Woensdag 1 juli 2015: Recife
Helaas met moeite nemen we afscheid
van de Amazone. We hebben hier een prachtige tijd gehad, maar we moeten weer terug. We nemen het vliegtuig naar Recife, we vliegen
via een omweg. Eerst naar Sao Paulo ver naar het zuiden, en dan weer terug naar het noorden naar Recife. Rond middernacht landen we
op het vliegveld, een taxi zet ons af bij ons hotelletje. We zijn moe, en duiken gelijk ons bed in.
Donderdag 2 juli 2015: Recife
Het is de bedoeling om vandaag recife en Boa Viagem te verkennen. Boa Viagem is een wijk van Recife en
ligt aan het strand. Maar het regent bijna de gehele dag. Maar goed, dapper als we zijn, storten we ons toch in de regen. We nemen
in de bus naar de oude binnenstad. Recife zou een mooie stad met oude historie moeten zijn. Maar door de regen ziet alles er een beetje
troosteloos uit.
Na een paar uur houden we het voor gezien, het strand bij Boa Viagem laten we helemaal links liggen. We gaan terug
naar ons hotelletje, het is genoeg geweest.
Vrijdag 3 juli 2015: Jacaré
Met de bus gaat het terug naar João Pessoa. Zo vlot als
de heenreis liep, zo moeilijk gaat het nu. De metro naar het grote busstation gaat prima. En daar willen we kaartjes kopen voor onze
lange-afstands-bus naar João Pessoa. Er staat een enorme lange rij voor het loket. En organiseren kunnen de Brazilianen absoluut niet.
Ook keurig in de rij staan is niet aan de Braziliaan besteed. Links en rechts halen mensen je in, in de rij. De dame achter het loket
wordt voortdurend bestookt met allerlei verzoeken en vragen tussendoor. Het schiet niet echt op. Ik word er moedeloos en chagrijnig
van. Ook maar eens met de ellebogen gaan werken. Dat voordringen, daar hebben we onze buik vol van.
Na ruim een uur is het ons gelukt,
we hebben kaarten voor de bus bemachtigd. De busreis verloopt voorspoedig en aan het eind van de middag laten we ons met een zucht
van verlichting neervallen in ons kuip. Weer thuis.
Zaterdag 4 juli 2015: Jacaré
Even tot rust komen, niets is minder waar. We
willen komende week vertrekken, en richting het noorden varen. Dus er moeten boodschappen gedaan worden. Er zijn hier gelukkig grote
supermarkten, dus daar gaan we heen. We laden ons boodschappenkar helemaal vol. Bernardo brengt ons weer terug naar de boot, en begint
het feest opnieuw. De boodschappen moet weggeborgen worden, en om alles weer terug te kunnen vinden wordt alles genoteerd in een schrift.
Artikel, opbergplaats en houdbaarheidsdatum. Even boodschappen doen, en wij zijn een dag verder.
Zondag 5 juli 2015: Jacaré
Elke
zondagavond is hier muziek bij de marina. Een drummer en een gitarist. Ze maken goede muziek. Dus rond happy hour gaan we naar de
kant, we beginnen met een caiparinha, eten een hapje en dan gaan de voetjes van de vloer.
Maandag 6 juli 2015: Jacaré
Woensdag
willen we vertrekken, dus vandaag is het uitklaardag. We wandelen naar de grote weg. En wachten daar op een bus. Dan stopt er een
auto, de deur gaat open. We stappen in. We denken dat we een lift krijgen, maar naïef als we zijn, de chauffeur klust er gewoon bij.
Het is heel gewoon om mensen bij een bushalte op te pikken en mee te nemen tegen een kleine betaling.
Dus wanneer we uitstappen bij
Policia Federal moet er betaald worden, ondanks dat we geen Portugees spreken maakt hij ons dat wel heel duidelijk. Stom natuurlijk
van te voren hebben we niet onderhandeld, dus vraagprijs is 10 reaal, uiteindelijk komen we 5 reaal overeen.
Het stempelen van onze
paspoort gaat verbazingwekkend snel, en een half uur later staan we weer buiten. Nu door naar Jacaré, en wederom gaan we met een personen
auto. Wijzer als we geworden zijn, spreken we nu de prijs vooraf af. Even later worden we afgezet bij Receita Federal, de douane dus.
En dat duurt lang. We moeten anderhalf uur wachten voordat de chef bereidt is om een stempel te zetten op de papieren. Volgens ons
is hij gewoon met iedereen aan het ouwehoeren, koffie drinken, maar er wordt niet gewerkt. Machtsvertoon? Wij blijven glimlachen en
even voor twaalf kunnen we met onze gestempelde papieren naar buiten. Gauw naar de overkant van de straat, laatste halte is de havenmeester.
