemen een taxi naar ons hotel. Gelukkig is onze kamer als beschikbaar. We checken in
even later liggen we lekker op ons bedje. Even wat slaap inhalen, en het regent toch nog steeds buiten, dus daar hebben we niets te
zoeken.
Aan het einde van de middag zijn we wakker. Ondertussen is het buiten droog geworden, en schijnt de zon weer. Tijd dus om even
naar buiten te gaan. Eerst een uitzoeken waar ons hotel precies ligt, en we hebben een ideale ligging, midden in de oude het stadscentrum
van Manaus, om de hoek ligt Teatro Amazone, gebouwd tijdens de hoogtij dagen van de rubberhandel, waardoor de stad erg rijk
werd. We wandelen verder naar de haven, het is druk, en wij zijn de vele rivierboten.
Hoe later op de avond, hoe drukker het wordt.
Brazilië komt ’s avonds tot leven!
