Vrijdag 17 juli 2015
positie 05.30.406N 54.01.849W
afgelegd 1493 mijl

 

Dag 9 en 8 uur: Welkom in Frans Guyana
We zijn lekker druk. Frans stort zich op de stuurautomaat om deze te repareren, en ik stuur op de hand. Gelukkig tegen de avond komt de wind weer een beetje terug. En kunnen we zeilen. De windvaan stuurt ons. En zo gaan we toch een rustige nacht tegemoet. We kunnen slapen en we kunnen rustig wachtlopen zonder continue te hoeven sturen. Zo krijgen we toch onze rust. Tegen de ochtend is de wind op, de zeilen gaan eraf, en we sturen op de hand verder.
We komen ongeveer met laag water aan bij de ingang van de Marowijne rivier, de diepte loopt terug naar 3 meter. En het meest ondiepe stuk moet nog komen. We besluiten te gaan ankeren, en laag water af te wachten. Een uur na laag water gaat het anker weer op en gaan we de rivier op. Het is nog een behoorlijk stuk naar Saint Laurent, 20 mijl. De hele middag zijn we zoet om de rivier op te varen. De omgeving doet ons erg denken aan Suriname, maar dat is niet zo verwonderlijk. De Marowijne rivier is dan ook de grens tussen Frans Guyana en Suriname.
Om half zes komen we aan in Saint Laurent. David is voorzichtig begonnen met een "marina" en heeft een aantal moorings neer gelegd. We pakken er eentje op. Ziezo, nu de bubbels nog, welkom in Frans Guyana.  Over een afstand van bijna 1500 mijl hebben we negen dagen en acht uur gedaan, een gemiddelde van 6,6 mijl per uur! Niet slecht al zeggen we het zelf :-)

 

Dag 8: De gribfiles krijgen toch gelijk
Nou de gribfiles hebben het mooi mis. De voorspelling van regen klopt, maar de voorspelling van wind klopt helemaal niet. Geestelijk bereid ik me voor op weinig wind, waarschijnlijk moet de motor aan. Nou mooi niet, het begint behoorlijk hard te waaien, de Dalwhinnie spuit door het water. Ik zie, wanneer we van een golf af surfen, 12.1 knopen op de snelheidsmeter staan. Het waait windkracht 7, gelukkig wel een lopende wind, en we hebben de stroom mee. We halen uur gemiddelden van boven de 9 knopen. Grootzeil en kluiver worden flink gereefd, maar nog steeds gaan we snel. Frans vindt het fantastisch, maar ik vind het spannend. Te spannend eigenlijk.
Het is donker, zelfs overdag. Het regent uren achter elkaar, van de fijne miezerregen, waar je zo lekker nat van wordt.
Wanneer de zon onder gaat, wat we dus niet zien, wordt het aarde donker. Er is geen maan vannacht. We zijn redelijk dichtbij de (raket) lanceer installatie in Kourou, en vanavond is er een lancering. Nog even hopen we daar iets van te kunnen zien, maar het is te slecht waar. Een dichte bewolking, dus we zien niets.
En dan middernacht. Het wordt droog, en de wind valt weg. Helemaal weg. Krijgen de gribfiles toch gelijk. De motor moet aan, en die blijft voorlopig aan. De zeilen draaien we helemaal weg, en de stuurautomaat gaat aan. Het is verbazingwekkend hoe snel de zee ook weer kalmeert, en als 's ochtends de zon opkomt, ontstaat er een prachtige stralende dag.
Halverwege de dag houdt de stuurautomaat ermee op. Dat is jammer, erg jammer. Gelukkig heeft Frans snel in de gaten wat het probleem is. Eén van de magneten in de motor heeft losgelaten, en daardoor blokkeert de rotor.  Het repareren duurt iets langer, de magneet wordt gelijmd met epoxy en dat heeft 18 uur tijd nodig om te drogen, voordat de motor weer in elkaar gezet kan worden. Voorlopig, zolang er geen wind is, en we dus niet kunnen zeilen, wordt dat op de hand sturen. Nou ja, dat geeft ons iets te doen......:)-

 

Dag 7: Tropische regenbuien en hardnekkige vogels
Het is even gedaan met het mooie weer. We zagen het al op de gribfiles, een regenfront. Een daar zitten we nu midden in. Rond middernacht begint het te regenen. Het waait stevig, we minderen zeil, het grootzeil wordt gereefd en de kluiver wordt gehalveerd. We gaan snel. Het is pikkedonker. En de regen stort naar beneden. Rondom de boot horen we vogels krijsen. Eén vogel vindt een landingsplek op de radar, en ongelofelijk met alle bewegingen van het schip, de vogel blijft zitten.
Even later, ligt Gerrit, onze windvaan, helemaal plat. En kan de boot niet meer op koers houden. Wat is er aan de hand? Eén van de vogels heeft een landingsplek op de windvaan gevonden. Frans wuift de vogel weg. Maar hij is brutaal. Even later zit-ie er weer op. Dit keer moet er bruut geweld aan te pas komen, met een dweil mept Frans de vogel weg. De boodschap is duidelijk, overal mag je zitten maar niet op de windvaan.
Als het licht wordt, horen we geproest rondom de boot. Er zwemmen een aantal dolfijnen een uur of twee rondjes rondom de boot. Gezellig, zo is het leuk om de dag te beginnen.
Maar de rustige kalme zee is voor nu even weg. Hopelijk trekt het buienfront snel over en keert het relaxte zeilen weer snel terug.