En dat is binnen 5 minuten gepiept. Ziezo we zijn klaar met de papierwinkel.
Dinsdag 7 juli 2015: Jacaré
De laatste klusjes. Koken, acherkajuit inrichten, er is nog een klusje aan de voet van de mast,…..nou ja voordat we het weten is de dag voorbij. Maar dan zijn we er ook klaar voor. Morgen ochtend bij hoog water vertrekken we. Op naar Frans Guyana.
Woensdag 8 juli – vrijdag 17 juli 2015:
Brazilië naar Frans Guyana, Saint Laurent (pos 05.30.406N 54.01.849W)
Afgelegd 1493 mijl
Totaal 38.667 mijl
Op woensdag 8 juli maken
we los van de steiger. We zetten koers naar Frans Guyana. We hebben een prima overtocht. De eerste dagen veel, heel veel, zon. Pas
wanneer we in de buurt komen we Frans Guyana, krijgen we regen, veel regen, over ons heen. Gelukkig zit er meestal niet veel wind
in de regenbuien, maar één zeer lange bui, brengt ons veel wind.
De stroom helpt ons behoorlijk mee naar het noorden, en mede daardoor
halen we een nieuwe dagrecord. In 24 uur leggen we 196 mijl af. In totaal leggen we bijna 1500 mijl af in ruim 9 dagen. Helemaal
niet slecht! Wil je meer weten over deze zeetrip, kijk dan op ons oceaan logboek.
Zaterdag 18 juli 2015: Saint Laurent
We
gaan naar de kant, om voet te zetten op de Frans Guyana’s bodem. Maar voordat we naar de kant kunnen moeten we eerst aan de bak. De
bijboot moet in het water. En daar moeten we eerst heel wat voor doen. De bijboot moet op druk, de aanhangmotor erachter, slotjes
en staalkabels bevestigen, benzine tank koppeln, bijboot starten (en na zo lang niet gebruikt te hebben, doet-ie het natuurlijk niet
in één keer)….kortom voordat we echt naar de kant varen zijn we ruim een uur verder.
We maken kennis met David. David, een Fransman,
zet hier een marina op. Frans Guyana is nog niet echt bekend onder de zeilers. Maar David timmert behoorlijk aan de weg. En om Saint
Laurent bekend te maken in de zeilerswereld organiseert hij een regatta,van Trinidad naar Saint Laurent. Dit jaar wordt de derde editie.
Saint
Laurent is een aardig stadje, niet te groot en nog echt in koloniale stijl. Veel gebouwen zijn van hout, het laatste likje verf is
echter al lang verdwenen.
Frans Guyana is bekend van het ruimtevaart centrum in Kourou en van Papillon. Papillon? Dat is iets van lang
geleden. Frankrijk heeft Frans Guyana als strafkolonie gebruikt. Met grote regelmaat kwamen er scheepsladingen met 500 tot 600 gevangen
over naar Frans Guyana. In Saint Laurent kwamen ze aan wal, en werden ondergebracht in Camp de la Transportation. Henri Charièrre
was één van de gevangen. Zijn leven en vluchtpogingen beschrijft hij in zijn autobiografisch boek Papillon. Naast Saint Laurent was
er ook een strafkamp op de eilanden Iles de Salut. Dit strafkamp is gesloten in 1938. In Saint Laurent was dat pas in de jaren zestig.
Zondag
19 juli 2015: Saint Laurent
Nadat we gisteren Camps de la Transportation hebben verkend, gaan we nu te voet verder door Saint
Laurent. Gezellig, maar het is zondag vandaag en daardoor minder druk. ’s Ochtends zijn er nog veel winkeltjes op, maar na één uur
is alles dicht en gesloten. We vinden een grote supermarkt. Wat een keuze, en veel, heel veel Franse produkten. Natuurlijk mag het
Frans stokbrood niet ontbreken. Letterlijk alles wordt binnen gevlogen vanuit Frankrijk.
Maandag 20 juli 2015: Saint Laurent
Frans
Guyana is niet zo groot, ongeveer 85.000 vierkante kilometer met een half miljoen inwoners. Dat zijn ongeveer 3 mensen op elke
vierkante kilometer. Ruimte in overvloed dus. Maar alleen de kuststrook van Frans Guyana is bewoond en goed bereikbaar, de rest van
Frans Guyana is tropisch regenwoud en ondoordringbaar. De bevolking is een mengelmoesje. Frans burgers uit andere overzeese Franse
grondgebieden zoals Guadeloupe en Martinique, veel Haitianen, Surinamers die hierheen gevlucht zijn tijdens de Surinaamse burgeroorlog
in de jaren 80 en zelfs een Hmong stam uit Laos (die heerheen is gevlucht toen Frankrijk zich terugtrok uit Vietnam). Daarnaast wonen
er hier ook veel Maroons, dit zijn nakomelingen van de Afrikaanse slaven.