 

 

Dag 6: Weer een nieuw dagrecord!
Het is ongelofelijk, maar we hebben weer een nieuw dagrecord. 196 mijl hebben we in 24 uur afgelegd! Nou dit gaan we niet meer verbeteren denken we. De zee is kalm, rustig. En de golven zijn ongeveer 1,5 meter. Overdag is het stralend weer, 's nachts af en toe bewolkt, maar met regelmaat zien we een mooie sterrenhemel.
Het lijkt of we niet zo snel gaan, de boot vaart rustig, maar ondertussen gaan we hard vooruit.
De wind is constant en waait nog steeds uit het oosten tot zuid oosten, kracht 4. Langzaam neemt de wind ietsje af, ondertussen hebben we zowel het grootzeil als de kluiver weer helemaal uit. De vooruitzichten zijn prima, nog een paar dagen op zee en we kunnen het anker laten vallen.

 

 

Dag 5: Neptunus
Het is net na zes uur, de zon is net onder gegaan. Het is nog licht, wanneer we de evenaar passeren. We zijn weer terug op het noordelijk halfrond. Het is voor de vierde keer tijdens onze reis dat we de evenaar passeren. We begroeten Neptunus als een oude bekende, schenken hem en ons een drankje in en vragen om een behouden vaart over het noordelijk halfrond.
Het is een rustige dag en nacht, we hebben prachtig weer, overdag een strakke blauwe lucht en de wind blijft uit het oosten waaien, windkracht 5. We houden onverminderd een hoge snelheid, mede dankzij de stroom. En onze dag gemiddelden blijven hoog, 175 mijl per dag is eerder gewoon dan een uitzondering.
Kortom, het gaat prima aan boord!

 

Dag 4: Best veel scheepvaart
Eigenlijk valt er niets te melden, we gaan nog steeds snel, en hebben weer 160 mijl afgelegd in een etmaal. Prima dus.
We varen voor de kust van Brazilië maar zien Brazilië niet, daarvoor varen we te ver op zee. Het is wel een drukke zeevaart route. Met grote regelmaat, elke paar uur, komen we wel een groot containerschip tegen. Vandaag zelfs één die we op hebben moeten roepen op de marifoon. Omdat we nog steeds melkmeisje varen (we hoeven helemaal niets aan de zeilvoering te doen) kunnen we beperkt manoeuvreren. Een paar graden naar stuurboord, en een paar graden naar bakboord. Dus we hebben het grote containerschip gevraagd of hij wilde uitwijken. De vriendelijke stuurman begrijpt de situatie en verlegt zijn koers een paar graden, even later passeert hij ons aan bakboord. En dat is dan alle opwinding voor de dag van vandaag.

 

 

Dag 3: Een nieuw dagrecord
Tjongejonge wat gaan we snel. Uren achter elkaar gaan we meer dan 7 mijl per uur, en soms varen we zelfs tegen de 8 mijl per uur. Het kan natuurlijk niet uitblijven, ons dagrecord dat nog uit de Pacific stamt, gaat eraan. Het nieuwe dagrecord staat nu op 190 mijl! En dat terwijl we zowel de kluiver als het grootzeil flink gereefd hebben. Het waait dan ook stevig, windkracht zes uit het oosten. We varen voor de wind, en ook de stroom helpt ons flink mee de goede kant op. 24 uur lang raken we de zeilen niet aan.
We hebben niet zoveel te doen, draaien onze wachten, doen een controle rondje over het dek, maken een lekkere lasagne, zetten koffie, boekje lezen, een beetje puzzelen en zo komen we de dag door. Dag drie zit er al weer op!

 

 

Dag 2: De zeebenen zijn terug
De tweede dag en nacht zit er alweer op. En alles gaat prima. We varen ongeveer 70 mijl uit de kust, en zien nu niets meer van het Braziliaans land. Af en toe haalt een groot vrachtschip ons in. Verder is het een grote lege wereld om ons heen.
De grote zeeschepen varen twee keer zo snel dan wij. En wij gaan al snel vinden we, uren achter elkaar varen we 7 knopen. Onze snelheidsmeter zit vast door aangroei enzo, maar het moet de stroom zijn die ons flink meehelpt. We varen nog steeds melkmeisje en omdat het stevig waait draaien we de zeilen iets in, pas tegen de ochtend gaat de kluiver weer helemaal uit, maar we laten het grootzeil gereefd.
Het weer is prima, af en toe is het zwaar bewolkt, maar dat vinden we niet erg. Overdag geeft dit een beetje verkoeling tegen de zon, 's avonds is het jammer. Want we hebben pas erg laat de maan, na twaalf uur, en wolken 's nachts aan de sterrenhemel zien er altijd meer bedreigend uit.
Kortom alles gaat prima aan boord, en de zeebenen zijn gekweekt.

 

 

Dag 1: Weer onderweg, dit keer naar Frans Guyana
Woensdag 9.15 uur is het doodtij en dan afgaand water. Een prima moment om te vertrekken. Atillo en zijn mannen helpen ons los te maken, en dan is het zover. We zwaaien ten afscheid naar onze buren Daniella en haar twee kinderen. Zij zullen ons in september volgen naar Trinidad. Wie weet treffen we elkaar daar.
Naar Trinidad is nog een heel eind, 2000 mijl. We zullen eerst een stop maken in Frans Guyana. Ook nog wel een eind zeilen, ruim 1400 mijl.
We varen op de motor de rivier af, en eenmaal buiten kunnen de zeilen op. We voelen de oceaan deining weer onder onze voeten. Het is prima weer, een lekkere wind uit zuid oosten. We varen melkmeisje, dat wil zeggen grootzeil over bakboord en kluiver over stuurboord. Vertrouwd dus, zoals we bijna de gehele zuidelijke Atlantische oceaan hebben gevaren.
Nu zien we 's nachts de Braziliaanse kust. Af en toe een heldere lichtvlek wanneer we een grotere stad passeren.
De eerste 24 uur zitten erop, en alles gaat prima. Hoeveel dagen zullen er nog volgen