Er is een groot verschil tussen de verschillende bevolkingsgroepen. Wanneer David ons rondrijdt naar de douane en de immigratie, laat hij ons ook iets zien van Saint Laurent. We komen langs een wijk
waar gevluchte Surinames wonen. Ze worden financieel onderhouden door de Franse overheid, en voelen daardoor geen noodzaak om terug
te keren naar Suriname. Hun wijk is rommelig, chaotisch en overal ligt vuil en troep op straat. De volgende wijk, daar wonen de Maroons
(voorheen bosjes-negers). Zij zijn trots op hun bezittingen en laten dat ook zien. Alles is keurig onderhouden en ziet er netjes uit.
Een wereld van verschil.
Door alle deze bevolkingsgroepen doet Frans Guyana meer Caribisch aan, dan Zuid Amerikaans.
Dinsdag
21 juli 2015: Saint Laurent
Vandaag blijven we aan boord. Ik stort me op de organisatie van een korte trip. Regel een bezoek aan het
ruimtevaartcentrum, organiseer een auto en boek een overnachting in Kourou. Morgen vertrekken we.
Frans stort zich op de watermaker.
We hebben nog steeds het probleem met versleten o-ringen, daardoor produceert de watermaker geen water. Het bovenste deel wordt uit
elkaar gehaald e, de o-ringen worden vervangen door andere (ook gebruikte). En ja hoor, de watermaker produceert weer water. Het
wordt toch tijd om een nieuw setje o-ringen uit Nederland te halen. Of we de watermaker gaan gebruiken hier op de rivier? We twijfelen,
het water is wel schoon en zoet, maar er zit ontzettend veel zand in het water.
Wel maken we dankbaar gebruik van de rivier door elke
dag een frisse duik en het warme water te nemen. We moeten ons goed vasthouden aan de reddingslijn met boei die we in het water hebben
hangen want het stroom hier ontzetten hard, wel 3 knopen. En daar valt niet tegenin te zwemmen.
Woensdag 22 juli 2015: Kourou
Om
negen uur kunnen we de auto ophalen. Bij budget huren we een auto voor drie dagen. Na de administratie, is het eerst tijd voor koffie.
Woensdag en zaterdag is marktdag in Saint Laurent, een mooie plek om koffie te drinken lijkt ons. En dan stappen we in de auto. We
gaan via Mana naar Kourou. Veel keuze aan wegen heb je niet, eigenlijk is er alleen een weg langs de kust, een weg naar Cayenne, ongeveer
250 kilometer van Saint Laurent, en dan door naar de grens met Brazilië.
We stoppen onderweg in Mana, een oud historisch plaatsje.
En na Mana gaan we door naar Kourou. We hebben het appartement gehuurd van Vanya, een Nederlandse dame die in Kourou woont. Een prima
appartement, alleen Vanya is niet zo schoon. Maar goed voor een nacht redden we ons prima.
Donderdag 23 juli 2015: Saint Laurent
Halverwege
de nacht worden we wakker. Het regent enorm. Het lijkt wel een waterval, zo stort het water naar beneden. We hebben pech, de hele
ochtend blijft het zo hard regenen. Maar dat mag de pret niet drukken. We stappen vrolijk in de bus die een rondleiding verzorgt over
het ruimte vaart centrum. Helaas is de toer Franstalig, maar we hebben ons van te voren goed “ingelezen”. En de gids, een dame, is
zo vriendelijk om af en toe voor ons te vertalen. Prima dus.
De toer duurt de hele ochtend. En kost ons niets!
Na de toer kijken we
nog even bij de haven van Kourou, het is een klein jachthaventje met een aantal vervallen oude vieze zeilboten. De zeilen hangen er
in rafels bij. Nee, Saint Laurent is heel wat beter om te liggen. En dan is het tijd voor de terugreis, bijna 200 kilometer naar Saint
Laurent.
Vrijdag 24 juli 2015: Saint Laurent
De laatste dag dat we de auto hebben. We rijden zoveel mogelijk langs de Maroni rivier.
Het volgende dorpje is Saint Jean. Ook hier is een oude gevangenis. Maar het dorpje is heel klein, slechts een paar huizen. Het regenwoud
neemt het hier langzaam over van de mens. Een prachtige omgeving om vakantie te houden, maar niet om te wonen vinden we. Te ver van
alles vandaan.
Omdat we de auto hebben doen we gelijk de boodschappen. Dat scheelt weer sjouwen en dragen.
Zaterdag 25 juli 2015:
Saint Laurent
Zaterdag is marktdag. Dus, nadat we de auto inleveren, gaan we naar de markt. We halen verse fruit en groente. Lekkere
passievruchten, verse ananas, mango’s, heerlijk allemaal.
Bij een Surinaamse dame koop ik tomaten. We praten lekker in het Nederlandse.
Zij zegt dat ze elke zaterdag van de overkant komt, het groente en fruit verkoopt en zo haar kost verdient. Opeens komen er twee politie
agenten aan. Ik kan nog niet met mijn ogen knipperen of de dame is verdwenen. Samen met haar andere Surinaamse stadsgenoten. Tja zo
gaat dat hier met de illegalen. Na een half uurtje is de kust weer veilig, en nemen de Surinaamse dames hun plekje weer in om zo hun
kostje bij elkaar te scharrelen.
Zondag 26 juli 2015: Saint Laurent
Onze laatste dag in Frans Guyana. Gisteren is de Revelation
al vertrokken. Een catamaran uit Zuid Afrika. Zij gaan naar Trinidad, maar als we ’s ochtends wakker worden zien we ze weer aan de
mooring liggen. Ze hadden al veel pech, maar is nu ook de tweede (en laatste) motor uitgevallen. En dus besloten ze terug te keren.
In Frans Guyana wat noodreparaties te doen en dan opnieuw proberen Trinidad te halen.
We blijven aan boord vandaag, doen wat laatste
voorbereidingen, Frans herstelt de watermaker en maken het ons verder gemakkelijk.
Maandag 27 juli 2015 – dinsdag 28 juli 2015:
Frans Guyana, Saint Laurent naar Suriname, Domburg (pos 05.42.129N 55.04.727W)
Afelegd 152 mijl
Totaal 38.819 mijl
We lijken wel een
weerhuisje, gaan we wel, gaan we niet. Uiteindelijk besluiten we om toch even te stoppen in Suriname. We komen er tenminste langs,
onderweg naar Trinidad. Erg veel om is het niet. En zoveel haast hebben we nu ook weer niet.
De tijd om de Maroni rivier af te komen
duurt lang. We wachten tot twee uur voor hoog water, en dan vertrekken we. Vlak voordat de zon onder gaat zijn we op open water, en
dan kunnen de zeilen op. We hebben een prima zeiltocht naar Suriname, misschien iets te weinig wind. De volgende dag tegen vijf uur
pakken we een mooring op bij Domburg. Wil je meer weten kijk dan op ons oceaan logboek.
Woensdag 29 juli 2015: Domburg
Het leek dat de waterkant erg veranderd was. Nou de waterkant, waar Rita’s eethuisje was, is niet zo
veranderd. Maar het braakliggende terrein ernaast ziet er compleet anders uit. Daar is nu een kleine marina ontstaan, met faciliteiten.
Water, internet, zwembad, restaurant, clubhuis, moorings…. Meer dan er zes jaar geleden was. Maar de sfeer van toen, die is vinden
we niet meer. De waterkant en de marina zijn twee gescheiden werelden, en daardoor kom je minder in contact met de Domburgers en Surinamers
zelf.
We ontmoeten oude bekenden, en vandaag bezoeken we Hans en Ria. Hans is niet thuis, Ria is in Nederland. Jammer. Dan gaan we
door naar Aad en Frans, zij hebben hier een aantal vakantiehuisjes in de verhuur. We waren er nog nooit geweest, hoog tijd om dat
eens te bezoeken.
Natuurlijk zijn we tegen borrel tijd weer terug aan de waterkant. Tijd voor de Parbo bier, in liter formaat. Dat
is niet veranderd. En natuurlijk moeten we even bitterballen proeven.
Donderdag 30 juli 2015: Domburg
Vandaag gaan we naar Holsu,
een Nederlands visbedrijf, van de gebroeders van der Veen, Gerben en Murk. Holsu staat voor Holland Suriname. Zo het bedrijf is in
de zes jaar behoorlijk gegroeid. Gerben junior geeft ons een rondleiding door het bedrijf.
Terug naar de boot, en daar ontmoeten we
Hans. Gaan we toch nog even kijken in het huis van Hans en Ria. Zes jaar terug nog in de bouwfase en nu af.
Veel Nederlandse zeilers
blijven hier hangen, en kopen uiteindelijk een stuk grond en gaan een huis bouwen. Zo ook Nettie en Jelle, natuurlijk gaan we ook
even bij hun een kijkje nemen.
En dan is het alweer borreltijd. De laatste keer aan de waterkant. Dit keer nemen we een biertje
met een broodje kroket. Hoe Nederlands kunnen we zijn?
We nemen afscheid, het is erg onwaarschijnlijk dat we hier weer terug komen
met de boot. Na zes jaar is er veel veranderd, maar toch ook weer niet. In ieder geval, fijn om heel eventjes te kijken.
Nu is het
gedaan met de pret, op naar Trinidad, en dan aan de slag met onze kluslijst.
